Γιατί νιώθει εξευτελισμένη, στιγματισμένη και ταπεινωμένη μια γυναίκα όταν οι περιπτύξεις της δημοσιεύονται ευρέως; Ενώ ο άντρας δεν νιώθει!
1. Επανέρχομαι σ’ ένα πάντα επίκαιρο θέμα, που παίρνει τεράστιες διαστάσεις με την αυξανόμενη ενδο-οικογενειακή βία, τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες. Και ομολογώ εξ αρχής –
Ναι, είμαι στυγνός και αμετανόητος σεξιστής μετά από πενήντα τόσα έτη γάμου – και μια θυγατέρα και μια εγγονή και μια μητέρα και τρεις αδελφές. Όχι, δεν έχω απωθημένα. Απεναντίας.
Μα είναι γελοίο να διαβάζεις κάθε μέρα σχεδόν σοβαρά, υποτίθεται, άρθρα από άντρες και γυναίκες για την ανύπαρκτη ισότητα των γυναικών, για την καταπίεσή τους στις δήθεν πολιτισμένες κοινωνίες της Δύσης, για τον εξευτελισμό τους στην πορνογραφία (ιδίως τη μόνιμη στο Διαδίκτυο) κ.λπ.
2. Αντιγράφω από άρθρο της κας Πασχαλίας Τραυλού, συγγραφέως, στην Καθημερινή Παρασκευή 21/8/20. Κάποτε, γράφει, ο σύντροφος “με τον οποίο η γυναίκα μοιράστηκε τον εαυτό της” αποδεικνύεται ύπουλος και προδότης καθώς φωτογραφίζει τις σεξουαλικές περιπτύξεις τους και τις αναρτά στο Διαδίκτυο.
Η τονισμένη από μένα φράση δείχνει την παλαιά ιδέα πως η γυναίκα “δίνεται” στον άντρα ενώ οι πιο “μοντέρνες” γυναίκες σκέφτονται ή νιώθουν πως αυτές επίσης είναι ενεργητικές στο σεξ και “πηδούν” τον άντρα! Και η απλή αλήθεια σε αυτό το επίπεδο είναι πως και ο άντρας “μοιράζεται τον εαυτό του” με την ερωμένη του. Μα μένοντας με τη γυναίκα – τι σημαίνει «μοιράζεται τον εαυτό της», όπως γράφει η κα Τραυλού, ή δίνεται;
3. Συνεχίζει την ανάλυσή της η κυρία: “Ο εξευτελισμός, η ταπείνωση, το αίσθημα της ματαίωσης μιας εντελώς ανύπαρκτης ελευθερίας και ισότητας, η προδοσία και φυσικά ο στιγματισμός αποτελούν τις συνιστώσες μιας δύναμης που την ωθεί στην συντριβή κι ενίοτε ως την αυτοκτονία”.
Ναι, οπωσδήποτε ορισμένες/πολλές γυναίκες περνούν από τέτοιες συναισθηματικές καταστάσεις κι ενίοτε αυτοκτονούν.
Γιατί; Γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους άντρες;
Ναι, η αντίληψη της “στιγματισμένης γυναίκας” είναι παμπάλαια. Ναι, σε παλαιότερες εποχές, οι γυναίκες δεν είχαν την ελευθερία να γίνονται δακτυλογράφοι, να σηκώνουν βάρη σε Ολυμπιακούς αγώνες, να γίνονται υψηλά στελέχη επιχειρήσεων ή μοντέλα ή φτηνές και ακριβές πόρνες. Και σε ακόμα παλαιότερες εποχές τα πορνεία ήταν άμεσα συνδεδεμένα με ναούς ή με κάποιο τρόπο με τη Θεά του έρωτα.
Εδώ κι έναν αιώνα σχεδόν, σίγουρα εδώ και τρεις γενιές, πέτυχαν οι γυναίκες να έχουν ίσα δικαιώματα, στα χαρτιά τουλάχιστον, με τους άντρες. Μπορούν να διαθέτουν το σώμα τους, τον “εαυτό τους”, όπως γουστάρουν!
