1. Στο προηγούμενο είδαμε πως υπάρχει αναμφισβήτητη τεχνολογική πρόοδος που μας χαρίζει πολλές ανέσεις, διευκολύνσεις και νέες προοπτικές.
Συγχρόνως όμως υπάρχουν παράπλευρα σοβαρά μειονεκτήματα. Αφενός η σχόλη δεν αυξήθηκε για τις μεγάλες μάζες (εκτός ίσως από τους λίγους πλουσίους) και αφετέρου έχει δημιουργηθεί ένας συνεχώς διογκούμενος κίνδυνος να μας πνίξει με τα δηλητήριά του ένα τοξικό περιβάλλον που εμείς παράγουμε με αλόγιστες δραστηριότητες.
Ενδέχεται στο απώτερο μέλλον να δούμε αλλαγές με ελάφρυνση των ρύπων καθώς εφαρμόζονται περισσότερο αιολικές και ηλιακές τεχνολογίες σε όλες τις χώρες.
Από την άλλη τα εδραιωμένα συμφέροντα σε ρυπογόνες βιομηχανίες δεν θα σπεύσουν να εξαφανιστούν εγκαταλείποντας επενδύσεις και κέρδη.
Ενδέχεται λοιπόν η τριάδα άγνοια-αλαζονεία-απληστία να καθυστερήσει πολύ περισσότερο την εφαρμογή καθαρών τεχνολογιών ή να τις μολύνει κι αυτές.
2. Δυστυχώς δεν αναγνωρίζουμε σχεδόν καθόλου πως η ρύπανση στο περιβάλλον αντικαθρεφτίζει ρύπανση στη νοοτροπία μας: η ρύπανση στον υλικό κόσμο εκδηλώνει τη ρύπανση που σωρεύτηκε στον νου μας.
Δεν αναγνωρίζουμε σχεδόν καθόλου πόσο ενεργητική είναι η θεληματική άγνοια.
Το πασίγνωστο παράδειγμα θεληματικής, εγκληματικής άγνοιας στην περίπτωση της ρύπανσης του περιβάλλοντος είναι μόνο ένα. Δυστυχώς υπάρχουν πάμπολλα.
Πρώτο και καλύτερο είναι οι εγκληματικές κυβερνήσεις. Και δεν εννοώ το Ισλαμικό Κράτος στη Μέση Ανατολή ούτε τη δικτατορική δυναστεία των Κιμ στη Βόρεια Κορέα (Κιμ ιλ-σονγκ, Κιμ Τζονγιε-ιλ, Κιμ Τζονγκ-ουν). Εννοώ “δημοκρατικά” εκλεγμένες κυβερνήσεις όπως του κ. Τσίπρα στη χώρα μας, του κ. Ερντογάν στην Τουρκία, αλλά και σε όλες τις σοσιαλδημοκρατίες της Δύσης (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, κ.λπ.).
Όλες αυτές οι κυβερνήσεις, άλλες πολύ άλλες λίγο, εγκληματούν κατά του ίδιου του λαού που τις εξέλεξε και κατά άλλων λαών και, κατ’ επέκταση, κατά της ανθρωπότητας.
3. Υπάρχει ένα Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη που υποτίθεται δικάζει εγκληματικές ενέργειες κατά της ανθρωπότητας. Αλλά αυτό είναι κοροϊδία, διότι χειραγωγείται από τις ισχυρότερες δυνάμεις και κυρίως τις ΗΠΑ.
Είναι πλέον πασίγνωστο και τεκμηριωμένο πλήρως πως η κυβέρνηση του Τζ. Μπους με συμμάχους εισέβαλαν στο Ιράκ δίχως αιτία άλλη από το να καταληστεύσουν τους πόρους της χώρας, καταστρέφοντας τις δομές και υποδομές και αναθέτοντας σε δικές τους επιχειρήσεις την ανοικοδόμηση. Ούτε ίχνος από βιολογικά, χημικά ή άλλα όπλα μαζικής καταστροφής δεν βρέθηκε.
Είναι πασίγνωστο επίσης πως η περιβόητη CIA “Υπηρεσία Πληροφοριών” δρα στο εξωτερικό (κάποτε και στο εσωτερικό των ΗΠΑ) κάνοντας βιομηχανική, πολιτική και στρατιωτική κατασκοπεία, συχνά και σε βάρος συμμάχων χωρών. Ενίοτε βοηθάει μάλιστα στην ανατροπή ξένων κυβερνήσεων. Κι όλα αυτά για να προωθούνται τα αμερικανικά οικονομικά, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Το ίδιο σε μικρότερη, φυσικά, κλίμακα κάνουν η Ρωσία και η Κίνα με τις δικές τους μυστικές υπηρεσίες.
Καμιά από αυτές τις κυβερνήσεις δεν δικάστηκε για καμιά περίπτωση στο Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη.
4. Το ψέμα είναι σήμα κατατεθέν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση σε κάθε χώρα. Ελάχιστες από τις προεκλογικές υποσχέσεις που δίνουν οι πολιτικάντηδες υποψήφιοι θα υλοποιηθούν με πρακτικά μέτρα στη συνέχεια.
Αυτοί που κυβερνούν σπάνια θα πουν την αλήθεια στον λαό κι ακόμα σπανιότερα θα παραδεχθούν πως έκαναν σφάλματα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις στη λεγόμενη Μεταπολίτευση και ειδικά αυτή του κ. Τσίπρα είναι τρανό παράδειγμα.
Όταν οι κυβερνήσεις εξαπατούν τον λαό σε τέτοια κλίμακα είναι φυσικό η απάτη να είναι διάχυτη σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας και σε όλες τις δραστηριότητες.
Σύντροφος της απάτης είναι κάθε μορφής κλοπή.
Οι αρχές της Ηθικής έχουν παραμεριστεί και αντικατασταθεί από την ιδέα “έχω το δικαίωμα να κάνω ό,τι μου αρέσει”.
Έτσι αυξάνεται η εγκληματικότητα και η διαφθορά. Στην αφετηρία είναι η άγνοια και οι δυο συνοδοί της – αλαζονεία και απληστία.
5. Ο πλούτος που εύκολα μπορούν να μαζέψουν η άγνοια, αλαζονεία, απληστία και απάτη, μπορεί να εξασφαλίσει μαλακά στρώματα και μεταξωτά σεντόνια, όχι όμως βαθύ ύπνο αναζωογόνησης˙ γιατρούς, φάρμακα και κλινικές, όχι όμως υγεία˙ πινέλα, μπογιές και τελάρα, όχι όμως το ταλέντο ζωγραφικής.
Γιατί άραγε επιμένουμε στη θεληματική άγνοια και στο ψέμα;
