Του Νικου Χρυσολωρα
ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ. Σε ερώτηση της «Κ», κατά τη διάρκεια πρόσφατης αποστολής στο Δουβλίνο, για ποιο λόγο η χώρα του πέτυχε τους στόχους του Μνημονίου, στέλεχος της ιρλανδικής κυβέρνησης είχε δηλώσει με νόημα: «Στα χρόνια του προγράμματος προσαρμογής, στην Ελλάδα έγιναν τουλάχιστον 36 γενικές απεργίες, ενώ στην Ιρλανδία καμία». Παρόμοια άποψη επικρατεί και στην Κομισιόν. Σε συνέντευξή του στην «Κ», τον Νοέμβριο, ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ολι Ρεν είχε αποδώσει την αποτυχία του αρχικού Μνημονίου στην «πολιτική αναταραχή» και στην έλλειψη «εθνικής ενότητας» στη χώρα μας. Η ανάγκη συσπείρωσης των κοινωνικών εταίρων γύρω από τον στόχο της δημοσιονομικής εξυγίανσης αναφέρεται εξάλλου και σε όλες τις αξιολογήσεις της τρόικας.
Φυσικά, οι συνεχείς βίαιες διαδηλώσεις, η αναταραχή και τα κινήματα ανυπακοής, που εκδηλώθηκαν με την κάλυψη των συνδικάτων και της αντιπολίτευσης, δεν είναι ο μοναδικός λόγος που τα αποτελέσματα του Μνημονίου είναι φτωχότερα στην Ελλάδα απ’ ό,τι στις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, π.χ. η Ιρλανδία είναι μια οικονομία εξωστρεφής και καινοτόμος, με πολύ χαμηλό φόρο επιχειρήσεων, ενώ το γεγονός ότι το εργατικό της δυναμικό (το νεότερο στην Ευρώπη) είναι υψηλά καταρτισμένο και έχει πρώτη γλώσσα τα αγγλικά συνέβαλε καθοριστικά στην προσέλκυση επενδύσεων ακόμη και εν μέσω κρίσης. Επίσης, η Ιρλανδία επωφελήθηκε και από την αύξηση της τιμής και της ζήτησης αγροτικών προϊόντων, αφού η χώρα εξάγει το 85% των τροφίμων που παράγει και μάλιστα σε καταναλωτές υψηλών εισοδημάτων. Τέλος, εκτός από τη στωική στάση των πολιτών και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, υπήρχε και η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, αλλά και το γεγονός ότι το Δουβλίνο είχε πολύ καλύτερη αφετηρία μπαίνοντας στην κρίση με μηδενικό έλλειμμα και υποπολλαπλάσιο δημόσιο χρέος από της Ελλάδας.
Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι οι συντεχνίες αντέδρασαν με τόσο βίαιο τρόπο σε διαρθρωτικές δράσεις του Μνημονίου θεωρείται στις Βρυξέλλες ως καίριος ανασταλτικός παράγοντας για την επιτυχία του προγράμματος. Η έκθεση της Κομισιόν που είδε προχθές το φως της δημοσιότητας έκανε και πάλι λόγο για «vested interests» (κατεστημένα συμφέροντα) που εμποδίζουν τις προσπάθειες προσαρμογής, ενώ ανώτερος αξιωματούχος της Ευρωζώνης επανέλαβε την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας στη χώρα μας. Η άποψη αυτή δεν είναι χωρίς έρεισμα στην πραγματικότητα.
Αλλεπάλληλες απεργίες
Νωπές είναι ακόμη οι εικόνες τουριστών που προσπαθούσαν να φτάσουν στο κέντρο της Αθήνας περπατώντας, λόγω της ταυτόχρονης απεργίας στα ΜΜΜ, αλλά και στα ταξί, των οποίων οι ιδιοκτήτες αντιδρούσαν στο άνοιγμα του επαγγέλματός τους. Η μείωση των τουριστικών αφίξεων το προηγούμενο διάστημα δεν είναι φυσικά άσχετη με το γεγονός ότι λιμάνια έκλεισαν για εβδομάδες, η τροφοδοσία των νησιών διακόπηκε λόγω αλλεπάλληλων απεργιών ιδιοκτητών φορτηγών, ενώ εικόνες καταστροφής μετά κάθε διαδήλωση στο κλειστό κέντρο της Αθήνας έκαναν τον γύρο του κόσμου. Το πλήγμα που δέχθηκε η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας μας ήταν ανυπολόγιστο.
Το αντίστοιχο στη Γερμανία θα ήταν να κάψουν οι εργαζόμενοι τις μονάδες παραγωγής των μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών, από τις οποίες ζωογονείται η οικονομία της χώρας τους. Φυσικά, όταν η Γερμανία ήταν ο «μεγάλος ασθενής» της Ευρώπης, τα συνδικάτα δεν επέδειξαν τέτοιου είδους αυτοκτονικές συμπεριφορές. Τουναντίον, η ηγεσία τους δέχθηκε, ύστερα από διαπραγματεύσεις, την ελαστικοποίηση των ωραρίων για να σωθούν όσες περισσότερες θέσεις εργασίας ήταν δυνατόν, ενώ η αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας και οι μεταρρυθμίσεις που προωθήθηκαν από την κυβέρνηση Σρέντερ θεωρούνται σήμερα βασικός παράγοντας για το γερμανικό οικονομικό θαύμα και για το γεγονός ότι η χώρα έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας στην Ευρώπη.
Πηγή: Καθημερινή
