του Θόδωρου Σκυλακάκη
Μερικές εβδομάδες πριν την έναρξη της εκλογικής περιόδου αποκάλυψα με μια σειρά άρθρων μου δύο τεράστιας σημασίας αρνητικές οικονομικές εξελίξεις, που αφορούν κάθε (κυριολεκτώ κάθε) Έλληνα πολίτη και ψηφοφόρο.
Θα τις επαναλάβω για την πλειοψηφία των αναγνωστών, που είμαι βέβαιος ότι δεν τις έχουν διαβάσει ή ακούσει. Η πρώτη αφορά την περίφημη ανάπτυξη. Με βάση τα επίσημα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2015, η χώρα το 2014 παρήγαγε σε ευρώ (ΑΕΠ σε τρέχουσες τιμές) 3,5 δισ. λιγότερα από ό,τι το 2013. Το ΑΕΠ έπεσε στα 178,9 δισ. από 182,4 το 2013. Η πτώση αυτή του ΑΕΠ σε τρέχουσες τιμές κατά 2% συνοδεύτηκε από ακόμα μεγαλύτερο αποπληθωρισμό (-2,5%). Για αυτό και εμφανίζεται στα στοιχεία «ανάπτυξη» με 3,5 δις λιγότερα ευρώ στις τσέπες μας!
Η δεύτερη εξέλιξη αφορά τις επενδύσεις. Το 2013-14 είχαμε ως ποσοστό του ΑΕΠ τις χαμηλότερες επενδύσεις στον κόσμο (Ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου), μόλις 11-10%, έναντι 18% της ευρωζώνης και 22% παγκόσμιου μέσου όρου.
Τι σημαίνουν οι δύο αυτές εξελίξεις;
Η πρώτη σημαίνει ότι το πρόγραμμα εκτροχιάστηκε, το χρέος μεγάλωσε ως ποσοστό του ΑΕΠ και δημιουργήθηκε ένα πρόσθετο δημοσιονομικό κενό για το 2015-16 και επέκεινα ύψους 1,5 δις ευρώ ετησίως.
Η δεύτερη σημαίνει ότι η χώρα έχει μπει σε μια περίοδο μαζικής αποεπένδυσης που καταδικάζει τους ανέργους σε απόλυτο αδιέξοδο και διαλύει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, καθώς ο κεφαλαιουχικός της εξοπλισμός όχι μόνο δεν αυξάνεται για να προσφέρει θέσεις εργασίας αλλά απαξιώνεται.
Σε οποιαδήποτε κανονική χώρα η διαπίστωση της αποτυχίας και του εκτροχιασμού του προγράμματος θα αποτελούσε βασικό θέμα της προεκλογικής εκστρατείας. Το ίδιο και η διαπίστωση ότι η χώρα με τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη έχει τις λιγότερες επενδύσεις στον κόσμο.
