Του Κώστα Ιορδανίδη
Ο εκτροχιασμός κατά τη διάρκεια της ανακριτικής επιτροπής για τη «λίστα Λαγκάρντ» υπήρξε πλήρης. Τα μέλη της επιτροπής δεν παρασύρθηκαν. Εξέφρασαν απλώς τον εαυτό τους. Ας μην πλανώμεθα. Η έκπτωση είναι γενική, από τους άναρθρους έως τους πλέον εύγλωττους αντιπροσώπους του έθνους των Ελλήνων. Επειτα από μάταιες ασκήσεις «πολιτικής ορθότητος», επήλθε «απελευθέρωση» της χυδαιότερης μορφής.
Κατέστη προφανές ότι η πολιτική σύμβαση της μεταπολιτεύσεως λειτούργησε «κανονικά» μόνον κατά την περίοδο της πλαστής αφθονίας. Την εποχή της αλόγιστης σπατάλης των πάσης φύσεως δανείων και κοινοτικών εισροών, όταν οι αντιπαραθέσεις εξυπηρετούσαν μάλλον θεατρικές ανάγκες και η πόλωση -κυρίως τεχνική- είχε ως στόχο τη διαιώνιση του δικομματικού συστήματος. Διότι από άποψη πολιτικού ήθους και πρακτικής, η «αντίληψη ΠΑΣΟΚ» -στην αρχέγονη αλλά και στη νεωτερική της έκφανση- είχε κυριαρχήσει στην κοινωνία και στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ο δικομματισμός που ίσχυε έως τις εκλογές του 2009, μεταξύ των συντηρητικών-φιλελευθέρων δυνάμεων (μία αντίφαση που η Νέα Δημοκρατία δεν είχε κατορθώσει ποτέ να επιλύσει) και των σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ, κατέρρευσε.
Η συντηρητική αντίληψη διαμορφωνόταν παντού και πάντα στη βάση της υπάρξεως και προασπίσεως του εθνικού κράτους και της εθνικής αστικής τάξης. Ομως το εθνικό κράτος έχει απολέσει πλήρως την κυριαρχία στον τομέα της οικονομίας και η αστική τάξη συνετρίβη από τα διαδοχικά Μνημόνια. Η Νέα Δημοκρατία έμεινε δίχως σημεία αναφοράς.
Η σοσιαλιστική αντίληψη, που εξέφρασε επί δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ, είχε ως στόχο όχι βεβαίως την άνοδο στην εξουσία της τετάρτης τάξεως -περί αυτού μεριμνά το ΚΚΕ- αλλά την ανακατανομή του πλούτου. Πλούτος, ωστόσο, προς ανακατανομή έπαυσε να υφίσταται. Εχοντας απολέσει συνεπώς τις -θεωρητικά- διακριτές συντεταγμένες της υπάρξεώς τους, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ αυτοανακηρύχθηκαν μαζί με τη ΔΗΜΑΡ σε κόμματα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, σε περιβάλλον ολικής καταστροφής, άλλοτε ομονοούντα, ενίοτε διαφωνούντα, μονίμως φλυαρούντα.
Στον αντίποδα, οι τελευταίες εκλογές ανέδειξαν κόμματα εν πολλοίς αντισυστημικά και επί της ουσίας έχει επέλθει εκ νέου ο πλήρης διχασμός -ο τρίτος μετά εκείνον του Ελευθερίου Βενιζέλου με τα Ανάκτορα, και στη συνέχεια του ΕΛΑΣ με τις δυνάμεις των εθνικοφρόνων. Κάποιοι θα πουν ότι επανέρχεται το δίλημμα εάν η Ελλάς ανήκει στη Δύση ή στην Ανατολή.
Ο σημερινός διχασμός είναι ο ηπιότερος, μέχρις στιγμής, καθώς η οξύτατη διαμάχη περιορίζεται στις αίθουσες του Κοινοβουλίου. Ακόμη και η αναταραχή στους δρόμους της πρωτεύουσας έχει κοπάσει και η δράση των αναρχικών έχει περιορισθεί σημαντικότατα.
Υπάρχει, θα έλεγε κανείς, μια κάποια πρόοδος από την άποψη αυτή. Δεν βλάπτει συνεπώς εάν οι αντιπρόσωποι του έθνους προβάλλουν τον χειρότερό τους εαυτό στις αίθουσες του Κοινοβουλίου. Απλώς εξευτελίζονται και αναδεικνύουν την ανάγκη σαρώσεως της παρούσης πολιτικής συμβάσεως.
Υφίσταται ακόμη, βεβαίως, η ανώτατη οικονομική ελίτ που ανέδειξε η μεταπολίτευση και κυριότατα το ΠΑΣΟΚ. Αλλά και αυτή μπήκε στο στόχαστρο της τρόικας και των δανειστών. Η πτώση της θα συμπαρασύρει και το πολιτικό σύστημα που την ανέδειξε και τότε όλα ίσως θα ξεκινήσουν από την αρχή και πάντα κάτω από αυστηρότατη εποπτεία.
Πηγή: Καθημερινή
