Κάποιος Mandira Shrestha (ινδικό όνομα) ανάρτησε Δεκέμβριο 2021 στο Διαδίκτυο ένα άρθρο όπου περιγράφει απλά την ιστορία ενός γιου που έφερε τον ηλικιωμένο πατέρα του ένα βράδυ σε ένα πολυτελές εστιατόριο κάνοντάς του το τραπέζι και πώς, ενώ αρχικά και ο ίδιος και μερικοί άλλοι θαμώνες έδειξαν αηδία, μετά εντυπωσιάστηκαν.
Είδα, γράφει, τον νέο άντρα να οδηγεί έναν υπέργηρο και πολύ αδύναμο άντρα στο τραπέζι που είχε κλείσει. Παραμερίζοντας το γκαρσόνι, τον βοήθησε ο ίδιος να καθίσει και μετά κάθισε κι αυτός στην διπλανή πλευρά, κοντά του, όμως. Πολύ γρήγορα και με σιγουριά έδωσε την παραγγελία και στράφηκε στον γέροντα. Του μιλούσε χαμηλόφωνα και με στοργή όλη την ώρα. Από αυτό συμπέρανα πως επρόκειτο για γιο και πατέρα.
Όπως εγώ, κι άλλοι έριχναν ματιές προς το ζευγάρι.
Σε λίγο ήρθαν τα πιάτα που παρήγγειλε ο νέος κι ένα μπουκάλι κρασί κι άρχισαν να τρώνε. Ο ηλικιωμένος πατέρας δεν είχε πλήρη έλεγχο στις κινήσεις του. Τα χέρια του έτρεμαν και τροφή έπεφτε στο σακάκι και το παντελόνι του πού και πού.
Εγώ και μερικοί άλλοι κοιτούσαμε αμήχανα ίσως και με κάποια σιχασιά. Μα ο γιος γύριζε και βοηθούσε σταθερά τον πατέρα του να φάει και να πιει όσο ήθελε, όσο γινόταν καλύτερα.
Κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάω τουαλέτα. Έπλενα τα χέρια μου σε έναν από τους νιπτήρες όταν ο νέος μπήκε μαζί με τον πατέρα του και τον βοήθησε να κάνει την ανάγκη του. Μετά τον οδήγησε σε άλλον νιπτήρα και τον βοήθησε να πλυθεί και να καθαρίσει το πρόσωπο και τα ρούχα του.
Τους άφησα και γύρισα στο τραπέζι της δικής μου παρέας. Σε όλη την αίθουσα επικρατούσε μια παράξενη σιωπή. Τους είπα σιγανά για τον γιο και τον πατέρα στην τουαλέτα και με πόση προσοχή και στοργή ο νέος φρόντισε τον πατέρα του.
Οι δυο γύρισαν στο τραπέζι τους και ο νέος ετοιμαζόταν να πληρώσει τον λογαριασμό. Τότε ένας από την παρέα μου πλησίασε και του είπε: “Ξέρετε, έχετε αφήσει κάτι πολύ σημαντικό εδώ”.
Ο νέος τον κοίταξε σιωπηλά για μια στιγμή, μετά είπε: “Όχι, δεν άφησα τίποτα”.
“Αφήσατε ένα καλό μάθημα για κάθε γιο και μια καλή ελπίδα για κάθε πατέρα”, είπε ο φίλος μου.
“Πολύ σωστά!”, φώναξε κάποιος ηλικιωμένος από άλλο τραπέζι.
Η σιγή βάθυνε καθώς γιος και πατέρας έφευγαν.
Εμείς συνεχίσαμε το δείπνο μας μιλώντας χαμηλόφωνα.
Ήταν όντως ένα καλό ζωντανό μάθημα. Είναι μεγάλη τιμή να μπορέσεις να ανταποδώσεις τη φροντίδα και αγάπη που σου έδωσαν οι δικοί σου, τώρα που οι ίδιοι έχουν γεράσει και αδυνατούν να φροντίζουν πλήρως τον εαυτό τους.
Αυτοί που μας μεγάλωσαν με τόσο κόπο ξοδεύοντας την ενέργεια, τα χρήματα και τον χρόνο τους, αξίζουν σίγουρα τον σεβασμό μας. Τουλάχιστον αυτό ένιωσα εγώ.
