εκδιώχνοντας διάφορα εμπόδια, διαλύοντας διάφορους περιορισμούς και υπερβαίνοντας αδυναμίες και συνήθειες κακές, το άτομο μένει ως αγνός Εαυτός και συγχωνεύεται στο Ύψιστο
Εδώ και δεκαετίες, εδώ και δύο αιώνες, τονίζονται τα δικαιώματα, σε γραπτά, ομιλίες, συζητήσεις, διαμαρτυρίες.
Εδώ σήμερα ας κοιτάξουμε το καθήκον. Η εκτέλεση καθηκόντων (ή συγκεκριμένου καθήκοντος) είναι το ύψιστο και μόνο πραγματικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Μα μόνο νουνεχείς άνθρωποι το κατανοούν και το επιδιώκουν στην πράξη. Οι άλλοι φωνασκούν για δικαιώματα.
Τα δικαιώματα, η επιδίωξη, εδραίωση, προώθησή τους, είναι στενά συνδεδεμένα, ιδίως οι ελευθερίες, με την επιδίωξη της μεγαλύτερης δυνατής απόλαυσης. Και η απόλαυση είναι φυσιολογική επιδίωξη, μα αν δεν υπάρχει μέτρο και παράλληλη εκτέλεση καθήκοντος, δεν θα υπάρξει ικανοποίηση, μόνιμη ευτυχία.
Αλλά ακόμα και όταν κάνουμε το καθήκον μας (π.χ. να μην βλάψουμε άλλους στην επιδίωξη κάποιων νόμιμων στόχων) από φόβο τιμωρίας ή για να πάμε στον παράδεισο, εκδηλώνουμε πάλι εγωιστικό κίνητρο για προσωπική απόλαυση. Θέλουμε καλούς απώτερους καρπούς.
Στην Bhagavad Gītā, ο Κύριος Κρίσνα λέει στον φίλο και μαθητή του, πρίγκηπα Άρτζουνα, «Το λειτούργημά σου είναι στην ορθή δράση, όχι στους απώτερους καρπούς: karmaṇy-eva-adhikāras te, mā phaleṣu kadācana.»
Στην «Επί του Όρους Ομιλία», ο Ιησούς Χριστός δεν δίνει τέτοια εντολή, μα και οι μακαρισμοί (Ματθ, 5 κεφ.) και οι παραινέσεις (Αγαπάτε και τους εχθρούς σας… Ακόμα κι αν επιθυμήσετε νοερά, έχετε διαπράξει μοιχεία… κ.λπ.), έχουν την ίδια ποιότητα. Αυτό είναι το σωστό, και γι’ αυτό να φέρεστε με αυτόν τον τρόπο.
Υπάρχουν όμως μερικές απόψεις στον (ευρύ) Ινδουισμό που δεν απαντώνται στον Χριστιανισμό.
Δεν υπάρχει αιώνια κόλαση κι αιώνιος παράδεισος στον Ινδουισμό. Η όποια τιμωρία ή αμοιβή είναι πρόσκαιρη, για νουθεσία, ωσότου με τις επαναληπτικές ενσωματώσεις ζωντανέψει η Μνημοσύνη στο άτομο και το οδηγήσει σε μια επιμορφωτική πορεία, όπου εκδιώχνοντας διάφορα εμπόδια, διαλύοντας διάφορους περιορισμούς και υπερβαίνοντας αδυναμίες και συνήθειες κακές, το άτομο μένει ως αγνός Εαυτός και συγχωνεύεται στο Ύψιστο, στο Απόλυτο Μπράχμαν, τον Εαυτό του σύμπαντος.
Βλέπετε, οι χριστιανοί θεολόγοι έχουν κάνει χοντρά σφάλματα. Δεν μπορεί να υπάρχει αιώνια Κόλαση, δηλαδή ένα μέρος αιώνιου βασανισμού όπου κυριαρχεί ο Σατανάς ανεξάρτητα από τον πανταχού παρόντα Θεό: δεν γίνεται. Και η Κόλαση, ως δημιούργημα, πρέπει να έχει τέλος, αφού ό,τι δημιουργείται καταλύεται.
Το ίδιο και ο Παράδεισος.
Όχι. Έχουμε καθήκοντα και πρέπει να μάθουμε να τα εκτελούμε πρόθυμα κι έτσι, κάνοντας το σωστό επειδή είναι το σωστό, σύμφωνα με τους φυσικούς, ηθικούς νόμους, να βρίσκουμε λύτρωση από τη δυστυχία.
Τα καθήκοντά μας ως άνθρωποι είναι να δρούμε για το καλό της ανθρωπότητας και του σύμπαντος – ποτέ μόνο για τη δική μου καλοπέραση. Μόνο έτσι ξεπληρώνουμε τα χρέη μας προς την κοινωνία, τις γενιές που πέρασαν και το σύμπαν που παρέχει όλα όσα εμείς απολαμβάνουμε.
