Είναι η σύγχρονη ψυχοπάθεια που ενδιαφέρει εδώ. Για τις δυνάμεις που δημιουργούν και πολιτίζουν έχω γράψει συχνά στο παρελθόν: αλήθεια, δικαιοσύνη, μεγαλοψυχία, σοφία.
Τι εννοώ με τη σύγχρονη ψυχοπάθεια;
«Μεταμοντέρνα» θα ήταν καλύτερη επιλογή για να μένουμε στο ψυχοπαθές πνεύμα της σύγχρονης εποχής.
Η ανάπτυξη και πρόοδος των επιστημών αποφάσισε, αφού στον 17ο αιώνα οι λόγιοι χώρισαν το σώμα από τον νου, πως μόνο το σώμα έχει πραγματική υπόσταση και αξία. Το υλικό σύμπαν επίσης όπου το ένα σώμα κινεί το άλλο και το πεδίο της βαρυτικής έλξης κρατά κάποια ισορροπία.
Το απάνθισμα της ανυπόμονης ανάπτυξης ήταν η οικουμενική παιδεία που, στις πολιτισμένες χώρες της Δύσης τουλάχιστον, έκανε «γραμματισμένους» ή «εγγράμματους» όλους τους πολίτες στις αρχές ως τα μέσα του 20ου αιώνα μας.
Μόνο που αντί οι νέοι εγγράμματοι να ανέβουν σε υψηλότερο επίπεδο διανόησης κι εκλέπτυνσης ευαισθησίας, προτίμησαν να σύρουν τη διανόηση και την ευαισθησία στον δικό τους χαμηλό πάτο του τιποτένιου.
Γιατί τα ξαναλέω αυτά όλα;… Διότι οι λεγόμενες καλές τέχνες έχουν καταντήσει σκέτες μανιέρες μαζικής παραγωγής, όχι εμπνευσμένης δημιουργικότητας.
Λέμε «πολιτισμό» τα επικά του Ομήρου, τα δράματα του Αισχύλου και των άλλων, του Σαιξπήρου κλπ., τα μυθιστορήματα του Τολστόι και της Τζέιν Όστιν. Και τα κονσέρτα του Βιβάλντι, του Μότσαρτ, του Μπετόβεν. Και τις ζωγραφιές του Τζιότο, του Φρα Αντζέλικο, του Ντα Βίντσι, του Ελ Γκρέκο. Πώς σχετίζονται αυτά όλα με τις μάζες των μεταμοντέρνων «καλλιτεχνών» στις εικαστικές και τραγουδοποιές «τέχνες»;
Η Αυγή, αυτή η κατ’ εξοχή κιτρινάδα της Αριστεράς, τι μπορεί να ξέρει για «δημιουργία» και «πολιτισμό» όταν με τον κατ’ εξοχή συναισθηματισμό του κ. Ξυδάκη (πρώην τσιπριστή βουλευτή κλπ.) στις αρχές Μαΐου κλαίγεται για τα δεινά της φυλής των «δημιουργών» και ζητά «επιδοτήσεις» για τους «δημιουργούς», τους οποίους η «φιλελεύθερη» κυβέρνηση της ΝΔ (δεν μπορεί, βλέπετε, να λείψει μια καλή κομματική μπηχτή) αφήνει στο έλεος του κορωνοϊού!
Στη Γαλλία επίσης ο Τζακ Λανγκ κλαίγεται παρομοίως!
Στη Γερμανία γίνονται συγκεντρώσεις να απελευθερωθούν οι πολίτες από τα μέτρα που περιόριζαν την ατομική τους ελευθερία και το δικαίωμά τους να εισπνεύσουν βαθιά τον κορωνοϊό – και μετά να διαδηλώνουν για τη φτωχή υγειονομική υπηρεσία του κράτους που τους αφήνει να πεθαίνουν…
Λοιπόν, το λέω ξεκάθαρα. Όλοι χτυπηθήκαμε από την πανδημία όχι μόνο οι υστερικοί αναρχοαριστεροί ψευτοκαλλιτέχνες. Γνωρίζω και άλλους του χώρου που κάνουν υπομονή με τις ελάχιστες οικονομίες τους ωσότου ο κίνδυνος περάσει, χωρίς να φωνασκούν με τον τσιριχτό τρόπο των τσιπριστών. Είναι τόσες άλλες χιλιάδες επαγγελματίες και μη που επίσης έχουν ξεμείνει.
Την φτώχεια και την στέρηση μπορείς να την υπομείνεις. Τον θάνατο δεν μπορείς. Είναι μια κι έξω. Το πρόβλημα με την πανδημία είναι πως δεν πεθαίνεις αμέσως. Αρρωσταίνεις πρώτα και το υγειονομικό σύστημα πρέπει να σε φροντίσει όπως και άλλους, να μην πεθάνετε. Και αν πεθάνεις άλλοι πρέπει να φροντίσουν να σε θάψουν. Ναι, είναι σχετικά εύκολο να διαμαρτυρόμαστε εκ του ασφαλούς. Μα πάντα κάποιος (άλλος) θα πληρώσει.
Ούτε αυτοί οι λεγόμενοι «πνευματικοί», οι άνθρωποι «των γραμμάτων και των τεχνών» ούτε κι εμείς οι κοινοί πολίτες έχουμε «δικαιώματα». Είναι η σύγχρονη, μεταμοντέρνα παράνοια – που θέλει ουσιαστικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ζει και να απολαμβάνει σε βάρος άλλων!
Όλοι έχουμε καθήκοντα – και κυρίως να σεβόμαστε τους άλλους.
