Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Καθόλου, κάποτε. Το έχουμε ακούσει, το λέμε και το ξαναλέμε. Στην πραγματικότητα, έχουμε ψυχολογικά παραδώσει την ανεξαρτησία μας και τα δημοκρατικά δικαιώματά μας χωρίς να το ξέρουμε. Διότι αρνούμαστε τη δική μας ευθύνη και την εναποθέτουμε κάπου αλλού, αόριστα και γενικά.
Έτσι φαίνεται. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Μα ο κόσμος, το υλικό σύμπαν, κυβερνιέται από νόμους αναπόδραστους. Οπότε η ζωή δεν μπορεί να είναι παντελώς άδικη. Ο νόμος εκφράζει τη Δικαιοσύνη.
Τι συμβαίνει πραγματικά;
Μερικά γεγονότα μας συνθλίβουν αισθηματικά. Μας ταράζουν και μας αφήνουν τσακισμένους/νες. Μπορεί να δείχνουμε άψογο παρουσιαστικό, ακόμα και “σκληρό”, μα μέσα αιμορραγούμε. Έτσι που μπορεί και να μη θέλουμε να ζήσουμε άλλο. Και για να συνέλθουμε θέλουμε χρόνο. Όχι λίγες μέρες ή λίγες βδομάδες. Κάποτε ούτε καν μήνες. Μπορεί και χρόνια. Και χρειαζόμαστε και βοήθεια. Όχι κατ΄ ανάγκη από ψυχιάτρους. Λίγη κατανόηση, λίγη συμπάθεια και θαλπωρή – από φίλο ή φίλη.
Κάποτε είναι ανίατος συναισθηματισμός. Γνωστός μου, σχετικά νέος άντρας, στα πρώιμα σαράντα, έχασε τη γυναίκα του πριν 12 χρόνια. Έκτοτε κάθε βδομάδα πάει στον τάφο της και αφήνει φρέσκα λουλούδια. Δεν είχαν παιδιά. Εργάζεται κανονικά στη δουλειά του. Πού και πού βλέπει ορισμένους φίλους. Μα δεν θέλει να την ξεχάσει, να τη βγάλει από τη ζωή του, τις σκέψεις, τα συναισθήματά του. Άρρωστος συναισθηματισμός.
Ή μπορεί να έχουμε αδικηθεί για οτιδήποτε – μερικές χιλιάδες ευρώ, μια προσβολή, μια μεροληψία εναντίον μας. Οτιδήποτε. Και δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη. Κι αισθανόμαστε μεγάλη, βαθιά πίκρα, μεγάλη αγανάκτηση. Μα δεν γίνεται τίποτα. Όσες φορές κι αν αφηγηθούμε την περίπτωση σε αυτιά ανθρώπων που μας ακούν με συμπάθεια.
Μερικοί μένουν έτσι. Άλλοι γίνονται αντισυμβατικοί, αντισυστημικοί, αντιεξουσιαστές, αναρχοαριστεροί. Κι αυτοί έχουν παραδώσει την ανεξαρτησία και τα δημοκρατικά δικαιώματά τους – και την ανθρωπινότητά τους.
Η ζωή συνεχίζει και φέρνει το φρέσκο μέλλον κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε χρόνο. Σίγουρα με λίγη θέληση, με λίγη ενέργεια, αφού τις έχουμε και τις δυο για να ζούμε καθημερινά, μπορούμε να αφήσουμε το επώδυνο παρελθόν – ό,τι κι αν ήταν!
Το να γνωρίζεις πότε να κινηθείς μπροστά, να φύγεις, είναι σοφία. Το να το κάνεις είναι θάρρος, γενναιότητα. Το να φύγεις μπροστά με το κεφάλι ψηλά είναι αξιοπρέπεια, είναι αληθινή ανθρωπιά!
Σίγουρα μπορούμε να ξεπεράσουμε το συρματόπλεγμα που μας εγκλωβίζει!
