Tου Αλεξη Παπαχελα
Εδώ και δυόμισι χρόνια βλέπω, με αγανάκτηση πρέπει να πω, να επαναλαμβάνεται το ίδιο ακριβώς έργο: οι πολιτικοί και υπουργοί να κόβουν μισθούς και συντάξεις με σχετική ευκολία, αλλά να δίνουν λυσσαλέα μάχη για να μην προχωρήσουν οι λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές που θα μπορούσαν να φέρουν δουλειές, ανάπτυξη και χαμηλότερες τιμές. Οταν βλέπω τη λίστα με τα λεγόμενα προαπαιτούμενα εντυπωσιάζομαι από το γεγονός ότι κανείς πολιτικός δεν τολμά να βγει και να υπερασπισθεί πολλά από αυτά, τα οποία θίγουν λίγους και ωφελούν τους πολλούς. Πληροφορούμαι, μάλιστα, πως όχι απλώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά δίνονται σκληρές μάχες από υπουργούς που δεν θέλουν να τα βάλουν με συντεχνίες, λόμπι και ισχυρά συμφέροντα.
Τα αποκαλούμενα διαρθρωτικά προβλέπουν κατάργηση της υποχρεωτικής ετήσιας συνδρομής των επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών στα επιμελητήρια, ενέργειες για το άνοιγμα 23 κλειστών επαγγελμάτων, ένταξη στον ΕΟΠYΥ κάποιων ευγενών Tαμείων, ένα τέρμα στη σχέση γιατρού – φαρμακευτικής εταιρείας μέσω της συνταγογράφησης δραστικής ουσίας και όχι συγκεκριμένης μάρκας φαρμάκου, την ολοκλήρωση του συστήματος ελέγχου των καυσίμων, την κατάργηση της υποχρεωτικής παράστασης δικηγόρων σε συμβόλαια και πρακτικά ανωνύμων εταιρειών και, και, και…
Προφανώς τα μέτρα αυτά θα πλήξουν κάποιους κλάδους. Θα δώσουν όμως ανάσα και θα ελαφρύνουν τα δεσμά χιλιάδων άλλων ανθρώπων που παλεύουν σήμερα για την επιβίωσή τους. Εχετε ακούσει εσείς κανέναν πολιτικό, ακόμη και τους κ. Στουρνάρα και Χατζηδάκη που τα προωθούσαν, πριν αναλάβουν τα υπουργεία τους με θέρμη, να μιλάνε γι’ αυτά; Αντιθέτως, ακούτε συνεχώς στα κανάλια τους συνδικαλιστές-εκπροσώπους του «επιχειρηματικού» τομέα, τους εκπροσώπους του λόμπι των φαρμάκων και διαφόρους άλλους να χύνουν δάκρυα για το τι περνάει ο ελληνικός λαός… Αυτές οι αλλαγές, που είναι οι μόνες που έχουν νόημα αν θέλουμε να πάει μπροστά η χώρα, είναι απολύτως ορφανές.
Το κακό είναι πως και η τρόικα έχει χάσει την υπομονή της και βλέπει ότι «διαρθρωτικό» στην Ελλάδα σημαίνει για τους πολιτικούς «ασ’ το γι’ αύριο», «σιγά μην τα βάλω εγώ τώρα με τους…» κ.λπ. Οπότε τι κάνει; Τραβάει ένα μολύβι και λέει «κόψτε εδώ, κόψτε εκεί και αφήστε τα διαρθρωτικά για μια άλλη φορά».
Ενας φίλος που παρακολουθεί από κοντά τη διαπραγμάτευση κάθε Mνημονίου, μου επισήμανε πόσο χρήσιμο θα ήταν να αλλάξουν οι προτεραιότητες και της τρόικας και της κυβέρνησης. Τα προαπαιτούμενα έχουν μια συγκεκριμένη αρίθμηση, το Νο 2 μέτρο είναι π.χ. η περικοπή των συντάξεων και το Νο 46 το να επιτρέπεται η πώληση βρεφικού γάλακτος και στα σούπερ μάρκετ και όχι μόνο στα φαρμακεία, γεγονός που θα μείωνε θεαματικά την τιμή του. Μακάρι να έμπαινε αυτό το μέτρο ως Νο 2, η απελευθέρωση διαφόρων κρίσιμων αγορών προϊόντων Νο 1 και να έδιναν μάχη γι’ αυτές τις αλλαγές οι πολιτικοί μας.
Αν δεν το κάνουν και τώρα, θα έχει χαθεί μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει ο τόπος, να απελευθερωθεί ο Ελληνας που θέλει να παράγει έργο και η περίφημη ενίσχυση του ανταγωνισμού θα έχει να κάνει μόνο με τα χαμηλότερα μεροκάματα και ίσως τις αλλαγές στο φορολογικό σύστημα. Αν πάλι το έκαναν και έδιναν ανοιχτά τη μάχη με τις συντεχνίες και τα αδιαφανή λόμπι, θα κέρδιζαν λίγους πόντους με τον κόσμο που υποφέρει και απελπίζεται. Αυτή τη μάχη ποιος θα βρει το κουράγιο να τη δώσει;
Πηγή: Καθημερινή
