Του Δημητρη Tσιοδρα
Ο Ζ. Ντεπαρντιέ είναι ο διασημότερος φορολογικός μετανάστης της εποχής. Η απόκτηση της ρωσικής υπηκοότητας, προκειμένου να αποφύγει τη φορολόγηση με συντελεστή 75% φέρνει με θεαματικό τρόπο στο προσκήνιο το τεράστιο παγκόσμιο πρόβλημα της μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων μέσω της φορολόγησης του πλούτου. Ο Φ. Ολάντ εμφανίστηκε συνεπής με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, όμως το αποτέλεσμα δεν είναι η είσπραξη 300 – 500 εκατομμυρίων ευρώ, όπως υπολόγιζε, αφού πολλοί Γάλλοι με υψηλά εισοδήματα εγκαταλείπουν τη χώρα τους και αναζητούν υπηκοότητα εκεί όπου θα τους επιτραπεί να απολαύσουν τον πλούτο που απέκτησαν.
Η συζήτηση για το πώς θα αυξηθεί η φορολόγηση του πλούτου έχει τεθεί όχι μόνον από κυβερνήσεις, αλλά και από δισεκατομμυριούχους όπως ο Γουόρεν Μπάφετ, ο οποίος εδώ και χρόνια σημείωνε ότι είναι παράλογο να φορολογείται ο ίδιος με συντελεστή 10%, όταν η γραμματέας του φορολογείται με συντελεστή 30%. Η λογική της δημιουργίας ελκυστικού φορολογικού πλαισίου για την προσέλκυση κεφαλαίων αυξάνει τον συνολικό πλούτο της κοινωνίας, αλλά οδηγεί στη δημιουργία τεράστιων ανισοτήτων. Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει ο Τζ. Στίγκλιτζ στο βιβλίο του «Το τίμημα της ανισότητας», από το 2002 ώς το 2007 το πλουσιότερο 1% στις ΗΠΑ καρπώθηκε το 65% της αύξησης του εθνικού εισοδήματος που σημειώθηκε σε αυτά τα χρόνια. Μετά την ανάκαμψη από την πρόσφατη κρίση, το ποσοστό αυτό αυξήθηκε ακόμη περισσότερο. Το 1% κέρδισε το 93% του επιπλέον εισοδήματος που αποκτήθηκε στις ΗΠΑ το 2010, σε σύγκριση με το 2009.
Μια κίνηση των ΗΠΑ για υπερβολική φορολόγηση των πλουσίων (προσφάτως, ύστερα από σκληρή μάχη, συμφωνήθηκε αύξηση των φορολογικών συντελεστών για όσους κερδίζουν πάνω από 400.000 δολάρια τον χρόνο στο 39,6%), ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που θεσπιζόταν (το πολιτικό σύστημα είναι αντίθετο σε αυτήν τη λογική) είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είχε παρόμοια αποτελέσματα όπως αυτά στη Γαλλία.
Η φορολόγηση του πλούτου δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο μιας χώρας. Από τη στιγμή που υπάρχει ελευθερία στην κίνηση κεφαλαίων, γεγονός που έχει βοηθήσει στην παγκόσμια ανάπτυξη, οι πλούσιοι θα μεταφέρουν τα χρήματά τους εκεί όπου θα πληρώνουν λιγότερους φόρους. Κι αυτό το αντελήφθη καλύτερα η μετακομμουνιστική Ρωσία, από την καπιταλιστική Γαλλία. Μόνον η ρύθμιση σε παγκόσμιο επίπεδο και ο έλεγχος των «φορολογικών παραδείσων» θα αντιμετώπιζαν το πρόβλημα.
Στην Ελλάδα της κρίσης, η «φορολόγηση του πλούτου» ώστε το εθνικό εισόδημα να αυξηθεί κατά 4% την επόμενη τετραετία προβάλλεται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ως μία από τις λύσεις στην κρίση. Αναμφισβήτητα η συμβολή των εχόντων στην αντιμετώπιση της κρίσης αναλόγως των οικονομικών δυνατοτήτων τους (πράγμα που δεν συμβαίνει μέχρι σήμερα) πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για το πολιτικό σύστημα. Αυτό επιβάλλεται να γίνει με αυστηρή εφαρμογή των κανόνων και την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής σε κάθε επίπεδο. Αν μιλάμε στα σοβαρά για την επιβολή υψηλών συντελεστών, τότε θα ικανοποιηθεί μεν η εκλογική πελατεία, όμως δεν θα εισπραχθούν χρήματα. Απλώς θα αυξηθούν οι φορολογικοί μετανάστες.
Πηγή: Καθημερινή
