του Νότη Παπαδόπουλου
Ούτε τα βασικά και τα αυτονόητα δεν φαίνεται ,δυστυχώς, να αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες μας. Και με περισσό λαϊκισμό εμφανίζονται σαν αυθεντίες για να προχωρήσουν σε σημαντικές αλλαγές σε μια σειρά θεμάτων οι οποίες, όμως, αν δεν έχουν και τη στήριξη της αντιπολίτευσης είναι δύσκολο να επιτύχουν – πόσο μάλλον να μακροημερεύσουν .
Πάρτε για παράδειγμα την παιδεία. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αφού αποφάνθηκε ότι η αριστεία είναι ρετσινιά και η ιδιωτική εκπαίδευση πολυτέλεια που πρέπει να φορολογείται κατήργησε το νόμο Διαμαντοπούλου που είχε ψηφισθεί με τεράστια πλειοψηφία 250 + βουλευτών το 2011 και αποφάσισε μονομερώς να προχωρήσει σε αλλαγές π.χ. για την είσοδο στα πανεπιστήμια.
Ήδη πηγές του υπουργείου Παιδείας διαρρέουν ότι σε ένα χρονικό διάστημα δύο ετών η είσοδος στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας θα γίνεται χωρίς πανελλήνιες αλλά με βάση το βαθμό του απολυτηρίου σύμφωνα με το σχέδιο που επεξεργάζεται η κυβέρνηση το οποίο προσομοιάζει στο International Baccalaureate (ΙΒ) .
Δηλαδή τέσσερα χρόνια γυμνάσιο με γενικής φύσης μαθήματα και δύο χρόνια λύκειο όπου θα διδάσκονται λιγότερα και πιο εξειδικευμένα μαθήματα -αναλόγως με την κατεύθυνση που έχει επιλέξει ο μαθητής- σε μεγαλύτερο βάθος . Με βάση των τελικών απολυτήριων εξετάσεων και των βαθμών που έχει βγάλει ο μαθητής στα δυο χρόνια του Λυκείου από εργασίες και ενδιάμεσες δοκιμασίες θα γίνεται η είσοδος στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.
Για να λειτουργήσει όμως ένα τέτοιο πολύ πιο εξελιγμένο και σύγχρονο σύστημα διδασκαλίας όπως το IB που δίνει τη δυνατότητα στον μαθητή του Λυκείου να αφοσιωθεί στα μαθήματα στα οποία έχει κλίση και τον ενδιαφέρουν περισσότερο απαιτούνται τεράστιες αλλαγές στα σχολεία της χώρας, πολύ πιο εντατική διδασκαλία και υψηλού επιπέδου επιμόρφωση των καθηγητών – ως γνωστόν, όσοι μαθητές περνούν τις εξετάσεις του IB έχουν γνώσεις αντίστοιχες ολόκληρου σχεδόν του πρώτου πανεπιστημιακού έτους.
Χαρακτηριστικά σημειώνεται , ότι π.χ. για το μάθημα Ιστορίας στο IB ο μαθητής πρέπει να διαβάσει στα Αγγλικά μία εκτενή βιβλιογραφία χιλιάδων σελίδων που καλύπτει τα σημαντικότερα κεφάλαια της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορικής διαδρομής ( πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τις διαδικασίες ενοποίησης της Ιταλίας και της Γερμανίας, την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, την άνοδο και την πτώση του Χίτλερ και του Μουσολίνι, την περίοδο Μάο στην Κίνα αλλά και την περίοδο των αλλαγών στη Ρωσία από οκτωβριανή επανάσταση έως την εποχή του Στάλιν) . .
Πως, λοιπόν, μπορεί να υπάρξει μία τέτοια επαναστατική αλλαγή στην Παιδεία χωρίς να επιδιωχθεί η συναίνεση όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας και ασφαλώς η σύμφωνη γνώμη της αντιπολίτευσης ώστε το σύστημα να παραμείνει στη θέση του και με την αλλαγή σκυτάλης στο υπουργείο Παιδείας;
Στο ίδιο, δυστυχώς, πνεύμα των μονομερών αλλαγών προχωράει η κυβέρνηση και σε μία σειρά άλλων ζητημάτων – από τις άδειες των τηλεοπτικών καναλιών έως την προσπάθεια αλλαγής του εκλογικού νόμου, την αύξηση της φορολογίας για συγκεκριμένα οικονομικά στρώματα και την θέσπιση περιουσιολογίου με στόχο την διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Μονομερείς αλλαγές που γίνονται άρπα-κόλα και στις περισσότερες περιπτώσεις για επικοινωνιακούς λόγους ελλείψει πραγματικού πολιτικού έργου κι οποίες ακόμη κι όταν υλοποιούνται , έχουν μικρή ημερομηνία λήξης.
Με ποια λογική π.χ. η κυβέρνηση προχωρά στην δημοπράτηση τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών για τις οποίες οι υποψήφιοι καναλάρχες θα πληρώσουν κάποια εκατομμύρια ευρώ χωρίς να έχει συμφωνήσει για την διαδικασία με την αντιπολίτευση – που είναι πολύ πιθανό να είναι η επόμενη κυβέρνηση ; Πόσο μάλλον όταν η ΝΔ έχει ήδη κάνει σαφές ότι αντιτίθεται στον τρόπο και στον αριθμό χορήγησης των αδειών και ότι δεν πρόκειται να σεβαστεί το αποτέλεσμα εάν εκλεγεί κυβέρνηση ;
Πολλή φασαρία για το τίποτα δηλαδή. Μία τρύπα στο νερό δηλαδή αφού οι κυβερνώντες μας – για μια ακόμη φορά- προτιμούν τα πυροτεχνήματα από την πραγματική εξεύρεση βιώσιμων λύσεων .
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
