Ψ221: Ζωή και θάνατος

Γεγονότα δεν αφανίζονται επειδή εμείς επιμένουμε να τ’ αγνοούμε: Άλντους Χάξλεϊ.

1. Πώς θα ήταν η ζωή μας αν από μικρά παιδιά διδασκόμασταν πως ό,τι γεννιέται θα πεθάνει, μα ο αληθινός εαυτός δεν πεθαίνει γιατί δεν γεννιέται ο ίδιος.

Ναι, συμφωνώ, είναι πολύ δύσκολη, δυσνόητη, δύσπεπτη, αυτή η πρόταση. Πώς δεν πεθαίνει και δεν γεννιέται ο εαυτός;

Βλέπετε, μαθαίνουμε τόσα και τόσα τρανά πράγματα. Οι αστροφυσικοί πάνε πίσω δισεκατομμύρια χρόνια ψάχνοντας πώς γεννήθηκε το σύμπαν, οι γαλαξίες και τα ηλιακά συστήματα και πλανήτες όπως η Γαία στην οποία πετιόμαστε κι εμείς για μια εκδρομούλα 80 ετών. Οι γενετικοί βιολόγοι, πάλι, εισδύουν με μικροσκόπια που μεγεθύνουν μικροσκοπικά μόρια 10.000 κι 100.000 φορές ψάχνοντας το μυστήριο της ζωής – για την ακρίβεια το πώς μεγαλώνει, ζει και πεθαίνει το σώμα μας.

Μα δεν ξέρουμε τίποτα ουσιαστικό για τον εαυτό μας, γιατί και πώς γεννιόμαστε, γιατί και πώς πεθαίνουμε, από πού ήρθαμε και πού θα πάμε και πώς πρέπει να περάσουμε τούτα τα 80 έτη. Θέλουμε μόνο σ’ αυτήν την ανιαρή εκδρομή να περάσουμε όσο το δυνατό καλύτερα….

2. Αντλώντας από τη Βεδική Παράδοση που κρατήθηκε ζωντανή πολλές χιλιάδες χρόνια, ο Μαχάτμα Γκάντχι δίδαξε:

Τα πιστεύω σου γίνονται οι σκέψεις σου. Οι σκέψεις σου τα λόγια σου. Τα λόγια σου οι πράξεις σου. Οι πράξεις σου οι συνήθειές σου. Οι συνήθειές σου το πεπρωμένο σου.

Ξαναδιαβάστε το με προσοχή….

Αν μικρά παιδιά μαθαίναμε αυτήν την αλήθεια για την καθημερινή ζωή και για τη Μοίρα ή το Πεπρωμένο, όπως μοιρολατρικά το πιστεύουμε, θα ζούσαμε πολύ διαφορετικά και δεν θ’ αγωνιούσαμε (τι πόθους και τι πάθος) για τη ζωή που παίρνουμε λάθος – σχεδόν κάθε στιγμή της ξύπνιας μέρας μας κυνηγώντας την καλοπέραση.

Κάθε περιστατικό, κάθε πράγμα, κάθε πλάσμα – όλα και όλοι προήλθαμε τελικά από μια Πρωτουσία, μια Πρωταρχή και Πρωταιτία, ενέργεια ή ύλη (;), πριν από την οποία δεν υπάρχει τίποτε άλλο· διότι αν υπήρχε, τότε δεν θα ήταν Πρωταιτία, Πρωταρχή και Πρωτουσία. Εκείνη είναι το πραγματικό παρελθόν μας, εκείνη το μέλλον μας. Μα ούτε ξέρουμε κάτι για κείνη ούτε νοιαζόμαστε πραγματικά να μάθουμε.

Ενδιάμεσα, σε αυτό το διάλειμμα που λέμε ζωή, ανάμεσα σε δυο αδιαπέραστα, όπως μας φαίνονται, σκοτάδια, που μοιάζουν να είναι ανυπολόγιστες αιωνιότητες, πότε χαιρόμαστε και κορδωνόμαστε μα πιο πολύ αγχωνόμαστε και βασανιζόμαστε, συλλέγοντας σπάργανα γνώσης και άγνοιας. Και πεθαίνουμε.

3. Από την εποχή του Δαρβίνου (περίπου 1860) μαθαίνουμε πως είμαστε βιοχημικές μηχανές, ελεγχόμενες από προγραμματισμένα γονίδια φτιαγμένα σε μια σειρά ατυχημάτων και κουτουρού μεταλλάξεις (random mutations) από επιλογές μιας Φύσης αιμοβόρας με νύχια και δόντια αιχμηρά και κατακόκκινα με αίμα· είμαστε άχαρα και αργόσυρτα ρομποτάκια, χαμένα σ’ έναν κόσμο χαοτικό.

Ή, αλλιώτικα, είμαστε πλάσματα ενός πανάγαθου Θεού, μα απόμακρου και άγνωστου, που μας έχει ξαποστείλει για δοκιμασία σε αυτή τη δημιουργία, τη γεμάτη αδικία και δυστυχία. Φτάνει, λένε οι θεολόγοι και ιερωμένοι να πιστέψουμε! Τι και πώς;;;

Πώς να μην αγχωνόμαστε, να μη φοβόμαστε και τα μικρά και τα μεγάλα γύρω μας και μέσα μας. Όλα τόσο αδιάφορα και ακατανόητα.

4. Όμως έχουμε αυτό το μεγάλο χάρισμα της νοημοσύνης που θα μπορούσε να φωτίσει τον συννεφιασμένο χώρο του νου μας, τον εσωτερικό μας κόσμο, και να ερευνήσει κάθε πτυχή της ύπαρξης και της οντότητάς μας όπου θα έχει σιγουριά, αντί να χαραμίζεται στις αβεβαιότητες κι επιπολαιότητες που θεωρούμε γνώση κι επιστήμη. Οι δε ψυχολόγοι μένουν χαμένοι και αυτοί στα κόμπλεξ και στο σκοτεινό ασυνείδητο.

Σ’ έναν κόσμο που κυβερνιέται από κάποιους νόμους, δεν υπάρχουν ατυχήματα ούτε αδικίες. Μόνο ανόητοι πιστεύουν κάτι τέτοιο. Ο φόβος δεν χρειάζεται. Μα πώς τον καθυποτάσσεις;

Αφού εμείς ως πλάσματα έχουμε πληθώρα επιθυμιών κι επιλέγουμε και υλοποιούμε τη μια ή την άλλη, όλα είναι παράγωγα επιθυμίας. Μα ποιος ενδιαφέρεται να μάθει από πού έρχονται και πώς λειτουργούν οι επιθυμίες;

10 φεγγάρια μέσα στη μήτρα· 100 φεγγάρια μεγαλώνοντας το παιδί μαθαίνει· 1000 φεγγάρια ζει ενήλικας. Σπόρος είναι που πεθαίνει.

Σαν το στάρι σπέρνεται ο άνθρωπος στη Γη και φυτρώνει κι ωριμάζει για να θεριστεί· και σαν το στάρι πάλι πέφτει. Μα το σιτάρι ξανα-βλασταίνει.

Σ’ έναν κόσμο με νόμους, κανείς δεν ενσαρκώνεται και δεν αποσαρκώνεται πριν την ώρα του.

Μα ποιος θέλει να μάθει το πώς και το γιατί;

Πώς θα ήταν αν πράγματι γνωρίζαμε;….