Tου Νικου Χρυσολωρα
Με αφορμή τον θόρυβο που προκλήθηκε από τη δημοσιοποίηση της λεγόμενης «λίστας Λαγκάρντ» και τη γενικότερη συζήτηση που έχει ανάψει για τις καταθέσεις Ελλήνων στην Ελβετία, μπορούν να γίνουν ορισμένες γενικότερες διαπιστώσεις για τη φερεγγυότητα όσων ψωμίζονται βρίζοντας την τρόικα και τους Ευρωπαίους, τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό.
Τα τελευταία δύο χρόνια εκατοντάδες προβεβλημένοι δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και αναλυτές μάς παραδίδουν μαθήματα αντίστασης και καλούν τους Ελληνες να επαναστατήσουν εναντίον των ξένων «δυνάμεων κατοχής». Πολλοί από αυτούς (όσοι παρακολουθούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τον δημόσιο διάλογο στα ΜΜΕ γνωρίζουν σε ποιους αναφέρομαι) είτε είναι ξένοι είτε είναι Ελληνες που ζουν μόνιμα στο εξωτερικό. Ο μισθός τους καταβάλλεται δηλαδή κάθε μήνα σε σκληρό νόμισμα, οι καταθέσεις τους είναι ασφαλείς σε λίρες, δολάρια ή ευρώ και εκείνοι εργάζονται σε πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης ή θεσμικά όργανα της καπιταλιστικής Δύσης (και όχι της Κούβας περιέργως). Με άλλα λόγια, γνωρίζουν ότι καμία επίπτωση δεν θα έχουν στη ζωή τους αν εμείς ακολουθήσουμε τη συμβουλή τους και -εκδιώκοντας τους Ευρωπαίους- επιστρέψουμε στη δραχμή. Δεν έχουν να χάσουν τίποτε, οπότε λένε ό, τι θέλουν. Εφόσον όμως είναι τόσο σίγουροι για το μαγικό ελιξίριο κατά της κρίσης που μας προτείνουν, γιατί δεν μεταφέρουν τις αποταμιεύσεις τους στη χώρα μας και δεν ζητάνε από τους εργοδότες τους, σε ένδειξη αλληλεγγύης για τη χειμαζόμενη Ελλάδα, να καταθέτουν κάθε μήνα τον μισθό τους σε ελληνικές τράπεζες; Γνωρίζουν άλλωστε την αγγλική έκφραση που προκαλεί όσους λένε μεγάλα λόγια να «βάλουν τα λεφτά τους εκεί που είναι το στόμα τους», οπότε διερωτώμαι αν σε αυτήν την περίπτωση θα είχε τέτοια ζέση ο ανένδοτος κατά της Ευρωζώνης αγώνας τους.
Εκτός από την εκπατρισμένη Αριστερά του σούσι και του χαβιαριού όμως, υπάρχει και το εσωτερικό μέτωπο. Διερωτώμαι δηλαδή πόσα από τα δεκάδες δισεκατομμύρια που έχουν κάνει φτερά από την Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια ανήκουν στους «αντιμνημονιακούς επαναστάτες». Φυσικά, δεν είναι παράνομο να μεταφέρεις χρήματα στο εξωτερικό, εφόσον βέβαια προκύπτουν από δηλωμένα στην εφορία εισοδήματα. Ομως, τόσο η άκρα αριστερά όσο και η άκρα δεξιά, αλλά και οι δημοσιογράφοι που εκφωνούν καθημερινά Φιλιππικούς κατά των Βρυξελλών, μας διαβεβαιώνουν ότι τίποτε κακό δεν θα μας συμβεί αν «εκπαραθυρώσουμε τους τροϊκανούς». Ορισμένοι μάλιστα πάνε ένα βήμα παραπέρα, υποστηρίζοντας ότι «το νόμισμα δεν είναι ταμπού», προκειμένου να διαφυλαχθεί η εθνική μας ανεξαρτησία. Αν λοιπόν όλοι αυτοί πραγματικά εννοούν όσα λένε, τότε δεν θα έπρεπε να έχουν ούτε ένα ευρώ μέσα σε σεντούκια, θυρίδες ή λογαριασμούς του εξωτερικού. Σε διαφορετική περίπτωση, μπορούν να κατηγορηθούν ότι είναι ύποπτοι για κερδοσκοπία εις βάρος της πατρίδας τους, αφού ελατήριο του αντιμνημονιακού τους αγώνα θα μπορούσε να είναι το υπερκέρδος που θα βγάλουν στην Ελλάδα από τις υποτιμήσεις της νέας δραχμής, σε σχέση με το σκληρό νόμισμα το οποίο έχουν φυλαγμένο σε ασφαλείς τοποθεσίες.
Η υποκρισία δεν σταματάει εδώ: πόσες περικοπές μισθών, πόσες απολύσεις χωρίς αποζημίωση, πόσους εργαζομένους έχουν απλήρωτους και πόσο έχουν φεσώσει το κράτος τα πολυάριθμα «αντιμνημονιακά» μέσα ενημέρωσης της χώρας; Πόσοι άραγε από αυτούς που σήμερα χειροκροτούν τη βία της Χρυσής Αυγής χρησιμοποιούσαν ανασφάλιστους μετανάστες για τις δουλειές τους όλα τα προηγούμενα χρόνια; Πόσοι από εκείνους που σήμερα στήνουν κρεμάλες για τους «υπηρέτες ξένων συμφερόντων» φοροδιέφευγαν συστηματικά και απαιτούσαν εξωφρενικά προνόμια την εποχή της δανεικής ευημερίας;
Η κρίση μάς ανάγκασε να κάνουμε επιτέλους απογραφή στους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, ώστε να δούμε ποιους και πόσο πληρώνουμε. Πλέον, έφτασε και η ώρα μιας άλλης, εξίσου ουσιαστικής απογραφής: Να μετρήσουμε τους τζάμπα μάγκες στην Ελλάδα, τους εκ του ασφαλούς επαναστάτες και εκείνους που το παίζουν μαυροφορεμένες χήρες, έχοντας λερώσει τόσο πολύ τη φωλιά τους, ώστε να μην μπορείς να σταθείς από τη δυσωδία…
Πηγή: Καθημερινή
