Του Πάσχου Μανδραβέλη
«Σοβαρά επεισόδια, με ρίψη μολότοφ, φωτοβολίδων, ξύλων, μαρμάρων από τη μία πλευρά, δακρυγόνων και χημικών από την άλλη, εκτυλίχθηκαν χθες στο κέντρο της Αθήνας, με “πρωταγωνιστές” ομάδες αντιεξουσιαστών και αστυνομικούς. Η ατμόσφαιρα για ώρες ήταν αποπνικτική, θυμίζοντας θάλαμο αερίων, με μαζική ρίψη δακρυγόνων…» Οχι! Η παραπάνω περιγραφή δεν είναι από τη χθεσινή πορεία και αυτά τα επεισόδια δεν οφείλονται στην απελπισία λόγω της κρίσης. Είναι από συλλαλητήριο που έγινε πριν από έξι χρόνια ακριβώς, συγκεκριμένα στις 22/2/2007· δηλαδή πολύ πριν έρθει η κρίση, όταν «έπεφταν λεφτά στην αγορά» και τα ελλείμματα σκαρφάλωναν στα ουράνια. Για την ακρίβεια, όποια μεγάλη πορεία κι αν ψάξει κανείς στο Google, ίδιες περιγραφές θα βρει. Διαχρονικά υπάρχει το ίδιο τελετουργικό, ο ίδιος χορός μεταξύ αστυνομικών και «προβοκατόρων» ή «αγωνιστών». Κι αυτό είναι αποκορύφωμα της «μέρας της μαρμότας» (κατά τη συμπαθή ταινία του Χόλιγουντ) που ζει επί χρόνια αυτή η χώρα.
Σε κάθε πορεία, όλα είναι τα ίδια: Η ιστορία αρχίζει με το κάλεσμα κάποιου τριτοβάθμιου σωματείου σε αγωνιστική κινητοποίηση. Τυπώνονται οι ίδιες αισθητικά αφίσες, που θα κρεμαστούν καθέτως και παρανόμως στα ίδια μέρη του κέντρου της πόλης. Το πρωί της «μεγάλης παλλαϊκής πορείας» αρχίζουν να συγκεντρώνονται συνδικαλιστές και πολιτικά στελέχη της αντιπολίτευσης υπό τον ήχο της ντουντούκας που λέει τα ίδια συνθήματα: «Μ’ αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας», «Ο λαός απαιτεί…», «Αντίσταση και πάλη…».
Η πορεία ξεκινάει. Οι περισσότεροι στην κεφαλή της πορείας έχουν φραπέ και τσιγάρο στο χέρι, ενώ προς το τέλος είναι το επονομαζόμενο «μαύρο μπλοκ». Οι τελευταίοι, σύμφωνα με μαρτυρίες –περιέργως πώς– ερεθίζονται όποτε βλέπουν στολή και αρχίζουν να πετούν πέτρες και μολότοφ. Οι αστυνομικοί απαντούν πάντα με δακρυγόνα. Αυτά, προφανώς, δεν διακρίνουν δικαίους και αδίκους διαδηλωτές και μετά αρχίζει το γαϊτανάκι των ίδιων καταγγελιών: «Η αστυνομία χτύπησε αναίτια ειρηνικούς διαδηλωτές», «Η Αθήνα έγινε θάλαμος αερίων», «Επνιξαν στα δακρυγόνα την πορεία» κ.λπ.
Αν συλληφθούν κάποιοι, αυτοί είναι εξ ορισμού αθώοι και αμέτοχοι στα επεισόδια. Προς υπεράσπιση των αμέτοχων σπεύδουν πάντα οι ίδιοι δικηγόροι. Πάντα γίνεται μια μικρή παράσταση διαμαρτυρίας υποστηρικτών τους έξω από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών. Οι αστυνομικοί που κάνουν τις συλλήψεις σπανίως πάνε να καταθέσουν στα δικαστήρια και οι συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι.
Μετά το πέρας της κινητοποίησης, οι αρχισυνδικαλιστές και οι συνοδοιπόροι τους πολιτικοί αλληλοσυγχαίρονται με δηλώσεις τους στα κανάλια για την αγωνιστική επαγρύπνηση του λαού. Κάθε φορά η διαδήλωση είναι η μεγαλύτερη όλων των προηγούμενων χρόνων. Βεβαίως, όλοι θα εκφράσουν τη λύπη τους για τα επεισόδια και (αναλόγως της αριστεροσύνης) θα καταγγείλουν είτε τους προβοκάτορες που αμαύρωσαν την πορεία είτε την αστυνομία που συνέλαβε άσχετους ή δεν συνέλαβε κανένα.
Το βράδυ, τα κανάλια θα ξεκινήσουν με το κλισέ «επεισόδια αμαύρωσαν τη μεγαλειώδη πορεία…» ή «με μια μεγαλειώδη πορεία απάντησε ο λαός της Αθήνας…» κ.λπ. Και αφού παίξουν τα βίντεο με τα επεισόδια, τις δηλώσεις και τις καταγγελίες, αγωνιστικώς ικανοποιημένοι θα πέσουμε όλοι για ύπνο. Καληνύχτα μας…
Πηγή: Καθημερινή