Γιατί, λοιπόν, η κατάθλιψη, συντριβή και αυτοκτονία;
4. Ναι, οπωσδήποτε σε κανέναν δεν αρέσει να εξαπατάται και να προδίδεται.
Ναι, σίγουρα, η απαγωγή, ο βασανισμός, η εξαπάτηση, η ληστεία, η σπίλωση της υπόληψης, ο τραυματισμός και παρόμοια, είναι εγκλήματα και θα έπρεπε οι αποδεδειγμένοι δράστες να τιμωρούνται. Μα υπάρχει μια άλλη άποψη πολύ διαφορετική, λεπτότερη.
Γιατί νιώθει εξευτελισμένη, στιγματισμένη και ταπεινωμένη μια γυναίκα όταν οι περιπτύξεις της δημοσιεύονται ευρέως; Ενώ ο άντρας δεν νιώθει!
Όταν “μοιράζεται τον εαυτό της” γενναιόδωρα με δέκα ή έστω τρεις διαφορετικούς άντρες διαδοχικά (κάποτε σε παρτούζα), γιατί δεν νιώθει εξευτελισμένη κ.λπ., μα το νιώθει όταν μαθεύεται στο Διαδίκτυο;
Πώς ακριβώς “στιγματίζεται” ή “ταπεινώνεται”;
Διότι οι άντρες δεν “στιγματίζουν” τη γυναίκα. Απλώς τη θεωρούν εύκολη, διαθέσιμη για σεξ. Και αυτή η γνώμη τους σχηματίζεται δίχως φωτογραφίες και βίντεο στο Διαδίκτυο ή αλλού. Η φήμη πως της αρέσει να “μοιράζεται τον εαυτό της”, όπως είναι το δικαίωμά που κέρδισε μετά από σκληρούς αγώνες, και το δικό της φέρσιμο να διαθέτει το κορμί της, αρκούν για να έχουν οι άντρες τη γνώμη που έχουν.
Ας μην κατηγορεί άλλους!
5. Η κάθε γυναίκα κυνηγά την ευτυχία και νομίζει πως οι ερωτικές απολαύσεις και η ευχαρίστηση από την ικανοποίηση επιθυμιών με σωματικές δραστηριότητες κι αισθητήρια αντικείμενα, θα της δώσουν την ευτυχία. Μα η μια εμπειρία μετά την άλλη δείχνει πως αυτό το κυνήγι δεν ικανοποιεί μακρόχρονα, μόνιμα. Πρέπει να συνεχίσει την αγωνιώδη αναζήτηση.
Η γυναίκα σήμερα δεν “μοιράζεται τον εαυτό της” καθόλου, ιδίως η φεμινίστρια, το ανταγωνιστικό, επιθετικό πλάσμα. Θέλει την ερωτική απόλαυση, ακριβώς όπως και ο άντρας. Θέλει την ανεξαρτησία της. Και σπεύδει επίσης να τρέξει πιο γρήγορα, να πηδήσει (όχι μόνο άντρες) μα και πιο ψηλά αν είναι δυνατό από άντρες σε αγώνες, να κάνει καλύτερη καριέρα, να ελέγχει, να διοικεί κ.λπ. – με τις φυσικές συνέπειες.
Υπάρχει ένα δύσκολο πρόβλημα. Ο οργανισμός της (σώμα, νους, συναίσθημα) είναι φτιαγμένος για μητρότητα. Όχι όμως ο αντρικός οργανισμός. Η γυναίκα μένει έγκυος. Όχι όμως ο άντρας.
Κι εδώ είναι που κρύβεται η αλήθεια. Η γυναίκα υποφέρει, πιστεύω, διότι μόνη της απαρνιέται την ίδια τη φύση της.
Η γυναίκα θα βρει μόνιμη ευτυχία, νομίζω, μόνο σε μια υγιή, μόνιμη σχέση μ’ έναν άντρα για όλη της τη ζωή. Ας διαλέξει συνετά.
