Κάνετε ένα πολύ απλό πείραμα. Φροντίστε να συγκεντρωθείτε με την αίσθηση της αφής στο κέντρο της αριστερής παλάμης κοιτώντας το σημείο συγχρόνως. Έτσι θα δείτε πόσο έλεγχο της προσοχής σας έχετε, για πόση ώρα…
Αν δεν το κάνετε, δεν πειράζει. Μα δεν έχετε πολύ αξιοπιστία.
Ήταν ένας 50άρης αναχωρητής από αυτούς τους περιπλανώμενους ασκητές που συναντάς συχνά οπουδήποτε στην Ινδία. Μια μέρα, το απόγευμα, επισκέφθηκε ένα πανηγύρι. Σε μία άκρη είδε δεμένο ένα πανέμορφο άσπρο άλογο. Πλησίασε και είδε πως πλάι του σε ένα τραπέζι ήταν μια αστραφτερή χρυσοποίκιλτη σέλα κι ένα ασημοστόλιστο χαλινάρι. Εκεί φύλαγε το άλογο και τη σέλα ένας αγριωπός μα ήσυχος ηλικιωμένος. Κοντά του ήταν μια ταμπέλα που έγραφε “Αν μπορέσεις να καθίσεις για 60 δευτερόλεπτα με το νου σου ήσυχο δίχως καμία σκέψη, δίχως επιθυμία, το άλογο θα γίνει δικό σου”.
Ο αναχωρητής σκέφθηκε: “Α, καλή ευκαιρία. Είμαι γιόγκης με πείρα 30 ετών. 60 δεύτερα είν’ εύκολο για μένα!”
Έγνεψε στον φύλακα και κάθισε οκλαδόν μπροστά στο άλογο. Έκλεισε τα μάτια και συγκέντρωσε τον νου του στο κενό ησυχίας…
Πέρασαν 20 δευτερόλεπτα… 30…40…
Ξάφνου ανοίγει τα μάτια και ρωτά τον ηλικιωμένο φύλακα που τον κοιτούσε προσεκτικά με τα αγριωπά του μάτια: “Δεν μου λες, θα πάρω και τη σέλα και το χαλινάρι μαζί με το άλογο;”
“Πόσα χρόνια είσαι αναχωρητής γιόγκης;” αντιρώτησε ο άλλος.
“Τριάντα χρόνια και βάλε”, απάντησε ο αναχωρητής.
“Είσαι πολύ ανόητος και ανώριμος ακόμα”, είπε ο φύλακας ήπια μα αυστηρά. “Θα χρειαστείς άλλα τόσα για να ελέγχεις την προσοχή σου, για να έχεις σταθερότητα κι ενότητα πραγματική. Βρίσκεσαι σε ένα όνειρο νομίζοντας πως ακολουθώντας το εξωτερικό τυπικό, να φοράς τον πορτοκαλί χιτώνα, να ζητιανεύεις και να περιπλανιέσαι, απόκτησες τις δυνάμεις που δίνει ο πραγματικός γιόγκα, η ένωση με την αληθινή πηγή της ενότητας, σταθερότητας και δύναμης. Δεν ξέρεις πως πάσχεις ακόμα απ’ τις τρεις μεγάλες αδυναμίες – άγνοια, αλαζονεία και απληστία. Χρησιμοποίησες την ιερή πειθαρχία για να αποκτήσεις κάτι που δεν χρειάζεσαι, μα θα το χρησιμοποιούσες για να κερδίσεις μια και καλή πολλά λεφτά. Δεν σου έφτανε το άλογο. Σκεφτόσουνα και τη σέλα. Να η απληστία σου. Μετά, νόμιζες πως είχες φτάσει στην τελειότητα του γιόγκα, στον αυτοέλεγχο. Νόμιζες πως είν’ εύκολο ν’ αδειάσεις τον νου από θόρυβο και κίνηση. Δεν βλέπεις το χάλι σου με όλη αυτήν την έπαρση που γεμίζει το μυαλό σου. Να η αλαζονεία σου. Μα είναι και η άγνοια που σε υπνωτίζει πλήρως. Δεν βλέπεις πως η μέρα κοντεύει να τελειώσει; Αν ήταν εύκολο, όλες αυτές τις ώρες από το πρωί δεν θα είχε παρουσιαστεί κάποιος να πετύχει και να πάρει το άλογο και την εξάρτυση;… Αν πράγματι σε ενδιαφέρει ο γιόγκας και η πνευματική πειθαρχία, θα μείνεις μαζί μου για τρία χρόνια τουλάχιστον και θα φροντίζεις το άλογο και θα κάνεις ότι σου λέω. Αλλιώς δίνε του και καλή σου τύχη!”
Ο αναχωρητής σοκαρίστηκε και θύμωσε με την επιτίμηση του ηλικιωμένου. Από την άλλη, την ίδια ώρα αναγνώρισε πως είχε δίκιο σε όλα. “Τρία χρόνια δεν είναι πολλά”, σκέφθηκε. “Να μείνω, άραγε;”
