Ψ123: Εσωτερική Εργασία

Καμιά προσπάθεια δεν οδηγεί στην Αυτοσυνειδησία ή φώτιση. Καμιά προσπάθεια δεν οδηγεί καν σε λίγη προσοχή.

Συχνά λέγεται πως χρειάζεται προσπάθεια, έντονη κι επαναληπτική, πως χρειάζεται πολλή, κάποτε σκληρή εργασία. Ναι, χρειάζεται. Μα δεν οδηγεί αυτή στη φώτιση, στην αληθινή αυτογνωσία.

Ζούμε στο όνειρο του νου μας, σε μια ονειρική αφύπνιση. Είναι μια νοητική κατάσταση γεμάτη σκέψεις για το μέλλον και το παρελθόν, με διαθέσεις και συγκινήσεις που αλλάζουν ακατάπαυστα. Και όλες περιστρέφονται γύρω από τον βασικό πρωταγωνιστή, το πολυπρόσωπο εγώ μας, στο δράμα του ονείρου, όπου πιστεύουμε ακράδαντα πως είμαστε πραγματικά ξύπνιοι κι επιλέγουμε τις αποφάσεις, τις διαθέσεις και πράξεις μας.

Το εγώ που επιθυμεί τη φώτιση και χαίρεται με την πρόοδο κι απογοητεύεται με τη στασιμότητα είναι κι αυτό στο όνειρο με όλες τις πρακτικές, τις μελέτες, τις προσωπικές προσπάθειες και θυσίες του. Είναι όνειρο όπου δεν έχουμε ούτε ελεύθερη επιλογή ούτε έλεγχο – κι όλα αλλάζουν όπως φυσάει και βρέχει και χιονίζει και λάμπει πάλι ο ήλιος.

Η μέθοδος, το σύστημα, η αφοσίωση, η πειθαρχία, η ενέργεια που επενδύουμε, η παροδική απόσπαση – όλα αυτά οπωσδήποτε βελτιώνουν την εμπειρία, τη ζωή του ονείρου και κάποτε η εσωτερική γαλήνη κι ευστάθεια αυξάνεται, μα τίποτα τέτοιο δεν οδηγεί στην αφύπνιση κι ελευθέρωση από το όνειρο.

Είναι μια φάση της ζωής του πλουμιστού ονείρου όπου είμαστε πιασμένοι.

Η λύτρωση, η αυτοσυνειδησία ή φώτιση δεν έρχεται με καμιά προσπάθεια, με καμιά πράξη. Έρχεται με την κατάπαυση κάθε προσπάθειας, κάθε κίνησης, όπως η βαθιά σιωπή έρχεται με την κατασίγαση κάθε ήχου.

Κάθε προσπάθεια είναι συνέχεια ή παράγωγο μιας ενέργειας έξω και πέρα από τη θέληση του εγώ. Είναι προϊόν θύμησης. Και δεν ελέγχουμε τη θύμηση που έρχεται κουδουνιστή, ξαφνικά και στιγμιαία, φέρνει τη δύναμη της προσοχής στο παρόν για να χαθεί πάλι.

Οι αφυπνίσεις μας είναι τόσο παροδικές, τόσο σύντομες, έστω κι αν καταβάλουμε μεγάλη προσπάθεια – την προσπάθεια του εγώ που επιθυμεί, αναζητάει, διεκδικεί και θέλει να κατακρατήσει την πρόσκαιρη αίσθηση της αθανασίας που ήρθε, όταν εκείνο το εγώ απουσίασε στιγμιαία.

Μόνο όταν το εγώ εξαφανίζεται αποκαλύπτεται η πραγματικότητα, το αιώνιο παρόν φωτισμένο με αυτοσυνειδησία και μακαριότητα.

Να τα πάλι: λόγια, λόγια, λόγια. Κι άλλη προσπάθεια να περιγράψεις στο όνειρο το άφατο.

Ναι, είναι μια φάση απαραίτητη, που σε διδάσκει την προσπάθεια της μη-προσπάθειας, την εμπιστοσύνη στο Άγνωστο, στο Μη-ελεγχόμενο, που είναι παρούσα όταν το εγώ χάνεται και μαζί του κάθε προσπάθεια.

Χιλιάδες προσπαθούμε. Ίσως εκατομμύρια. Με τις ασκήσεις και τους διαλογισμούς και τις θυσίες μας. Ποιοι πετυχαίνουν;

Μόνο όταν κάθε προσπάθεια παύει και το εγώ αφυπνίζεται με όλη την ταπεινή ή θυελλώδη του ύπαρξη – μόνο τότε υπάρχει αυτοσυνειδησία.

Μα πώς θα διώξει το εγώ τον εαυτό του;