1. Οι παραπλανητικές αντιλήψεις είναι πολλές. Ακόμη και μερικές που φαίνονται πολύ λογικές και αδιάσειστες μπορεί να αποδειχθούν μετά από κάποιο σοκ κατανόησης εντελώς λαθεμένες.
Σκέφτομαι το ανέκδοτο που ο πατέρας προσπαθεί να πείσει τον μικρό γιο του πως υπάρχει μετενσάρκωση. “Δεν το πιστεύω” λέει ο μικρός. “Δεν θυμάμαι τίποτα!” Ο πατέρας συνεχίζει: “Μπορεί όταν μεγαλώσεις”. “Μπα!” κάνει ο μικρός. “Ούτε όταν είχα τη δική σου ηλικία δεν το πίστευα!”
Μερικοί που αρθρογραφούν στο Διαδίκτυο για πνευματικά ζητήματα και συμβουλεύουν όσους ενδιαφέρονται, συχνά λένε πως το να αποδέχεσαι πως έχεις ψυχή εδραιώνει μία ύπουλη αντίληψη δυισμού κι εμποδίζει την εμπειρία της ενότητας, δηλαδή να εμπειράσαι πως τα πάντα είναι Ένα!
2. Αυτοί (ή τουλάχιστον οι πιο πολλοί που το παραδέχονται) επεκτείνονται σε πολύ ευρύτερο πεδίο και αρνούνται να συζητήσουν οτιδήποτε, διότι το ΕΝΑ είναι ήδη και ήταν και θα είναι πάντοτε η πραγματικότητα. Ούτε υπάρχει φώτιση ούτε διαδικασία φώτισης: το ΕΝΑ ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε “φωτισμένο”!
Θυμίζουν λίγο χριστιανούς (ή μωαμεθανούς;) θεολόγους. Μόλις τους τεθεί μία δύσκολη ερώτηση, ενώ είναι πολύ απλή, καταφεύγουν στις “μυστήριες βουλές του Κυρίου”. Έτσι και οι κατά φαντασία “μονιστές”.
“Πως βλέπουμε τόση πολλαπλότητα;” “Α, είναι μία ονειρική κατάσταση.”
“Μα πως εγείρεται το όνειρο;” “Και σε μας εγείρεται όνειρο και ύπνος. Μα στην Απόλυτη Ενότητα, το όνειρο διαλύεται αμέσως – όπως κι εμείς κάποτε γνωρίζουμε πως το όνειρο είναι όνειρο μέσα σε ΜΕΝΑ”.
“Ναι μα εκείνη την ώρα το όνειρο είναι άλλο από ΜΕΝΑ!”
“Έτσι φαίνεται σε μας! Στην κατάσταση Ενότητας είναι διαφορετικά!”
3. Και πάει λέγοντας… Μία πρόσφατη ανάρτηση:
“Η επίγνωση (awareness) μεγαλώνει με τον χρόνο όπως κι εμείς ωριμάζουμε στην αυτοπραγμάτωση της Αυτογνωσίας. Ακόμα και το αίσθημα πως η επίγνωση μεγαλώνει γίνεται μέσα στην επίγνωση. Όλα είναι τέλεια. Ας το απολαμβάνουμε, λοιπόν, και ας εμπιστευόμαστε τον χρόνο. Όλοι ανθίζουμε στον καιρό μας. Γιατί, λοιπόν, να βιαζόμαστε ή να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους; Εμένα μου αρέσει να προχωρώ αργά και η δράση ξετυλίγεται μόνη της και απολαμβάνεις τη δράση που είναι δίχως δράση. Διότι εκείνος, ο εαυτός-δράστης, έχει φύγει.”
Σωστό, από μία άποψη. Ναι, όλα γίνονται μέσα στο πεδίο της επίγνωσης. Ναι, ο δράστης (“εγώ κάνω, εγώ θέλω κάποιο αποτέλεσμα”) μπορεί να διαλυθεί και τότε η δράση ξετυλίγεται απλά, απρόσωπα.
Μα και το αργό προχώρημα και η απόλαυση της δράσης δίχως δράση – και αυτά είναι στο πεδίο της επίγνωσης. Και αυτά είναι υπό παρατήρηση και υπάρχει ο παρατηρητής, ο θεατής, ο γνώστης, αθέατος, άγνωστος.
Οι παγίδες του νου είναι πιο πολλές. Όλες οι αρέσκειες ή προτιμήσεις, όλες οι εμπειρίες απόλαυσης ή όχι, όλες είναι μέρος του ονείρου στον ξύπνιο μας – καθώς και η αίσθηση “ωριμάζω, γνωρίζω, κατανοώ καλύτερα”.
Επίγνωση, κατανόηση, ωρίμανση, απόλαυση, και ό,τι άλλο – όλα περιορίζονται από την εμφάνιση και διεκδίκηση του ύπουλου “εγώ”!
