Toυ Σταμου Zουλα
Διερωτώμαι πώς σκέπτονται και κυρίως ποίες προτεραιότητες θέτουν όσοι βουλευτές των τριών συγκυβερνώντων κομμάτων διστάζουν ή αρνούνται να ψηφίσουν τα «προαπαιτούμενα» μέτρα για τη χορήγηση του νέου δανείου. Η συγκρότηση της σημερινής κυβέρνησης δεν αποτελεί μια φυσιολογική συνεργασία συγγενών κομμάτων. Απαρτίζεται από τα δύο τέως μεγάλα –και παγίως αντίπαλα– κόμματα, με τα οποία συνεργάζεται «ανίερα» και ένας φορέας της Αριστεράς. Μοναδικός (και διακηρυγμένος) στόχος της συμμαχίας αυτής ήταν η σωτηρία της χώρας. Είναι ένας στόχος, ο οποίος εξυπακούεται ότι υπερτερεί του κομματικού συμφέροντος και της ιδιοτέλειας των βουλευτών. Το ίδιο σαφείς και συγκεκριμένες ήταν και οι προδιαγραφές της συμμαχίας αυτής. Τα τρία κόμματα και συνακόλουθα οι βουλευτές τους δέχθηκαν να συνεπωμισθούν το επαχθέστατο «πολιτικό κόστος», που συνεπάγεται τη μεταστροφή του τόπου από την επί δεκαετίες δανεική ευδαιμονία στην οικονομική και κοινωνική ανάνηψη. Ταυτόχρονα συνομολόγησαν πως η προσπάθειά τους αυτή δεν μπορούσε να αποφέρει άμεσο πολιτικό όφελος. Διότι απαιτούσε και η ελληνική κοινωνία όχι μόνον να δεχθεί, αλλά και να υιοθετήσει αυτήν τη μεταλλαγή.
Αν, λοιπόν, η Δημοκρατική Αριστερά και ένας κρίσιμος αριθμός βουλευτών των δύο άλλων κομμάτων έχουν μεταβάλει θέση ως προς τον θεμελιώδη στόχο της τρικομματικής συμμαχίας, το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Η επιστροφή στη δραχμή, η οποία ανατρέπει εκ βάθρων την 50ετή προσπάθεια του τόπου να εξευρωπαϊσθεί. Με ό,τι τούτο σημαίνει για έναν επί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες «παραπλανημένο» λαό και μια «παραστρατημένη» χώρα. Σημαίνει ακόμη πως μια μεταβατική (όπως πρέπει να προσδοκούμε και να επιδιώκουμε) ένδεια θα μεταβληθεί σε παντοτινή και αναπόδραστη εξαθλίωση. Το έστω χωλαίνον, εξαιτίας των αμαρτιών του, πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει και η εξουσία θα διεκδικηθεί από τους «αντιμνημονιακούς» κ.κ. Τσίπρα, Καμμένο, Μιχαλολιάκο και Παπαρρήγα. Αλλη εναλλακτική προοπτική και λύση δεν υπάρχει. Η σημαντική και «παραπλανημένη» μερίδα του λαού είναι βέβαιον ότι θα αιφνιδιαστεί οδυνηρά από τις επιπτώσεις επιστροφής στη δραχμή. Οπως αιφνιδιάσθηκε και από το «αδόκητο» και βίαιο τέλος της δανεικής ευημερίας. Πρωτίστως θα στραφεί εναντίον των τριών κομμάτων, που απέτυχαν να αποσοβήσουν, όπως επαγγέλθηκαν, μια τέτοια έκβαση. Σ’ έναν δε οργισμένο καταλογισμό είναι ανέφικτος ο επιμερισμός της ευθύνης. Ουδέν από τα συγκυβερνώντα κόμματα θα διασωθεί. (Ούτε, βεβαίως, ο κ. Μιχάλης Κασσής, η κ. Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και οι άλλοι, …«ποντιοπιλατικά» σκεπτόμενοι, βουλευτές των συγκυβερνώντων κομμάτων.)
Εξ ίσου βέβαιον είναι πως η λαϊκή μήνις, κυρίως των καθ’ έξιν «παραπλανουμένων», θα στραφεί συντομότατα και εντονότερα εναντίον εκείνων που εμφανίζονται σήμερα ως πρόμαχοι των «λαϊκών κεκτημένων», της εθνικής ανεξαρτησίας (και καθαρότητος), ως αγωνιστές κατά της «τροϊκανής απειλής» και ως ουρανοκατέβατοι μεσσίες. Μαζί τους θα συνταυτισθούν, έχοντας την ίδια τύχη και όλοι όσοι θα επιδιώξουν να αυτοεξαιρεθούν από το «πολιτικό κόστος» της αρχικής τους επιλογής. Τούτο, όμως, ουδεμία σημασία έχει, αφού θα συντελεσθεί κατόπιν εορτής. Στις επικείμενες ψηφοφορίες στη Βουλή δεν διακυβεύεται μόνον η τύχη της χώρας. Αλλά πρωτίστως και όλων εκείνων, που η μοίρα τους επιφύλαξε τούτη την ώρα να την κρατούν στα χέρια τους…
Πηγή: Καθημερινή
