Κώστας Γιαννακίδης
Στην Ουγγαρία ο Βίκτορ Ορμπάν κατέβηκε στην εκλογική αρένα μόνος εναντίον όλων. Απέναντι στην ενωμένη αντιπολίτευση και στα προγνωστικά. Και σάρωσε τα πάντα. Αντιπάλους και εκτιμήσεις. Πέτυχε την τέταρτη εκλογική του νίκη με ποσοστό 53,7%. Αυτοί που συσπειρώθηκαν για να τον πετάξουν από την πρωθυπουργία δεν έπιασαν ούτε 35%.
Και μην τολμήσει να πει κανείς για νοθεία ή πειραγμένα νούμερα και βίαιη χειραγώγηση του εκλογικού σώματος. Μιλάμε για χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για τον Ορμπάν έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα. Από αυταρχικός ακροδεξιός μέχρι απολυταρχικός δεσπότης. Υπάρχουν και χειρότερα, αλλά υποθέτω τα γνωρίζετε. Ενίοτε και φασίστας, εξαρτάται ποιον ακούς να μιλάει. Αποχώρησε από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, λίγο πριν τη ψηφοφορία που θα αποφάσιζε την αποπομπή του κόμματος του. Η κυβερνητική του θητεία είναι σπαρμένη από καταγγελίες για τεράστια οικονομικά σκάνδαλα με πρωταγωνιστές πρόσωπα του οικογενειακού του περιβάλλοντος. Η ξενοφοβική και ομοφοβική του ατζέντα αποτελούν δύο από τις πολλές κηλίδες της πολιτείας του. Και ασφαλώς, είναι ο στενότερος φίλος του Πούτιν μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τόσο στενός, που φτάνει σε σημείο παρεξήγησης από τους υπόλοιπους εταίρους.
Ο Ορμπάν και ο Πούτιν είναι δύο ηγέτες που συγκεντρώνουν προσωποποιημένες μομφές για τα τεκταινόμενα στις χώρες τους. Οι ακρότητες στην Ουγγαρία αποδίδονται στην κυβέρνηση Ορμπάν, ενώ τα της Ρωσίας φορτώνονται όλα στο καθεστώς Πούτιν. Οι λαοί τους δεν εμφανίζονται ποτέ στο κάδρο των ευθυνών. Αυτό βέβαια συμβαίνει για λόγους διπλωματικής και πολιτισμικής αβρότητας. Δεν γίνεται να σου φταίει μία μπάμπουσκα, που ζει σε ένα χωριό έξω από το Βλαδιβοστόκ, για τη σφαγή στην Ουκρανία. Και ας πούμε ότι έτσι είναι. Όμως, τι διάολο, κάποιοι οδηγούν τα άρματα μάχης, πετούν τα αεροπλάνα και χειρίζονται τα όπλα. Κάποιοι άλλοι είναι στα εργοστάσια και φτιάχνουν μπόμπες. Και κάποιοι άλλοι πηγαίνουν στα στάδια για να επευφημήσουν τον Πούτιν. Πώς γίνεται, λοιπόν, να θεωρείται αμέτοχος ο ρωσικός λαός;
Αντίστοιχα και στην Ουγγαρία. Οταν ο πρωθυπουργός προωθεί μία αποκρουστική ατζέντα και επανεκλέγεται θριαμβευτικά, τότε έχουμε μία θεσμικά κατοχυρωμένη επιβεβαίωση της πολιτικής του. Γιατί, λοιπόν, μεμφόμαστε τον Ορμπαν και όχι τον λαό της Ουγγαρίας; Γιατί διστάζουμε να πούμε ότι κάτι δεν πάει καλά με τους Ούγγρους ή, τέλος πάντων, με τους περισσότερους από αυτούς;
Εντάξει, το πρόβλημα είναι εννοιολογικό και φιλοσοφικό. Δεν μπορείς να χρεώσεις το λαό με επιλογές που εκπορεύονται από τη βούληση ενός κομματιού του. Όμως από την άλλη, όταν όλες οι αμαρτίες φορτώνονται στην πλάτη του ηγέτη, ξεπλένεται από το κρίμα μία κυρίαρχη κουλτούρα. Είναι αφελές να υποστηρίζουμε ότι ο μέσος Ρώσος δεν ξέρει τι γίνεται στην Ουκρανία ή ο μέσος Ούγγρος δεν επικροτεί τις ακρότητες του Ορμπάν. Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν χρησιμοποιείς το δάχτυλο σου για να δείξεις, αλλά για να κρυφτείς από πίσω.
Πηγή: Protagon.gr
