Την περασμένη εβδομάδα, κυκλοφόρησε στην Ολλανδία ένα βιβλίο με τίτλο «Φορολογικός παράδεισος. Γιατί κανένας δεν πληρώνει φόρους εδώ. Εκτός από εσένα!» Σύμφωνα με τους συντάκτες του, που είναι οι Ολλανδοί δημοσιογράφοι Martin van Geest, Joost van Kleef και Henk Willem Smits, αν θέλουμε να ανακαλύψουμε τα κόλπα της φοροαποφυγής, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε στο χάρτη για απομακρυσμένα, εξωτικά νησιά. Με το βιβλίο τους αποκαλύπτουν γιατί η Ολλανδία αποτελεί φορολογικό παράδεισο για πολλές πολυεθνικές εταιρίες αλλά και πολλούς μεγιστάνες και ροκ σταρ διεθνούς φήμης, ενώ παράλληλα καυτηριάζουν και την στάση της ολλανδικής κυβέρνησης που κρατάει το καθεστώς αυτό κρυφό από την κοινή γνώμη αλλά και τους Ευρωπαίους εταίρους.
Σύμφωνα με την γερμανική έκδοση της Wall Street Journal, το ολλανδικό κράτος κερδίζει κάθε χρόνο περί τα 8 δις δολάρια σε φορολογικά έσοδα από εταιρίες μεγαθήρια όπως Apple, Starbucks, Google και Ikea. Η ολλανδική νομοθεσία τους επιτρέπει, μεταξύ άλλων, να πληρώνουν φόρους μόνο για τα κέρδη που βγάζουν στην Ολλανδία. Τα κέρδη τους από άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν φορολογούνται σχεδόν καθόλου. Τα κόλπα της φοροαποφυγής και η εκμετάλλευση των προνομίων του ολλανδικού συστήματος γίνονται μέσω Συμμετοχικών Εταιριών (Holding companies) και εταιρειών-σφραγίδων που στήνονται περίτεχνα από τις πολυεθνικές.
Αλλά ακόμη και ροκ σταρ όπως οι David Bowie, The Rolling Stones και U2 ανάμεσα σε άλλους, έχουν μεταφέρει τη φορολογική τους βάση στο Άμστερνταμ έτσι ώστε να αποφύγουν την φορολόγηση των κερδών τους από πωλήσεις που γίνονται στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά. Στην Ολλανδία η φορολογία σε κέρδη από πνευματικά δικαιώματα είναι μηδενική.
Το 2009, κατά την πρώτη φάση της κρίσης, οι ΗΠΑ έβαλαν την Ολλανδία στη μαύρη λίστα των χωρών που αποτελούν φορολογικούς παραδείσους. Χρειάστηκε η επέμβαση ειδικής ολλανδικής αντιπροσωπείας για να βγει η χώρα από τη λίστα της ντροπής.
Σύμφωνα με τους συντάκτες του βιβλίου, ο κάθε ένας σχεδόν εξειδικευμένος φοροτεχνικός που είτε δουλεύει για την ολλανδική κυβέρνηση είτε είναι σύμβουλος της, βρίσκεται με τον έναν ή άλλο τρόπο στο μισθολόγιο της εταιρίας Deloitte, Ernst & Young αλλά και άλλων εταιριών συμβούλων, που εκμεταλλεύονται το ολλανδικό φορολογικό σύστημα.
——–
Σχόλιο: Ο σάλος που έκανε η έκδοση του βιβλίου αυτού αλλά και τα γεγονότα στην Κύπρο, είχαν ως αποτέλεσμα η ολλανδική βουλή να προχωρήσει σε ψήφισμα με το οποίο προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις υποστηρίζοντας πως η Ολλανδία δεν είναι φορολογικός παράδεισος.
Στην Ολλανδία, η φορολογία στα μερίσματα και την πνευματική ιδιοκτησία είναι για τις ξένες επιχειρήσεις πολύ χαμηλή ή και μηδενική.
Σε ένα μόνο κτίριο στον σταθμό Άμστελ του Άμστερνταμ στεγάζονται 2.000 εταιρίες-σφραγίδες. Οι πολυεθνικές στις οποίες ανήκουν δηλώνουν ως έδρα την Ολλανδία και πληρώνουν φόρο 1,5 – 2%, μόνο δηλαδή για τις πωλήσεις που γίνονται στην Ολλανδία. Το πρόβλημα είχε πρωτοβγεί στην επιφάνεια το 1986. Από τότε λίγα έγιναν. Η ολλανδική κυβέρνηση για δεκαετίες διαφήμιζε τη χαμηλή φορολογία και προσέλκυσε εταιρίες που εκμεταλλευόταν το σύστημα. Όλοι ήξεραν τι συνέβαινε. Ώσπου η Αμερική το 2009 είπε «enouhg is enough». Αποκαλύφθηκε τότε ότι η Ολλανδία, οι Βερμούδες και η Ιρλανδία είναι το τοπ τρια των φορολογικών παραδείσων για τις αμερικάνικες πολυεθνικές. Ο Ομπάμα δήλωσε: «Οι θυγατρικές κάποιων από τις μεγαλύτερες εταιρίες μας λένε στην Εφορία (IRS) ότι πληρώνουν φόρους στο εξωτερικό. Λένε στις ξένες κυβερνήσεις ότι πληρώνουν φόρους κάπου αλλού. Και καταλήγουν να μην πληρώνουν φόρους πουθενά. Πρέπει να κλείσουμε τα παραθυράκια του νόμου, πρέπει να σταματήσει η απάτη.»
Πηγή: LIFO
