του Στέφανου Κασιμάτη
Απευθυνόμενος στο κατεξοχήν ενδεδειγμένο κοινό, δηλαδή από το βήμα του συνεδρίου του Economist, ο υπουργός Παναγιώτης Λαφαζάνης προειδοποίησε: «Πολλοί και ισχυροί κύκλοι στην Ε.Ε. και στο ΔΝΤ επιδιώκουν αυτή την ώρα να πνίξουν, να στραγγαλίσουν το ελληνικό αριστερό πείραμα». Ακούγοντάς τον, αναρωτήθηκα ειλικρινά ποιο μπορεί να είναι αυτό το πείραμα και δεν το έχω αντιληφθεί έως τώρα. Εβαλα κάτω, λοιπόν, τη σειρά των γεγονότων αυτά τα πέντε χρόνια, για να δω τι απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα γύρω μας συνιστά την «επανάσταση».
Αφότου καταφύγαμε στους δανειστές και μπήκαμε στην εντατική του μηχανισμού στήριξης (που αρχικά φτιάχτηκε, θυμίζω, ειδικά για την περίπτωσή μας), το ζητούμενο ήταν πόσο γρήγορα θα μπορούσαμε να μεταρρυθμίσουμε την οικονομία μας, κατά τα ισχύοντα στις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες, ώστε να ελέγξουμε πρώτα την παραγωγή των ελλειμμάτων και μετά να δούμε πώς θα διευθετήσουμε το χρέος. Δεν διέφερε, δηλαδή, από ό,τι θα επέβαλλε ο κοινός νους σε ανθρώπους που βρίσκονται στο πέλαγος και το σκάφος τους βάζει νερά: πρώτα θα κλείσουν τις τρύπες και ύστερα θα κοιτάξουν να απαλλαγούν από τα νερά που μπήκαν.
Μας πήρε πάρα πολύ καιρό, ώσπου, κουτσαίνοντας με το ένα πόδι και σέρνοντας το άλλο, να μπούμε σε ένα δρόμο προς τις μεταρρυθμίσεις. Ούτε δικό μας σχέδιο είχαμε ποτέ ούτε θέλαμε να αναταράξουμε τις ισορροπίες στην ελληνική κοινωνία, διότι γνωρίζαμε –κι ας μην το παραδεχόμαστε– ότι η ευημερία μας βασιζόταν στην παραγωγή ελλειμμάτων. Περίπου εκεί αφήσαμε την εξέλιξη της προσπάθειας, όταν ήλθε στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην αρχή, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση όχι απλώς δεν είχε σχέδιο (εκτός από νεφελώδεις θεωρίες του Γ. Βαρουφάκη), δεν είχε καν στοιχειώδη γνώση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας: δεν ήξεραν πρόσωπα, πράγματα, διαδικασίες, λειτουργίες. Προσωπικώς –και, φυσικά, ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος να διαφωνήσει μαζί μου– δεν πιστεύω ότι στο διάστημα των πρώτων τριών μηνών απέκτησαν σχέδιο. Ο σχεδιασμός τους διαμορφώνεται κάθε φορά αναλόγως της επαφής με τον εχθρό. Στην παρούσα φάση της διαπραγμάτευσης, τουλάχιστον όπως την αφήσαμε πριν από το Σαββατοκύριακο, είναι φανερό από την εκρηκτική συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας και την επικού ύφους ανακοίνωση που εξέδωσε («τώρα είναι η ώρα να μπούνε οι λαοί στη μάχη») ότι βρισκόμαστε στη φάση της ρήξης.
Κάτω από το περίβλημα θεωρίας και ρητορικής, εύκολα διακρίνεται ότι αυτό που η κυβέρνηση λέει πότε «έντιμο συμβιβασμό» και πότε «πολιτική λύση» είναι στην πραγματικότητα η απαίτησή μας να χρηματοδοτούν, χωρίς εμείς να κάνουμε τίποτε από όσα πρέπει. Ολο αυτό, δε, παρουσιάζεται ως η μόνη πατριωτική στάση που είναι δυνατή υπό τις περιστάσεις· και όποιος διαφωνεί εντάσσεται αυτομάτως στην «πέμπτη φάλαγγα» και στην «τρόικα εσωτερικού».
Προσωπικώς, η έννοια της επανάστασης στην πολιτική μού είναι όσο απεχθής και η έννοια της δικτατορίας. Ομως, αυτό που περιγράφεται παραπάνω και διαφοροποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ από τους άλλους χειριστές του προβλήματος δεν είναι επανάσταση – πόσο μάλλον δε πανευρωπαϊκή, ώστε η Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ να καλεί τους λαούς της Ευρώπης «να μπουν στη μάχη». Δεν είναι καν επανάσταση με την έννοια που δίνουν τα περιοδικά ποικίλης ύλης σε γεγονότα, όπως λ.χ. το μαζικό ξέσπασμα των φοιτητών της Γαλλίας, που ονομάστηκε με τον δέοντα στόμφο «Μάης του ’68». Αυτό που λέει ο Λαφαζάνης «επανάσταση» και υποτίθεται ότι συντελείται γύρω μας είναι, για μένα, ο Ελληνάρας που γαϊδουροποιήθηκε εντελώς από μια ευημερία την οποία ποτέ δεν κέρδισε (του δόθηκε απλώς) και τώρα όχι μόνο δεν ντρέπεται για τη γαϊδουριά του, αλλά την κάνει και θεωρία.
Πηγή: Καθημερινή
