Διάβασα ένα άρθρο μιας κυρίας παιδοψυχολόγου που ένιωθε θλίψη και ανησυχία επειδή μικρά παιδιά ζωγράφιζαν ανθρώπους μα με τη μάσκα στο πρόσωπο σαν να ήταν φυσιολογικό. Η αγωνία της ήταν ότι τα παιδιά θα μεγαλώσουν έχοντας στη νοοτροπία τους ριζωμένη την ιδέα πως οι άνθρωποι φορούν μάσκα, όπως φορούν παντελόνια και άλλα ρούχα. Θα ήθελα να πιστέψω πως η αγωνία, ανησυχία και θλίψη που εξέφραζε ήταν ειλικρινής, αλλά το έβρισκα δύσκολο. Για δύο λόγους.
Τον 18ο αιώνα στην Ευρώπη οι άνδρες και βάφονταν και φορούσαν παράξενες περούκες ενώ οι γυναίκες (στις εύπορες τάξεις κυρίως) μέχρι και το δεύτερο μισό του 19 ου αιώνα φορούσαν φορέματα με παραφουσκωμένα οπίσθια και γοφούς. Και όμως τα παιδιά μεγάλωναν δίχως πρόβλημα και γνώριζαν τα πραγματικά κεφάλια των άλλων και τις αληθινές διαστάσεις των γυναικείων σωμάτων. Τα νορμάλ λογικά παιδιά. Τα άλλα τα παλαβά ή καθυστερημένα θα είχαν προβλήματα ούτως ή άλλως.
Το ίδιο ισχύει και τώρα.
Και τι να κάνουμε, δηλαδή, σε αυτές τις συνθήκες; Να μη φοράμε μάσκες, ένα από τα αμυντικά μας όπλα κατά του κορωνοϊού;
Τα παιδιά οπωσδήποτε χρειάζονται στοργή και φροντίδα μεγάλη για μια ορθή ανατροφή. Μα το υπερβολικό χάιδεμα και οι συχνές αγκαλίτσες όπως και οι μελιστάλαχτες φράσεις “καρδούλα μου, ματάκια μου” – αυτό το σοροπιασμένο κανάκεμα δεν βοηθάει στην ορθή ανατροφή. Είναι πια γελοίο να βλέπεις ένα δεκάχρονο κουτάβι να φωνάζει στη μητέρα μέσα στον δρόμο “Να, βλέπεις, μ’ έκανες να νευριάσω πάλι” και η μαμά να σπεύδει να κατευνάσει τον τυραννικό μάγκα. (Πρέπει να δείχνουμε κατανόηση, λένε οι άσχετοι παιδοψυχολόγοι.)
Το άλλο σημείο που δεν φαίνεται να είναι κατανοητό σχετίζεται με την πραγματική μας ταυτότητα. Ναι, σίγουρα, το πρόσωπο με τα μάτια που είναι παράθυρα της ψυχής, εκφράζει πολλές απόψεις του ψυχισμού ή του χαρακτήρα μας. Αλλά και δεν είναι το μόνο εκφραστικό μέλος μας και συχνά με αυτό μπορούμε να εκφράσουμε ψευδείς εσωτερικές καταστάσεις. Είναι παράξενο που ακόμα και ψυχο-λόγοι μένουν με τα μέλη και τα χαρακτηριστικά του υλικού σώματος και δεν βλέπουν πόσες αμφιέσεις κρύβουν τον χαρακτήρα. Τα μάτια, τα παράθυρα της ψυχής, δεν καλύπτονται από τη μάσκα. Η φωνή αλλοιώνεται κάπως μα εξακολουθεί να έχει τον ήχο και τόνο του/της κατόχου της.
Οπότε ας παρατήσουμε αυτές τις ευαισθησίες, που μου φαίνονται και προσποιήσεις και άχρηστες κι ας ασχοληθούμε με τις πραγματικές σοβαρές απόψεις της ανατροφής κι εκπαίδευσης των μικρών παιδιών έτσι που να μεγαλώσουν ως καλοί κι υπεύθυνοι πολίτες γνωρίζοντας πως έχουν και καθήκοντα εκτός από τα πολυδιαφημιζόμενα δικαιώματα.
Ο συναισθηματισμός συμβάλλει μόνο σε σαθρότητα και συσκότιση.
1 Comment
Νεκταρία Καταλαγαριανου'
Πόσο ετών είμαι; Έχω διαβάσει τους ψυχολόγους που λένε:πώς θα ζητω από τον ενήλικο εαυτό μου να μεγαλώσει το παιδί που “είμαι” μέσα μου. Πιάνει μερικές φορές! Πώς θα χορτάσω αγάπη;