Είναι γνωστή η Katherine Hepburn (12/5/1907 – 24/6/2003) η μεγάλη σταρ που μεσουρανούσε στο Χόλυγουντ για πάνω από 50 έτη και πήρε τέσσερα Όσκαρ. Ήταν γνωστή για την ανεξαρτησία της, την ισχυρή πνευματώδη προσωπικότητα και την ορμητικότητά της στη διεύρυνση του γυναικείου ρόλου στην κοινωνία. Μα δεν γράφω για την καριέρα και τη ζωή της σήμερα. Αντιγράφω μια εξομολόγησή της από ένα άρθρο αναρτημένο στο Διαδίκτυο από κάποια Monique Beyer. Μιλάει για καλοσύνη και γενναιοδωρία.
– – – – – – – – – –
«Ήμουν έφηβη όταν πήγαμε στο τσίρκο με τον μπαμπά. Στεκόμασταν στην ουρά για το γκισέ των εισιτηρίων. Μπροστά μας ήταν μόνο μια οικογένεια με οκτώ παιδιά. Μου έκαναν εντύπωση. Ήταν όλα στα 12 και νεότερα με τους γονείς τους. Ήταν φανερό πως επρόκειτο για φτωχή οικογένεια μα ήταν όλοι, γονείς και παιδιά με καθαρά, συγυρισμένα ρούχα. Όλα τα παιδιά στέκονταν δύο δύο με τάξη πίσω από τους γονείς τους και παρότι μιλούσαν με διέγερση για τους κλόουν, τα ζώα και τους ακροβάτες που περίμεναν να δουν, φέρονταν καλά. Ήταν η πρώτη τους φορά σε τσίρκο.
Η μητέρα κρατούσε από το χέρι τον άντρα της που στεκόταν αξιόπρεπα και πότε πότε τον κοιτούσε με πολύ αγάπη και περηφάνια, όπως τη στιγμή που εκείνος έσκυψε στο ταμείο. Η κυρία τον ρώτησε πόσα εισιτήρια ήθελε και κείνος είπε με περηφάνια «Οκτώ παιδικά κι δύο για ενηλίκους: έφερα την οικογένεια στο τσίρκο».
Η κυρία του είπε την τιμή. Η σύζυγος άφησε το χέρι του άντρα της κι έσκυψε με στεναχώρια. Ο άντρας επίσης φάνηκε να στενοχωριέται. Ξαναρώτησε την τιμή σκύβοντας πιο κοντά. Μα η τιμή ήταν ίδια.
Ήταν φανερό πως δεν είχε χρήματα να πληρώσει για όλα τα εισιτήρια. Και τον απασχολούσε βασανιστικά η σκέψη για το πώς θα μπορούσε να γυρίσει και να πει στα παιδιά του ότι δεν είχε αρκετά λεφτά να μπούνε στο τσίρκο.
Την ίδια ώρα, βλέποντας την όλη κατάσταση, ο πατέρας μου έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτονόμισμα των $20 και το άφησε να πέσει πίσω από τον οικογενειάρχη. Ούτε κι εμείς τότε είχαμε πολλά χρήματα, μα ο πατέρας μου κατάλαβε την απόγνωση του άλλου πατέρα. Τον χτύπησε στον ώμο ελαφρά.
«Κύριε», είπε, «Σας έπεσε ένα χαρτονόμισμα!»
Ο άλλος κατάλαβε. Δεν ήταν επαίτης μα αναγνώρισε την γενναιόδωρη μη προσβλητική χειρονομία. Έσφιξε με τα δυο του χέρια το χέρι του πατέρα μου λέγοντας «Ευχαριστώ! Ευχαριστώ πολύ! Αυτό σημαίνει πολλά για την οικογένειά μου».
Έσκυψε και πήρε το χαρτονόμισμα ενώ εμείς γυρίσαμε στο αμάξι μας και φύγαμε. Εκείνο το εικοσοδόλαρο ήταν για τα δικά μας εισιτήρια και ποπ κορν!
Παρότι δεν πήγα στο τσίρκο εκείνο το βράδυ, ένιωσα τέτοια χαρά μέσα μου που σπάνια θα ξανάνιωθα – για οποιαδήποτε περίσταση.
Εκείνη τη μέρα έμαθα την αξία του δοσίματος.
Δώσε, δώσε και μη μετράς το κόστος σε σένα!
Ο δότης είναι μεγαλύτερος από τον παραλήπτη. Αν θέλεις να είσαι μεγάλος, larger than life, μάθε να δίνεις. Το δόσιμο δεν έχει καμία σχέση με το τι περιμένεις σε ανταπόδοση.
Μόνο να δίνεις – που είναι το παν.
Δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά ποτέ η σημασία του να δίνεις, να ευλογείς τους άλλους».
– – – – – – – – – –
Αυτό είναι απόσπασμα από την Αυτοβιογραφία της Me: Stories of my Life. 1991 Νέα Υόρκη.
Πολλές φεμινίστριες την επέκριναν επειδή έλεγε πως η γυναίκα δεν μπορεί να τα έχει όλα – και οικογένεια και μεγάλη καριέρα.
Εκείνη έμεινε πιστή στην γνώμη της. Δεν έκανε οικογένεια προτιμώντας την καριέρα της. Είχε παντρευτεί νωρίς και χωρίσει γρήγορα. Από το 1941 ως το 1967 είχε «τυφλό» έρωτα για τον Spencer Tracy και άφησε την καριέρα της για να φροντίζει τον άλλο μεγάλο ηθοποιό (έπαιξαν μαζί σε οκτώ ταινίες) τα πέντε τελευταία χρόνια προτού πεθάνει 10/6/1967.
Το 1999 ανακηρύχθηκε από το American Film Institute «Ο μεγαλύτερος θρύλος στην αμερικανική οθόνη από όλες τις ηθοποιούς».
