1. Για δυο μήνες περίπου οι νέοι κρατήθηκαν περιορισμένοι στα σπίτια τους μακριά από τα στέκια και τις αλόγιστες συνήθειές τους. Μερικοί δεν συμμορφώθηκαν κι έβγαιναν με διάφορες δικαιολογίες για να συνεχίσουν τη διασκέδασή τους, έτσι όπως είχαν συνηθίσει, αδιαφορώντας και για τους εαυτούς τους μα και για τους γονείς τους (ενίοτε και παππούδες).
Είναι κατανοητό πώς έχουν ορμές και κέφια και δεν συγκρατούνται τόσο εύκολα όσο οι μεγάλοι που τα έχουν αφήσει αυτά όλα πίσω τους. Μα δεν είναι κατανοητό ούτε συγχωρητέο πως, για να ικανοποιηθούν οι ίδιοι (και ίδιες) – πρέπει να δημιουργούν κίνδυνο για τους γονείς τους – και για άλλους. Από πού και ως πού;
2. Δυστυχώς έχουν ανατραφεί μέσα σε μια κοινωνία σχετικής αφθονίας και πιστεύουν (όπως οι φανατικοί θρησκόληπτοι πιστεύουν πως ο αγιασμός τους προφυλάσσει) πως οι γονείς τους και η κοινωνία γενικότερα οφείλουν να ικανοποιούν όλες τις επιθυμίες τους. Οι ίδιοι οι γονείς μεταδίδουν πειστικά και μετά οι δάσκαλοι επικυρώνουν αυτή την ιδέα. Ελευθερίες, δικαιώματα και απαιτήσεις – δίχως καθήκοντα, δίχως προσφορά, δίχως σεβασμό!
Έτσι με την πρώτη ευκαιρία, μόλις ήρθε η μερική άρση των μέτρων κι, ενώ τα κρούσματα, αφού έπεσαν στα 5 ή 6 καθημερινά, άρχισαν πάλι να ανεβαίνουν στα 15 και 20, οι νεολαίοι μας ξεχύνονται στις πλατείες και στις παραλίες δίχως τα μέτρα προφύλαξης (μάσκες και αποστάσεις) δημιουργώντας συνθήκες που πολύ εύκολα θα προκαλέσουν πάλι την εξάπλωση του κορωνοϊού.
3. Δυστυχώς είναι και πολλοί άλλοι που διακατέχονται από την ίδια νοοτροπία “πώς να διασκεδάσω, πώς να πάρω όσο περισσότερα”!…
Το είδαμε κι αυτό με τις απαιτήσεις των “καλλιτεχνών και δημιουργών, των ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών”, ή όπως αλλιώς τους αρέσει να αποκαλούνται.
Ναι, κακώς τους αγνόησε το υπουργείο Πολιτισμού – ένα εντελώς αχρείαστο υπουργείο. Και κακώς όμως ενέδωσε, μετά, στις διαμαρτυρίες και απαιτήσεις τους. Οι επικριτές όπως ο κ. Ξαρχάκος απλούστατα σκέφτονται πως οι ίδιοι θα μπορέσουν να κάνουν την (αχρείαστη) δουλειά καλύτερα.
Δεν είναι μόνο αυτή η ομάδα που έμεινε σε οικονομικές δυσκολίες. Χιλιάδες ξενοδόχοι, μικροί και μεγάλοι, και χιλιάδες εργαζόμενοι στον τουρισμό, μόνιμα ή εποχικά, έχουν μείνει στα κρύα. Και χιλιάδες άλλοι σε άλλους κλάδους..
Ναι, το κράτος έχει γίνει η καθαγιασμένη αγελάδα, το Κέρας της Αμαλθείας, που πρέπει να δίνει, να δίνει, να δίνει!…
Κι αν δεν μπορεί το κράτος μας, να το κάνει η ΕΕ!…
4. Δυστυχώς, αυτή η αρρωστημένη, ξεδιάντροπη νοοτροπία έχει ριζώσει βαθιά από το 1830. Ούτε πόλεμοι, ούτε υφέσεις, ούτε πανούκλες την έχουν επηρεάσει καθόλου.
Υπάρχουν νεολαίοι, κι αυτοί με ορμές και κέφια, που όμως μένουν στο σπίτι και μελετούν και διασκεδάζουν όσο γίνεται μέσα.
Υπάρχουν κι εργαζόμενοι από όλα τα κοινωνικά στρώματα κι όλους τους κλάδους που υπομένουν με καρτερία διότι βλέπουν τη γενική κατάσταση και κατανοούν πως είναι μια θεομηνία για την οποία δεν ευθύνεται η κυβέρνηση και για την οποία προσπαθεί όσο καλύτερα μπορεί.
Δυστυχώς οι κουφιοκέφαλοι της αντιπολίτευσης εκμεταλλεύονται την κρίση για να σαλπίσουν την ηλίθια παρουσία τους και να προσελκύσουν τις ψήφους της ξεδιάντροπης και παράλογης δυσαρέσκειας.
Δυστυχώς υπάρχουν και οι δημοσιογράφοι, κεντρώοι δήθεν, δημοκρατικοί δήθεν, ανθρωπιστές δήθεν, που στηρίζουν αυτούς τους παραλογισμούς και χάνουν τη μεγαλύτερης εικόνα πως ο ιός, παραμονεύει και απειλεί όλη την κοινωνία.
Είναι φανερό πως οι περισσότεροι δεν έμαθαν τίποτα από την κρίση της πανδημίας. Ίσως αν είχαμε κι εμείς 10.000 νεκρούς. Μα ίσως και τότε δεν θα μαθαίναμε τίποτα οι περισσότεροι.
