του Πάσχου Μανδραβέλη
Είναι σχεδόν έθιμο στα τηλεοπτικά πάνελ. Κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει με θέρμη για τη μαγική «διαπραγμάτευση» που θα σβήσει το χρέος -ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι αυτού- ώστε να ζήσουμε όλοι ζωή χαρισάμενη. Κατόπιν όλοι γνωρίζουμε τη συνέχεια της συζήτησης, όπως όσοι εκκλησιάζονται συχνά ξέρουν το επόμενο απολυτίκιο της Θείας Λειτουργίας. Ο δημοσιογράφος θα ρωτήσει τον προσκεκλημένο του: «Και τι θα κάνετε αν οι Ευρωπαίοι δεν δεχθούν να περικόψουν το χρέος; Εχετε Σχέδιο Β΄;». Ο καλεσμένος θα αρχίσει τις περικοκλάδες «ναι, κι εμείς… ξέρετε… Οι Podemos στην Ισπανία… Η Ευρώπη αλλάζει…» κι άλλα τέτοια. Αφού γίνουν μερικές αντεγκλήσεις, τις οποίες σιγοντάρει το παριστάμενο στέλεχος της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ -«δεν μας απαντάτε ευθέως… Ο ελληνικός λαός έχει το δικαίωμα να ξέρει…»- η συζήτηση θα συνεχιστεί για τις δηλώσεις κάποιου στελέχους του Αριστερού Ρεύματος, στελέχη τα οποία δεν παραλείπουν να τροφοδοτούν καθημερινώς την επικαιρότητα με κάποια παλαβομάρα. Μέχρι να περάσουμε στο επόμενο πάνελ και να συνεχιστεί το ίδιο βιολί.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πως δεν έχει Σχέδιο Β΄· και καλά κάνει διότι το μόνο Σχέδιο Β΄ που μπορεί να υπάρξει είναι να γίνει η Ελλάδα κάτι σαν τη Βόρειο Κορέα, αφού η Κούβα βγαίνει από το καθεστώς απομόνωσής της. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως δεν έχει καν ένα σοβαρό Σχέδιο Α΄ για έξοδο από την κρίση και γι’ αυτό λαϊκιστικά τα φορτώνει όλα στη διαπραγμάτευση.
Κατά κάποιον τρόπο οι δημοσιογράφοι των πάνελ κάνουν χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ όταν τον «στριμώχνουν» για την έλλειψη Σχεδίου Β΄, αμελώντας να συζητήσουν την έλλειψη του Σχεδίου Α΄. Κανείς δεν τους ρωτά, για παράδειγμα, πώς θα χρηματοδοτούν 2,7 εκατ. συνταξιούχους όταν ακόμη και με μηδενική ανεργία θα εργάζονται μόνο 4,6 εκατ. άνθρωποι; Κι αν καταργήσουν τις πρόσφατες ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις «με ένα νόμο κι ένα άρθρο» και βγαίνουν όλοι στη σύνταξη πριν από τα 60 (τώρα οι μισοί σχεδόν νέοι συνταξιούχοι είναι μεταξύ 51 και 61 ετών) τι θα τρώνε αυτοί οι άνθρωποι; Πώς θα ζεσταίνονται; Τι λεφτά θα περισσεύουν για τη νέα γενιά και τις ανάγκες της; Σήμερα οι συνταξιοδοτικές δαπάνες φτάνουν τα 27,7 δισ., δηλαδή περίπου 15% του ΑΕΠ, ενώ οι κρατικές δαπάνες για την Παιδεία είναι 2,47% του ΑΕΠ. Τι μέλλον έχει αυτή η χώρα όταν η κρατική ενίσχυση των συνταξιούχων είναι 14 δισ. ευρώ, και οι κρατικές δαπάνες για το μέλλον των παιδιών της είναι 4,6 δισ.;
Για να πούμε και του ΣΥΡΙΖΑ το δίκιο, ούτε οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είχαν Σχέδιο Α΄ και γι’ αυτό χρεοκοπήσαμε. Δεν το συνέταξαν ποτέ, ακολουθούσαν πρακτικές που σήμερα κηρύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ και κάποια στιγμή υπό το βάρος της χρεοκοπίας απέκτησαν εισαγόμενο· τους επιβλήθηκε διά του Μνημονίου. Κάποιος μπορεί να το χαρακτηρίσει κακό, στραβό, ανάποδο, αλλά εδράζεται στην πραγματικότητα και όχι σε ευχές όπως συνήθιζαν οι αντιπολιτεύσεις και περιφέρει στον δημόσιο διάλογο ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει κάποιο άλλο συνεκτικό σχέδιο – χωρίς τα παχιά λόγια περί «καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής» που ακούμε τόσα χρόνια; Να το συζητήσουμε, πριν φτάσουμε στο Σχέδιο Β΄ το οποίο θα καταστεί αναπόφευκτο, επειδή τόσο καιρό αντί να εφαρμόζουμε κάποιο Σχέδιο Α΄ κλωθογυρνάμε και χτίζουμε φανταστικά ανώγια και κατώγια. Και κακά τα ψέματα: να χαρούμε την πολυπόθητη ελάφρυνση του χρέους -που αναγκαστικά κάποια στιγμή θα γίνει- αλλά να ξέρουμε ότι δεν αφορά τη γενιά που τίναξε την μπάνκα στον αέρα. Αφορά τις επόμενες γενιές, αυτές οι οποίες, παρά την όποια ελάφρυνση, θα φορτωθούν δυσβάστακτα χρέη.
Πηγή: Καθημερινή
