1. Τις πρώτες βδομάδες του Ιουνίου, με τις ταραχές στο Χονγκ Κονγκ και στις ΗΠΑ (μετά τον φόνο του Φλόιντ και άλλων) και τις διαδηλώσεις στην Αγγλία και σε άλλες χώρες, παρουσιάστηκαν πολλά άρθρα στο Διαδίκτυο από μερικούς έγκριτους αναλυτές και πάρα πολλούς αγαθούς μεν, άσχετους δε και απληροφόρητους ανθρώπους, κυρίως Αμερικανούς, που με έναν ή άλλο τρόπο θέτουν αυτό το ερώτημα.
Για τις κατηγορίες σχετικά με την “καταπίεση” των Ουίγκουρ έγραψα στο Ε871: Κίνα καταπιέζει τους Uyghur.
Για την “καταπίεση” στο Χονγκ Κονγκ έγραψα τουλάχιστον 3 άρθρα: Ε864: Χονγκ Κονγκ και Μινεάπολη, Ε866: Χονγκ Κονγκ και Μινεάπολη (2) και Ε867: Χονγκ Κονγκ πάλι!
2. Ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή πως “Ναι, δεν υπάρχει πλήρης ελευθερία έκφρασης στην Κίνα και απαγορεύεται η επίκριση της κυβερνητικής πολιτικής” – εκτός από το Χονγκ Κονγκ όπου επιτρέπεται!
Όσον αφορά όμως τις άλλες δημοκρατικές ελευθερίες τις οποίες εμείς στη Δύση, κυρίως οι ανιστόρητοι και ταραχοποιοί, άξεστοι αναρχοαριστεροί κάθε απόχρωσης καταχρώνται ξεδιάντροπα, ευδοκιμούν σχεδόν ιδανικά στην Κίνα: οι πολίτες μπορούν ελεύθερα να ταξιδεύουν και στο εξωτερικό, να συναθροίζονται και να συνεργάζονται και να έχουν ιδιωτική περιουσία σε χρηματικές καταθέσεις, εργοστάσια και άλλες επιχειρήσεις.
Έχουν επίσης οι Κινέζοι ελευθερία να ανήκουν σε όποια θρησκεία τους ελκύει και να λατρεύουν τις θεότητες που θέλουν φτάνει να μην εμποδίζουν άλλους ή να προπαγανδίζουν εναντίον άλλων.
Οπότε, πώς ακριβώς καταπιέζονται;
3. Δεν έχουν δημοκρατικές εκλογές όντας μονοκομματική χώρα. Είναι, βέβαια, η άλλη κατηγορία εναντίον των Κινέζων.
Σωστό, από τη δυτική μας άποψη. Μα μπορεί να προσχωρήσει κάθε Κινέζος στο ΚΚ, αρχίζοντας με την τοπική του οργάνωση και να θέσει υποψηφιότητα και να εκλέγει εαυτόν και άλλους!
Μα για να εκλεγεί σε κάποια αξιόλογη θέση θα πρέπει να εργαστεί για αρκετό διάστημα κι έτσι να αποδείξει πως ενδιαφέρεται για το Κόμμα και για την κοινότητα όπου ανήκει, ζει κι εργάζεται. Αλλιώς γιατί να τον/την ψηφίσουν οι άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες;
Στην Κίνα, μετά τις ακρότητες και παρανοϊκές εξάρσεις του Μάο, το Κόμμα επανέφερε την Κομφουκιανή διδασκαλία, την αξιοκρατία και την αριστεία ως κριτήρια προαγωγής και ανόδου στο Κόμμα και στην τεράστια Δημόσια Διοίκηση.
4. Βέβαια υπάρχει νεποτισμός με προαγωγές και χαριστικούς διορισμούς.
Βεβαίως και υπάρχει σε κάποιο βαθμό πελατειασμός και κατάχρηση εξουσίας και κρατικών πόρων. Κατά καιρούς ακούγονται σκάνδαλα.
Δεν είναι άγιοι και πανάγιοι τα πρωτοκλασάτα στελέχη. Ακριβώς όπως και στη Δύση όπου, επίσης, βλέπουμε νεποτισμό και πελατειασμό και κατά καιρούς, συχνά πυκνά, ξεπηδούν στην επιφάνεια ποικίλα σκάνδαλα σφετερισμού πόρων, κακοδιαχείρισης και ανικανότητας (Κοιτάξτε τι γίνεται στην Αμερική, the land of the free, με τον Τραμπ και τους συγγενείς και συνεργάτες του, ή με τους Κάμερον και Τζόνσον στην Βρετανία ή τον δικό μας Τσίπρα με τους 102 νεκρούς στο Μάτι, τους συντρόφους κα Δούρου και κα Θάνου, Πολάκη, Παππά, Παπαγγελόπουλο, Μπαλτά κλπ.).
Γιατί οι κυβερνήσεις στη Δύση λένε ψέματα πριν τις εκλογές και μετά όταν κερδίσουν την εξουσία;
Γιατί έχουμε τόσο ρατσισμό, τόση ξενοφοβία;
Γιατί τόσες ταραχές και διαδηλώσεις και σκανδαλώδεις συμπεριφορές;
Και γιατί, ενώ δεν γνωρίζουμε την πραγματικότητα στην Κίνα, αγνοώντας την αλματώδη οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική ευημερία της, αγνοώντας τις δικές μας αδυναμίες, θέλουμε η Κίνα να αλλάξει καθεστώς;
