Συζητώντας με πολλούς ανθρώπους και ειδικότερα με τούς ελεύθερους επαγγελματίες, αισθάνεσαι οτι υπάρχει διάχυτος στην ατμόσφαιρα κάτι σαν τρόμος, που φέρνει στο νου τον ήρωα του μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκώ, Γιάννη Αγιάννη, που σχεδόν σε όλη του τη ζωή (κάθε μέρα και κάθε ώρα) τον κυνηγάει ο εκπρόσωπος του Νόμου ο Ιαβέρης.
Στην δική μας περίπτωση, ο κάθε εργαζόμενος (αλλά και μη εργαζόμενος) νιώθει λίγο η πολύ, σαν τον κυνηγημένο ήρωα αυτής της Ιστορίας και το Κράτος, με την μορφή της Εφορίας, να είναι ο Ιαβέρης.
Παντού σχεδόν και σε κάθε συζήτηση, ακούς, «αν κάνω αυτό, θα με πιάσει η Εφορία, αν αγοράσω εκείνο χωρίς ΦΠΑ και δεν το δηλώσω, κάηκα» και άλλα παρόμοια.
Με το επιχειρούμενο Νέο Φορολογικό Νομοσχέδιο, που για να χρειάζεται κάθε φορά ενα νέο, σημαίνει για έναν κοινό νου, ότι κάτι δεν πάει καλά με τα προηγούμενα Νομοσχέδια, θά αρκούσε ίσως, να αναλογιστεί κάποιος από τους εισηγητές χωρίς καν να είναι Οικονομολόγος, για ποιό λόγο δεν έχει βρεθεί κάποιος φόρος, τον οποίο οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους, θα δεχόντουσαν αδιαμαρτύρητα και θα ήταν σταθερός, δίκαιος και στο σωστό χρόνο.
Γίνεται συνεχώς αναφορά στους φοροδιαφεύγοντες «πλούσιους», αλλά είναι εξίσου προφανές, οτι όλοι φοροδιαφεύγουν, ακόμα και οι φτωχοί και οτι πρέπει μάλιστα να αποκτήσουμε όλοι, φορολογική συνείδηση!
Αν ειναι κάτι που χρειαζόμαστε να ξανα-αποκτήσουμε, αυτή είναι η ηθική συνείδηση και σίγουρα όχι η φορολογική.
Με τις επιχειρούμενες ξανα-ρυθμίσεις, γίνεται πάλι, μια κατά μέτωπο επίθεση σε δύο από τις φυσικές ανάγκες του ανθρώπου: α) το δικαίωμα (αλλά και την υποχρέωση εφ’ όσον είναι κάποιος υγιής) στην εργασία και κατά συνέπεια, την ελεύθερη διάθεση του προιόντος της εργασίας του και β) το δικαίωμα στην απόκτηση στέγης, που είναι η φυσική ανάγκη προστασίας από τα καιρικά φαινόμενα.
Αυτές τις δύο βασικές και ίδιες για όλους ανάγκες, τις έχουμε «μολύνει» διαχωρίζοντας τα μέλη της κοινωνίας σε «δεξιούς» και «αριστερούς», ανάλογα με την περιουσία (χρήματα ή κτίσματα) που έχει κάποιος, ενώ, το όλο ζήτημα είναι απλά ηθικό. Δηλαδή, κατά πόσο αυτά που επιθυμείς (χρησιμοποιώντας -τις ηθικά νόμιμες- απολαβές της εργασίας σου) είναι αυτά που χρειάζεσαι, ή αν επιθυμείς κάτι περισσότερο, κατά πόσον αυτό στερεί από τους άλλους το δικαίωμα, να το απολαμβάνουν εξίσου.
Αν θέλεις να εργάζεσαι περισσότερο και να έχεις περισσότερα αγαθά, ή να αποκτήσεις μικρό ή μεγάλο σπίτι, από που προκύπτει, οτι θα πρέπει να έχεις τον «Ιαβέρη» συνεταίρο στην φυσική αμοιβή της εργασίας σου;
Αυτήν ακριβως την φορο-αντίδραση (που για την ώρα δεν ειναι εκρηκτική) και που βγάζουμε όλοι, σε αυτές τις α-φύσικες, αυθαίρετες ρυθμίσεις, η γαιο-φορολόγηση (ένας «φυσικός» και μοναδικός φόρος επί της καθαρής -χωρίς κτίσματα γης, όπως τον αναπτύσσει ο Νικόδημος στα άρθρα του) συμφωνα με την οποία, επιστρέφει κάποιος στην Κοινότητα ή στο Κράτος το προϊόν της εργασίας του, που δεν οφείλεται στην αποκλειστική του προσπάθεια, είναι εκείνη, που θα την εξουδετερώσει και εφ’οσον σταδιακά εφαρμοστεί, η μόνη απλή και ηθικά αποδεκτή λύση.
CANAL
