Tου Πασχου Μανδραβελη
Είναι πράγματι «ιστορική η στιγμή για την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα», όπως δήλωσε ο κ. Αλέξης Τσίπρας προσερχόμενος να λάβει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αλλά θα αποδειχθεί μία ακόμη χαμένη ευκαιρία αν δεν την αξιοποιήσει. Οι οιωνοί είναι άριστοι. Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα δίνουν ψήφο ανοχής στην «κυβερνώσα Αριστερά», που διαλαλούσε προεκλογικά ο κ. Τσίπρας.
Αν το σύνθημα για «Αριστερά της ευθύνης» δεν ήταν ένα προεκλογικό παιγνίδι με στόχο τις ψήφους του ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια μεγάλη ευκαιρία: να κάνει πράξη όσα αντιπολιτευτικώς διαλαλεί. Να απορρίψει το Μνημόνιο· να κάνει στάση πληρωμών· να κουρέψει τα δάνεια των ιδιωτών στις τράπεζες· να πάρει τις καταθέσεις και να τις κάνει ανάπτυξη· να προσλάβει άλλους 500.000 στο Δημόσιο (για να κάνει την προαναφερθείσα ανάπτυξη)· να θεσπίσει το ατιμώρητο της εφαρμογής των νόμων (ακόμη και των δικών του) διά της ιερής «ανυπακοής»· να διευκολύνει έτι περαιτέρω τις ολιγομελείς, αλλά θορυβώδεις συνάξεις στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Α, και να μην ξεχάσουμε: να αυξήσει τα εισοδήματα των Ελλήνων.
Το θέμα δεν είναι να δοκιμαστεί η Αριστερά για όσα ανεδαφικά λέει. Το ζητούμενο είναι να δοκιμάσει η ελληνική κοινωνία όσα ανεδαφικά πιστεύει. Κακά τα ψέματα. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές δεν οφείλεται σε κάποιο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Είναι η αποτύπωση της απελπισίας, αλλά και οι τελευταίοι σπασμοί ενός εκλογικού σώματος πελατών, που είδε ότι τα δύο «μεγάλα μαγαζιά» δεν μπορούν να προσφέρουν τα καλούδια του παλαιοκομματισμού και ψήφισαν ό,τι πιο ριζοσπαστικό βρήκαν εύκαιρο ή, έστω, αυτό που νόμιζαν ότι είναι ριζοσπαστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν τετραπλασίασε τα ποσοστά του και η Χρυσή Αυγή τα εικοσιτετραπλασίασε!
Το πρόβλημα είναι ότι οποιαδήποτε άλλη λύση, δηλαδή μια «μνημονιακή» κυβέρνηση, δεν θα θεωρηθεί μόνο αντιδημοκρατική. Δεν θα ξανακούσουμε μόνο τα ανιστόρητα περί «νέας κατοχής», «χούντας» «δοτών πρωθυπουργών», «δωσίλογων» και «γερμανοτσολιάδων». Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι δεν θα μπορέσει να δουλέψει. Με τον λαό απέναντι και με τα άκρα ενορχηστρωτές της ποικιλώνυμης βίας τίποτε δεν θα βελτιωθεί. Οι θεωρίες συνωμοσίας θα θριαμβεύουν, η ύφεση θα βαθαίνει και η καταστροφή θα έρθει έτσι κι αλλιώς. Φαντασθείτε να είχαν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα 155 βουλευτές. Θα μπορούσαν να ψηφίσουν κάτι με τη Βουλή υπό πολιορκία; Πόσοι βουλευτές πρέπει να προπηλακιστούν ακόμη και πόσοι θα άντεχαν με τόσο ισχνή πλειοψηφία; Πόσα κτίρια απέμειναν να καούν και πόσοι άνθρωποι θα πρέπει να ξεψυχήσουν ακούγοντας το «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι. Ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλι».
Είναι προτιμότερο, λοιπόν, να διαλέξουμε δημοκρατικώς τον «άλλο κόσμο», αντί να βρεθούμε εκεί από ατύχημα. Ισως να είναι εφικτός. Το πιθανότερο είναι να αποδειχθεί καταστροφικός. Αλλά εδώ που φτάσαμε, δεν μας κοστίζει τίποτε να δοκιμάσουμε.
Η χώρα τώρα είναι στο σταυροδρόμι των μεγάλων αποφάσεων και ο κ. Αλέξης Τσίπρας κρατάει στα χέρια του το μέλλον της. Αν δεν κιοτέψει και πιστεύει πραγματικά ότι μπορεί να μας οδηγήσει στον «άλλο κόσμο», ας αναλάβει τις ευθύνες του. Αν όχι, ας βοηθήσει στην ανασυγκρότηση του τόπου.
