Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Η ανεργία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη νέα ιεράρχηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η οικονομία μας. Τόσο το εσωτερικό έλλειμμα, δηλαδή το άνοιγμα στους λογαριασμούς του κράτους, όσο και το εξωτερικό, δηλαδή το άνοιγμα στις διεθνείς μας συναλλαγές, αναμένεται να έχουν τεθεί υπό έλεγχο στη διάρκεια του 2013.
Οι προβλέψεις για το μέγεθος της ανεργίας το 2013 διαφέρουν. Είτε οι άνεργοι φθάσουν το 22,3% (έκθεση προϋπολογισμού, Οκτ. 2012), το 22,8% (έκθεση Κομισιόν, Νοέμ. 2012) είτε το 26,6% (έκθεση ΔΝΤ, Δεκ. 2012) ή ακόμη το 30,1% (πρόβλεψη ΚΕΠΕ, Ιαν. 2013), το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο. Και προσδιορίζει τον στόχο που πρέπει να έχει η επανάκαμψη της οικονομίας: περισσότερες δουλειές! Το λέγω επειδή σχεδόν όλοι -ακόμη και η «αριστερή» αντιπολίτευση, όπως επιδιώκει να την εκπροσωπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ- δεν είμαστε όσο χρειάζεται ξεκάθαροι στο ζήτημα της ανεργίας. Είναι παντελώς εκτός συγκυρίας οι καταγγελίες που ρίχνουν τις ευθύνες στα «αφεντικά», όταν οι νέες προσλήψεις απαιτούν επιχειρηματικό δυναμισμό, δηλαδή προοπτική νέων κερδών.
Σύσσωμες οι αντιπολιτεύσεις ξεσηκώνονται σε κάθε περικοπή εισοδήματος στο κράτος, ενώ αντιμετωπίζουν «τυπικά» την πανωλεθρία που υφίσταται ο παραγωγικός τομέας, λόγω ακριβώς του τεράστιου κόστους των φόρων, αλλά και της καταστροφής των τραπεζών από τη χρεοκοπία του κρατικού δανεισμού. Χρειάζεται όμως να βάλουμε σε κάποια τάξη το θέμα της ανεργίας. Υποστηρίζω ότι προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην απασχόληση των ανδρών στις ηλικίες 25-44 ετών. Παράλληλα, πρέπει να προστατευθεί η διατήρηση των θέσεων εργασίας στην κρίσιμη ηλικιακή κατηγορία των 45-64 ετών, καθώς μάλιστα το έτος συνταξιοδότησης επεκτείνεται πάνω από το 63ο έτος.
Αντιλαμβάνομαι το συναισθηματικό και υλικό βάρος που φέρνει η υπερανεργία στις νεότερες ηλικίες. Ακόμη και ο πρωθυπουργός Σαμαράς έσπευσε να φανεί συμπαθέστερος αναγνωρίζοντας ως πρωτοφανές ότι η ανεργία στους νέους φτάνει το 60%. Ομως, το ποσοστό 61,7% (Νοέμβριος 2012) αναφέρεται μόνον σε όσους αναζητούν εργασία. Δηλαδή, σε έναν αριθμό ατόμων μικρότερο από το 1/3 του συνολικού πληθυσμού μεταξύ 15-24 ετών.
Επιτρέψτε μου να επιμείνω. Το μεγάλο πρόβλημα έγκειται στη δυσκολία του ιδιωτικού τομέα (αφού άλλωστε το Δημόσιο έπαυσε να προσλαμβάνει!) να δημιουργήσει ή να διατηρήσει τις θέσεις απασχόλησης στο επίπεδο του κόστους εργασίας που είχε διαμορφωθεί τα προηγούμενα χρόνια. Αρκεί το στοιχείο αυτό για να κατανοήσουμε ότι η πραγματική προσαρμογή, της πραγματικής οικονομίας δεν έχει ολοκληρωθεί. Οσο μάλιστα το κράτος συνεχίζει να ζητεί περισσότερους φόρους για τη συντήρησή του τόσο ο ιδιωτικός τομέας θα συρρικνώνεται και η «ανεργία της ντροπής» θα μεγαλώνει.
Πηγή: Καθημερινή