Στην Ελλάδα, όμως, όχι. Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι η αλήθεια και η πραγματικότητα για την οικονομία δεν βολεύει ούτε την κυβέρνηση (προφανώς), ούτε όμως και την αντιπολίτευση. Η απερχόμενη κυβέρνηση, που έχει την αντικειμενική ευθύνη της αποτυχίας (σημειώστε ότι ο αποπληθωρισμός και η αποεπένδυση είναι απολύτως αλληλένδετα και ανατροφοδοτούμενα), δεν μπόρεσε λόγω ακριβώς αυτής της αποτυχίας να κλείσει την αξιολόγηση, να προχωρήσει στη συμφωνημένη διαπραγμάτευση για την ελάφρυνση του χρέους και να δώσει ένα μήνυμα ελπίδας στον ελληνικό λαό. Έτσι κατέληξε να περιοριστεί στο προεκλογικό επιχείρημα του φόβου, το οποίο όμως δεν φαίνεται να αρκεί για να κλείσει τη διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η αντιπολίτευση από την πλευρά της (και εννοώ την αντιμνημονιακή) κρύβει και αυτή την πραγματικότητα γιατί, αν την αναδείξει, τότε θα αναγκαστεί να μιλήσει για το τι πράγματι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα, που δεν έχει καμία σχέση με όσα ισχυρίζεται προεκλογικά. Αν έχουμε πρόσθετο δημοσιονομικό κενό, τότε αντί για (εξωπλανητικές) παροχές πολλών δις για τις οποίες μιλά, θα έπρεπε να εξηγεί τι θα κάνει πράγματι για να καλύψει το υφιστάμενο και το νέο δημοσιονομικό κενό. Αντί να μιλά για αύξηση των φορολογικών συντελεστών, να πει τι θα κάνει για να φέρει επενδύσεις. Με δεδομένο ιδίως ότι ξεκινά στο θέμα των επενδύσεων από θέση αδυναμίας, αφού οποιοσδήποτε σοβαρός επενδυτής θα περιμένει επί πολύ χρόνο (χρόνια δηλαδή), για να βεβαιωθεί ότι δεν κινδυνεύουν τα χρήματά του σε περίπτωση μιας κυβέρνησης με κορμό ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και να σκεφθεί έστω επενδύσεις στην Ελλάδα.
Έτσι, αντί να συζητάμε τα πραγματικά προβλήματα που επηρεάζουν καθοριστικά τις ζωές των πραγματικών ανθρώπων, συζητάμε οτιδήποτε άλλο στην εκλογική αυτή περίοδο. Αν υποθέσουμε ότι αποτελούν συζήτηση και όχι επανάληψη ανούσιων μονολόγων τα όσα ακούμε αυτές τις μέρες. Η ανταλλαγή υβριστικών χαρακτηρισμών, ειρωνειών, τα κρυφά χαρτιά, οι ασάφειες και τα στρογγυλέματα για το ποιες πολιτικές θα ακολουθήσουν τα δύο κόμματα.
Η αλήθεια άλλωστε είναι κάτι εξόχως αντιπαθές για τις κυρίαρχες δυνάμεις του σημερινού πολιτικού συστήματος. Τόσο που κάθε φορά που τους βλέπω να μιλούν δημόσια θυμάμαι τη ρήση ενός καλού φίλου που μου εξηγούσε κάποτε έναν άγραφο κανόνα πολλών ΜΜΕ «μην αφήσεις μια μικρή αλήθεια να σου χαλάσει ένα καλό ρεπορτάζ». Παραφράζοντας, οι πρωταγωνιστές των εκλογών δεν σκοπεύουν να αφήσουν μερικές «μικρές αλήθειες» να χαλάσουν τα προεκλογικά τους παραμύθια.
Αναρωτιέμαι, όμως, πώς αντιδρούν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι; Πώς απαντούν στην απόκρυψη της πραγματικότητας; Γιατί αυξάνουν τα ποσοστά των δύο μεγαλύτερων κομμάτων που κατεξοχήν κρύβουν την αλήθεια από τον ελληνικό λαό; Μήπως ικανός αριθμός συμπολιτών μας έχει τόσο επηρεαστεί από τα συνεχή ψέματα, που θεωρεί το ψέμα και την πολιτική έννοιες συνυφασμένες και αδιαίρετες; Κάτι που βέβαια, αντί να ανοίγει το δρόμο για την ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων, νέων ανθρώπων στην πολιτική και μιας νέας διαφορετικής νοοτροπίας, απλώς αναπαράγει και ανατροφοδοτεί το παρελθόν. Την απάντηση θα την δώσουν οι ίδιοι οι πολίτες στην κάλπη. Υπάρχει ακόμα καιρός για να πουν όχι στην πόλωση και ναι στην αλήθεια, τη μετριοπάθεια, το ρεαλισμό και τις μεταρρυθμίσεις.
Πηγή: Athens Voice
