Αυτή είναι η πεμπτουσία όχι μιας αμπελοφιλοσοφικής τηλεταινίας μα της μηδενιστικής στόχασης του σύγχρονου διανοούμενου. Ή, ακριβέστερα, ενός τύπου σύγχρονου διανοούμενου – νιχιλιστή.
“Ζούμε, άγνωστο γιατί, σε έναν ασήμαντο πλανήτη, σε ένα ασήμαντο ηλιακό σύστημα που μοιάζει να κινείται γύρω από μια μαύρη τρύπα στην άκρη του βραχίονα ενός τεράστιου για μας Γαλαξία αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Ο πλανήτης παράγει όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε μα μόνο αν εμείς δουλέψουμε σκληρά. Αλλιώς όλα φαίνονται να θέλουν να μας εξοντώσουν!
Εμείς δε γίναμε οι πιο αποτελεσματικοί φονιάδες στον παγκόσμιο πόλεμο για επιβίωση. Κάθε στόμα είναι κι ένα σφαγείο, κάθε στομάχι νεκροταφείο.
Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πόθεν προερχόμαστε, τι κάνουμε για 60 ή 80 ή 100 χρόνια ζωής και που εξαφανιζόμαστε μετά. Η αποχώρησή μας είναι προδιαγεγραμμένη, προκαθορισμένη, στα μικροσκοπικά μας γονίδια. Είμαστε κυριολεκτικά σκλάβοι και σκλάβες αυτών των αόρατων γονιδίων.
Όσο σπουδαίοι, φημισμένοι κι ένδοξοι κι αν γίνουμε, όσο καλοί, φιλάνθρωποι και αλτρουιστές κι αν είμαστε, όσο αγαπητοί και ζηλευτοί, κάποια προκαθορισμένη ώρα θα πεθάνουμε – και ο πλανήτης ούτε που θα το καταλάβει.
Κι αν το κοιτάξουμε από την καθαρά ανθρώπινη, νοηματική πλευρά, την πλευρά της ψυχολογίας και φιλοσοφίας, είμαστε ουσιαστικά βιορομπότ, σκλάβοι και σκλάβες των συνηθειών κι επιθυμιών και αυταπατών μας.
Ακόμα και οι δάσκαλοι που εγκαθίδρυσαν μεγάλες θρησκείες προειδοποιούν πως η ζωή εδώ, σε αυτόν τον πλανήτη, η ζωή όπως τη βιώνουμε, είναι γεμάτη πόνο, οδύνη, αρρώστια και δυστυχία από ανικανοποίητες επιθυμίες. Από ότι βλέπουμε, είναι μια σπίθα ανάμεσα σε μια απροσπέλαστη ανυπαρξία και μια άλλη απροσπέλαστη ανυπαρξία. Δεν καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα: είμαστε αναμμένα καρβουνάκια σε μια χόβολη και μας τυλίγει ολόγυρα σε κάθε κατεύθυνση αδιαπέραστο σκοτάδι.
Πρέπει να είσαι γενναία/γενναίος για να μπορείς να ατενίζεις αυτό το σκοτάδι που σε ατενίζει τόσο αδιάφορα και πάντα αμίλητο. Δεν είναι πολύ εύκολο να αποδεχθείς το γεγονός πως η ζωή δεν έχει νόημα άλλο από τις πλάνες που εξύφαναν θρησκείες και μεταφυσικά συστήματα και μεταδίνονται παρηγορητικά από τη μια γενιά στην άλλη – όπως τα τυραννικά γονίδια.
Από το τίποτα γίνεσαι κάτι τιποτένιο και σβήνεις πάλι στο τίποτα.
Κι ας σου χαμογελά ένα τριαντάφυλλο σε όλη την αγνότητα και ομορφιά του. Κι ας σου χαμογελά ένα βρέφος σε όλη την αναμφίβολη αθωότητά του.
Και στην ξαφνική ησυχία του νου που απλώνεται ως τα όρια της ακοής ένας ψίθυρος μιλάει για τον νόμο αιτίας κι αποτελέσματος: με δυνατό κρύο το νερό παγώνει και με ζέστη ο πάγος λιώνει. Τότε κι εμείς υπάρχουμε σαρκωμένοι λόγω κάποιας αιτίας, άγνωστης για τον κοινό νου, όπως άγνωστη είναι η ολότητα του σύμπαντος.
Ο νιχιλισμός είναι ακόμα μια μεταφυσική. Η σκοτεινιά που βλέπουμε ολόγυρα είναι η σκοτεινιά του νου που πάσχει από άγνοια και δεν το αποδέχεται έτσι που να κοιτάξει ξανά πέρα από τα χοντρά, υλικά φαινόμενα.
