1. Κάθε βράδυ πέφτουμε να κοιμηθούμε, κάποια ώρα. Κι έρχεται η ευλογημένη στιγμή και αφηνόμαστε. Μας κυριεύει μια γλυκύτητα και χανόμαστε. Δεν υπάρχει φόβος κανένας, μόνο ανακούφιση.
Xαριζόμαστε στο σκοτάδι, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα πια, και το πρωί ξυπνάμε αναζωογονημένοι.
Εκτός κι αν πάσχουμε από αϋπνία. Οπότε δεν κοιμόμαστε και βασανιζόμαστε. Ή πάσχουμε από τύψεις ανομημάτων οπότε πάλι βασανιζόμαστε καθώς μας καταπλακώνουν εφιάλτες. Αλλιώς –
Τι έκπληξη να ξυπνάς ζωντανός/
κάθε πρωί στον Εαυτό σου και το βράδυ/
να περνάς σαν τον Άδη σκοτεινός/
της νύχτας τον ύπνο σχεδόν σαν χάδι./
2. Ο τίτλος είναι από την Επιστολή προς Ρωμαίους του Παύλου (6.9). Γράφει για την Ανάσταση, την οποία εμείς γιορτάζουμε κάθε χρόνο το Πάσχα χωρίς να ξέρουμε τι γιορτάζουμε. Μηχανικά και ασυλλόγιστα λέμε “Χριστός Ανέστη” και “Αληθώς Ανέστη”.
Και τι αξία έχει όλη αυτή η επαναλαμβανόμενη παρωδία; Τι σημασία έχει που κάποιος Χριστός αναστήθηκε – αν όντως αναστήθηκε;
Αξία θα έχει αν καταλάβουμε πως δεν υπάρχει θάνατος έτσι όπως τον σκεφτόμαστε και τον φοβόμαστε.
Δεν υπάρχει ούτε γέννηση, έτσι όπως τη σκεφτόμαστε. Άλλοι μας λένε πως γεννηθήκαμε και το πιστέψαμε. Άλλοι μας λένε πως πεθαίνουμε και το πιστεύουμε και το φοβόμαστε.
Ένα υλικό σαρκικό κορμί γεννιέται και αυτό πεθαίνει, όπως ένα χιλιοφορεμένο ρούχο φθείρεται και πετιέται.
3. Η άγνοια είναι σχεδόν οικουμενική. Είμαστε σκλάβοι της όλοι μας! Όλοι υπνωτισμένοι από αυτήν, από απληστία και ματαιοδοξία….
Δεν είναι αλήθεια πως η γέννηση μόνο και η σύντομη ζωή μας μόνο είναι δώρο κι ευλογία του Θεού – όταν υποφέρουμε τόσες αρρώστιες, απώλειες και συμφορές. Οι εκκλησιαστικοί ψεύδονται διότι ούτε οι ίδιοι κατανοούν το νόημα της Ανάστασης τυλιγμένο στα αραχνιασμένα δόγματά τους.
Δεν υπάρχει γραμμικός χρόνος στον οποίο μια στιγμή γεννιόμαστε και στην ίδια γραμμή, στο ίδιο επίπεδο γήπεδο, λίγο πιο πέρα, αφού παίξουμε καλά ή, συνηθέστερα, κακά και ανήξερα, φεύγουμε για το Άγνωστο.
Ο χρόνος είναι κύκλος. Η ανάσα μας είναι ένας κύκλος. Το ημερονύκτιο είναι ένας κύκλος. Το έτος είναι ένας κύκλος με τις 4 εποχές του.
Η ζωή μας που τόσο την παρεξηγούμε και την παραποιούμε, κι αυτή ένας κύκλος είναι που δεν κατανοούμε.
Το σάρκινο σώμα πεθαίνει αφού γεράσει και το αφήνουμε. Κάποιος το αφήνει. Και παίρνει άλλο. Ποιος; Ξανά και ξανά. Ωσότου μάθουμε γιατί το κάνουμε.
Η γέννηση είναι ψευδαπάτη. Ο θάνατος είναι ψευδαπάτη. Η ζωή, καλή, κακή κι αδιάφορη, ψευδαπάτη είναι κι αυτή, όπως μια παράξενη παράσταση όπου κι εμείς παίζουμε χωρίς όμως να ξέρουμε ποιος, πώς και γιατί τη σκηνοθετεί.
Ποιαν πραγματικότητα δεν μπορεί να κυριεύσει καθόλου ο θάνατος;
