Του Αγγελου Σταγκου
Η μεγάλη συμμετοχή καθηγητών και γενικά διδασκόντων στις εκλογές για την ανάδειξη νέων διοικητικών συμβουλίων στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ της χώρας χαιρετίστηκε, και σωστά, σαν απόδειξη νίκης της λογικής και της επιθυμίας της «σιωπηλής πλειοψηφίας» να ξαναβρεί τον ρόλο της η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Πολύ πιο απλά, να λειτουργούν τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ για να εκπληρώνουν τον σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκαν, που είναι κυρίως η προαγωγή και η μετάδοση της γνώσης, αλλά και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.
Ας μην μπούμε στη συζήτηση για το αν και πώς επιτελούν την αποστολή τους τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ στην Ελλάδα. Η συμμετοχή όμως των διδασκόντων στις συγκεκριμένες εκλογές ήταν στην πράξη εκδήλωση διαμαρτυρίας και ταυτόχρονα απόρριψη του καθεστώτος ομηρίας το οποίο έχουν επιβάλει εδώ και αρκετά χρόνια ομάδες μειοψηφίας και τρομοκρατίας. Οπου όμηροι βέβαια η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών και των φοιτητών, όπως αποδεικνύεται.
Φαίνεται όμως ότι βιάστηκαν να βγάλουν αναστεναγμό ανακούφισης και ακόμη περισσότερο να χαρούν όσοι πιστεύουν στην πραγματική και απρόσκοπτη λειτουργία των πανεπιστημίων της χώρας. Και όσοι ελπίζουν επίσης ότι από αυτούς τους χώρους θα βγει μία νέα γενιά που αφενός θα έχει τα εφόδια για να αντεπεξέλθει στους δύσκολους και άκρως ανταγωνιστικούς καιρούς του παρόντος και του μέλλοντος και αφετέρου θα μπορεί να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία μέσα στο εξαιρετικά απαιτητικό και σύνθετο περιβάλλον που ήδη διαμορφώνεται κατ’ αρχήν διεθνώς και αναγκαστικά και στην Ελλάδα.
Οι οργανωμένες μειοψηφίες που χρόνια τώρα εξουσιάζουν τους πανεπιστημιακούς χώρους είναι βαθιά αντιδραστικές και δεν δείχνουν διατεθειμένες να παραδώσουν τα όπλα. Να χάσουν δηλαδή προνόμια και συμφέροντα που τα θεωρούν κεκτημένα στο όνομα δήθεν «αριστερών» ιδανικών και με την ανοχή, αν όχι με την παρότρυνση, κομμάτων. Με αυτή την έννοια, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έχουν περάσει σε φάση αντεπίθεσης.
Τη μία μέρα απειλείται και προπηλακίζεται κοσμήτωρ γιατί υπέγραψε την απελευθέρωση του ΑΠΘ από τους φρουρούς των σκουπιδιών, ενώ ταυτόχρονα άλλοι απαιτούσαν προνόμιο «μόνιμης» εγκατάστασης στη φοιτητική εστία του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, φυλακίζοντας τον αντιπρύτανη. Τη άλλη μέρα, πάλι στο ΑΠΘ, φοιτητές διέκοψαν τη συνεδρίαση της Συγκλήτου και στο Μετσόβιο κουκουλοφόροι επιτέθηκαν εναντίον καθηγήτριας και διέλυσαν το γραφείο της. Ενώ διαστάσεις έχει πάρει σε όλη την Ελλάδα η ανάρτηση αφισών με «καταζητούμενους» καθηγητές επειδή ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι στην τρομοκρατία…
Ολα αυτά τα φαινόμενα, σε συνδυασμό με τη βούληση που εκφράζουν με ποικίλους τρόπους διδάσκοντες και διδασκόμενοι στα ΑΕΙ -οι πρώτοι για να μη συνεχιστεί ο εξευτελισμός τους, οι δεύτεροι για να μπορούν να σπουδάζουν με την πραγματική έννοια του ρήματος- προσφέρουν στη συντεταγμένη πολιτεία μία «χρυσή ευκαιρία» να ξεκαθαρίσει την κατάσταση και να πατάξει την ανομία και τα άντρα της στους πανεπιστημιακούς χώρους. Το χρωστάει στον εαυτό της, στην πανεπιστημιακή κοινότητα, στην κοινωνία, στους γονείς που υποβάλλονται σε αιματηρές θυσίες για να δώσουν στα παιδιά τους την ευκαιρία για ένα καλύτερο αύριο. Εχει εξάλλου υποχρέωση να εξασφαλίσει την ελευθερία στη γνώση…
Σύμφωνα με πληροφορίες, το κράτος είναι αποφασισμένο να απελευθερώσει εξωπανεπιστημιακά κτίρια που έχουν καταληφθεί και χρησιμοποιούνται ως κρησφύγετα των λεγόμενων «αντιεξουσιαστών» που συμπεριφέρονται όχι μόνο ως γνήσιοι «μπαχαλάκηδες», αλλά και ως κανονικοί «συμμορίτες» διακινώντας ναρκωτικά και χρησιμοποιώντας όπλα. Η αρχή έγινε από τη γωνία Αχαρνών και Χέυδεν και υποτίθεται ότι θα συνεχιστεί. Μακάρι, με την προσδοκία ότι θα επεκταθεί και στους πανεπιστημιακούς χώρους που βρίσκονται υπό παράνομη κατάληψη και χρησιμοποιούνται ως στρατόπεδα εκπαίδευσης εκτός επικράτειας και ως βάσεις εξόρμησης για επιδρομές. Αλλωστε, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι οργανωμένες ομάδες που τρομοκρατούν μέσα στα πανεπιστήμια, οι «χούλιγκαν» των γηπέδων και οι «μπαχαλάκηδες» αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία.
Σε μία εποχή που η χώρα πρέπει να κάνει μία μεγάλη προσπάθεια ανασυγκρότησης και επιβίωσης, αλλάζοντας όλα τα χαρακτηριστικά ενός «βασιλείου της ασυδοσίας», δεν μπορεί να ανέχεται πλέον την αλλοτρίωση των πανεπιστημιακών χώρων από μειοψηφίες που τρομοκρατούν. Εχει καθήκον να δείξει αποφασιστικότητα.
Πηγή: Καθημερινή
