Οι Κινέζοι είναι από αρχαιοτάτων χρόνων δημιουργικός λαός και έχουν προσφέρει στον κόσμο πράγματα που χρησιμοποιούμε και σήμερα όπως το μετάξι, την πυρίτιδα, την πορσελάνη κ.λπ.
Υπάρχει επίσης η φήμη σε ιστορικές και πολιτικές αναλύσεις ότι ποτέ δεν προσπάθησαν να κατακτήσουν και να καταλάβουν άλλες χώρες στρατιωτικά και να δημιουργήσουν αποικίες όπως έχουν κάνει στο παρελθόν πολλές Δυτικές χώρες.
Πόσο αληθεύει αυτό;
Είναι φανερό ότι ένα από τα όπλα στο παιχνίδι εξουσίας σήμερα, είναι τα χρήματα. Δεν μπορούμε να το αρνηθούμε αυτό. Έτσι μπορείς να κατακτήσεις χωρίς την κήρυξη ανοικτού πολέμου.
Τον Φεβρουάριο του 2020, τρεις ερευνητές και συγκεκριμένα οι Sebastian Horn, Carmen M. Reinhart και Christoph Trebesch δημοσίευσαν μια ενδιαφέρουσα έκθεση για το Harvard Business Review, υπό τον τίτλο «Πόσα χρήματα χρωστάει ο κόσμος στην Κίνα;» (https://hbr.org/2020/02/how-much-money-does-the-world-owe-china).
Μεταξύ άλλων δηλώσεων διαβάζουμε τα εξής: «Ενώ ο ρόλος της Κίνας στο παγκόσμιο εμπόριο είναι ιδιαίτερα δημοσιοποιημένος… η αυξανόμενη επιρροή στα διεθνή χρηματοοικονομικά παραμένει περισσότερο ασαφής, κυρίως λόγω έλλειψης δεδομένων και διαφάνειας. Πάνω από τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η Κίνα έχει γίνει ένας σημαντικός παγκόσμιος δανειστής, με εκκρεμείς απαιτήσεις που υπερβαίνουν πλέον το 5% του παγκόσμιου ΑΕΠ……… Συνολικά, το κινεζικό κράτος και οι θυγατρικές του έχουν δανείσει περίπου 1,5τρις δολάρια άμεσων δανείων και εμπορικών πιστώσεων σε περισσότερες από 150 χώρες σε όλο τον κόσμο. Αυτό έχει μετατρέψει την Κίνα στον μεγαλύτερο επίσημο πιστωτή στον κόσμο — ξεπερνώντας τους παραδοσιακούς, επίσημους δανειστές όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ ή όλες οι κυβερνήσεις του ΟΟΣΑ μαζί…. Τα περισσότερα κινεζικά δάνεια βοήθησαν στη χρηματοδότηση μεγάλης κλίμακας επενδύσεων σε υποδομές, ενέργεια και εξόρυξη. Τα στοιχεία μας δείχνουν ότι σχεδόν όλος ο δανεισμός της Κίνας αναλαμβάνεται από την κυβέρνηση και διάφορες κρατικές οντότητες, σε αντίθεση με τις εκροές κεφαλαίων από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη, οι οποίες είναι σε μεγάλο βαθμό από ιδιώτες.»
Για τους 50 κύριους αποδέκτες αναπτυσσόμενων χωρών, εκτιμάται ότι το μέσο απόθεμα του χρέους προς την Κίνα αυξήθηκε από λιγότερο από 1% του ΑΕΠ χώρας οφειλέτη το 2005 σε περισσότερο από 15% το 2017. Δεκάδες από αυτές τις χώρες οφείλουν τουλάχιστον 20% του ονομαστικού τους ΑΕΠ στην Κίνα (Τζιμπουτί, Τόγκο, Μαλδίβες, Δημοκρατία του Κονγκό, Κιργισία, Καμπότζη, Νίγηρας, Λάος, Ζάμπια, Σαμόα, Βανουάτου και Μογγολία).
Ίσως το πιο σημαντικό, που μας αποκαλύπτει η ανάλυση είναι ότι το 50% των δανείων της Κίνας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες δεν δηλώνονται, πράγμα που σημαίνει ότι αυτά τα χρέη δεν εμφανίζονται στις πληροφορίες δεδομένων του «χρυσού κανόνα» όπως παρέχεται από την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ ή οργανισμούς αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας. Ο μη δηλωμένος δανεισμός από την Κίνα έχει αυξηθεί σε περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια δολάρια από το 2016….
Αλλά τα δάνεια των αναπτυσσόμενων χωρών είναι μόνο ένα στοιχείο των δανείων της Κίνας. Κατά την προσθήκη οφειλών χαρτοφυλακίου (συμπεριλαμβανόμενου του 1 τρισεκατομμύριου δολάρια του χρέους του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ που αγοράστηκε από την κεντρική τράπεζα της Κίνας) και εμπορικές πιστώσεις (για αγορά αγαθών και υπηρεσιών), οι συνολικές αξιώσεις της κυβέρνησης στον υπόλοιπο κόσμο ξεπερνούν τα 5 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Αυτή η εικόνα, που δείχνει τη σχέση με την Κίνα μέσω δανείων, δεν περιλαμβάνει την εισροή κινεζικών προϊόντων και εμπορευμάτων, την αγορά εμπορευμάτων σε τιμές χαμηλότερες από την αγορά, ούτε τη μετανάστευση των εργατικών δυνάμεων στις χώρες που πραγματοποιούνται κινεζικές επενδύσεις και πάντα μέρος της συμφωνίας περιλαμβάνει τη χρήση Κινέζων εργατών για την εκτέλεση του έργου.
Σε άρθρο της στην εφημερίδα New Europe το 2020 η Elise Lombaard, (https://www.neweurope.eu/article/china-as-colonist-of-southern-africa), συγγραφέας και αρθρογράφος από την Ν. Αφρική παρουσιάζει την επέκταση της παρουσίας της Κίνας, μέσω επενδυτικών δραστηριοτήτων, στην υποσαχάρια Αφρική.
