Μάνος Βουλαρίνος
Η σφαγή της Μπούτσα (έτσι λέγεται, ας ενηλικιωθούμε κι ας το ξεπεράσουμε) δεν ήταν μια πολεμική επιχείρηση στην οποία χάθηκε ο έλεγχος. Δεν ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση για την οποία μπορεί να είναι υπεύθυνος ένας διεστραμμένος διοικητής. Δεν είναι μια σκοτεινή εξαίρεση στην, κατά τα άλλα, φωτεινή ιστορία του ρωσικού στρατού. Η σφαγή στη Μπούτσα είναι ενταγμένη στο πλαίσιο του βασικού άξονα (ταιριάζει η λέξη, δεν νομίζετε;) του ρωσικού σχεδίου για την Ουκρανία. Και εκτελέστηκε από έναν στρατό που δεν είναι ασυνήθιστος σε σφαγές.
Δεκαετίες σοβιετικής και μετασοβιετικής προπαγάνδας έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια εικόνα του ρωσικού στρατού που έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα όσο είχαν οι κατά καιρούς ελληνίδες Μαντόνες και έλληνες Μέσι με την πραγματική Μαντόνα και τον πραγματικό Μέσι. Ο μύθος σύμφωνα με τον οποίο η Σοβιετική Ένωση σχεδόν μόνη της κέρδισε τον Β’ ΠΠ, οι ηρωικές φωτογραφίες από το Βερολίνο, η επιβλητική χορωδία του Κόκκινου Στρατού, η μικρή σχέση που έχουν οι Έλληνες με την Πολωνία και τις άλλες χώρες στις οποίες ο Ρωσικός/Κόκκινος στρατός «μεγαλούργησε», έχουν δημιουργήσει την αίσθηση ενός στρατού ανίκητου και συνάμα ευγενούς. Ενός στρατού σκληρών αλλά γεμάτων ευαισθησία μαχητών.
Το πόσο ανίκητος είναι ο ρωσικός στρατός (και πόσο αξιόπιστοι όσοι υποστήριζαν την ισχύ του) το βλέπουμε εδώ και ενάμιση μήνα. Το πόσο άγριος και εγκληματικός έχουμε αρχίσει να το καταλαβαίνουμε όχι μόνο με τη σφαγή στη Μπούτσα αλλά και με την ισοπέδωση της Μαριούπολης. Αλλά αν παρακολουθούσαμε προσεκτικά θα το ξέραμε ήδη, πολύ πριν ο δικτάτορας Πούτιν εισβάλει στην Ουκρανία.
Για να δούμε πώς ακριβώς δρα ο ρωσικός στρατός δεν χρειάζεται να πάμε στα χρόνια του Στάλιν και τη σφαγή στο Κατίν. Αρκεί να πάμε στη δεκεατία του 90 και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η επιθυμία των Τσετσένων για ανεξαρτησία. Το Γκρόσνι διαλύθηκε όχι γιατί η ισοπέδωση του ήταν απαραίτητη, αλλά γιατί η Ρωσία ήθελε να τιμωρήσει τους Τσετσένους και ταυτοχρόνως να τους χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα προς αποφυγή. Ό,τι ακριβώς θέλει να κάνει και με τους Ουκρανούς.
Για το ρωσικό καθεστώς, η Ουκρανία δεν είναι χώρα αλλά ένα κομμάτι της Ρωσίας που έχει αποκοπεί και σκλαβωθεί από φιλοδυτικούς δυνάστες. Η πεποίθηση στο Κρεμλίνο ήταν ότι οι κάτοικοι θα καλοδέχονταν τους Ρώσους απελευθερωτές ή τέλος πάντων θα υπέκυπταν αμαχητί. Όταν τα στελέχη της Ρωσικής κυβέρνησης κατάλαβαν ότι είχαν απλώς πιστέψει την προπαγάνδα τους όπως ένας μυθομανής καταλήγει να πιστεύει τα ψέματα του, αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους Ουκρανούς και να τους κάνουν το παράδειγμα για όλες τις χώρες που έχουν την ατυχία να συνορεύουν με τη Ρωσία. Η αγριότητα και τα εγκλήματα πολέμου, οι σφαγές και οι βομβαρδισμοί αμάχων, είναι βασικό κομμάτι μιας εκστρατείας που εκτός από πολεμική είναι τρομοκρατική και καθόλου ασυνήθιστη για τη Ρωσική εξωτερικη πολιτική (αν για κάποιο λόγο δεν σας κάνει η Τσετσενία σκεφτείτε τη Συρία και το Χαλέπι). Στο κάτω-κάτω ο ηγεμόνας δεν κυβερνά δημοκρατικά κι άρα δεν ανησυχεί για την εικόνα του, πολύ περισσότερο όταν για ένα κομμάτι των υπηκόων του η εικόνα του ανελέητου σφαγέα είναι ιδιαιτέρως γοητευτική.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η σφαγή στη Μπούτσα έγινε βάση σχεδίου όπως ακριβώς έγινε και η καταστροφή της Μαριούπολης. Η Ρωσία, αφού πρώτα απέτυχε να στείλει στον κόσμο το μήνυμα του απελευθερωτή, αφού μετά απέτυχε να στείλει το μήνυμα της ανίκητης στρατιωτικής μηχανής, τώρα στέλνει το μήνυμα του σκληρού και ανελέητου εξολοθρευτή πληθυσμών που έκαναν το λάθος να αμφισβητήσουν την κυριαρχία της και να μη συμμορφωθούν με τις εντολές της. Όποιος έχει δει ταινίες με μαφία (ή έστω το Star το Wars) ξέρει πως λειτουργεί αυτό. Αλλά και πού, αργά ή γρήγορα, οδηγεί. Και μπράβο του.
Πηγή: AthensVoice
