από τον Νικόδημο
1. Αυτός ήταν ο τίτλος άρθρου του κ. Παπαχελά, διευθυντή της Καθημερινής (σ20, Κυριακή 10/11/13). Σ’ αυτό μας πληροφορεί πως το “σημερινό ενεργό πολιτικό προσωπικό δεν έχει κάτι καλύτερο ή ικανό να δώσει στον τόπο από τη σημερινή κυβέρνηση.” Και αυτό κυριολεκτικά είναι αληθέστατο.
Μόνο που τέτοια εκτίμηση είναι κολοβή. Πολύ χειρότερη είναι η εκτίμηση του για τον κ. Σαμαρά που, γράφει, αποδεικνύεται σκληρό καρύδι και εξισορροπεί με μεσσηνιακή επιδεξιότητα ανάμεσα στη λαϊκή σοφία που εκπροσωπεί ο υπουργός Επικρατείας και την ψυχρή τεχνοκρατική αντιμετώπιση του υπουργού Οικονομικών! Αυτή η “μεσσηνιακή επιδεξιότητα” είναι γνωστή μόνο στον αρθρογράφο ο οποίος και την εφηύρε. Αν ο κ. Σαμαράς είναι ότι καλύτερο διαθέτουμε, μπορούμε να αρχίσουμε να κηδεύουμε τη χώρα. Ο Οικονομικών είναι ο κ. Στουρνάρας που, στην πραγματικότητα είναι ένας ακαδημαϊκός οικονομολόγος, σοσιαλδημοκράτης, όπως χιλιάδες άλλοι θεότυφλοι που έχουν χαντακώσει την επιστήμη κι έχουν οι ίδιοι χαντακωθεί μέσα στις ανόητες θεωρίες τους. Απόδειξη τα σπασμωδικά, εξοντωτικά και ατελέσφορα μέτρα που το υπουργείο του επιβάλλει με τόση αναισθησία τόσο συχνά. (Τελευταίο είναι ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων, το βενιζέλειο, αισχρό χαράτσι, τον οποίο δεν ξέρουν τώρα τι να κάνουν αφού κανείς δεν θέλει να τον διαχειριστεί.) Ο Επικρατείας είναι ο κ. Σταμάτης, αποδεδειγμένα έντιμος, προσγειωμένος κι εργασιομανής του χαμηλού προφίλ – ο μόνος μάλλον αξιόλογος άνθρωπος αυτή τη στιγμή στην κυβέρνηση και στην πολιτική.
Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι μέσα στην Ελλάδα, για να μην αναφερθούμε στο εξωτερικό. Όμως παντού, όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην Παιδεία, στην Ιατρική, στην Οικονομολογία κλπ., τους διώκουν και τους αποκλείουν τα κλειστά κυκλώματα των φανφαρόνων, που δημοσιογράφοι σαν τον κ. Παπαχελά όχι μόνο δεν δημοσιοποιούν αλλά επιμελώς καλύπτουν.
2. Λέει επίσης το άρθρο: “το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να προχωρήσει τη χώρα πολύ πιο μπροστά, από πλευράς μεταρρυθμίσεων. Δεν πολυπιστεύει σε αυτές, δεν αντέχει να συγκρουσθεί με παραδοσιακούς πελάτες τους… δεν διαθέτει την απαιτούμενη τεχνοκρατική επάρκεια… Μιλάμε για μια χώρα με αδύναμους θεσμούς, χωρίς σοβαρή δημόσια διοίκηση κι ένα απίστευτα τοξικό περιβάλλον συμφερόντων και πιέσεων.”
Προσέξτε τις έντεχνες φράσεις “πολύ πιο μπροστά … πολυπιστεύει … δεν αντέχει … τεχνοκρατική … σοβαρή … ”. Θα αρκούσε το “μπροστά” σκέτο και το “πιστεύει”. Το “αντέχει” πρέπει να αντικατασταθεί με “θέλει και ξέρει” ενώ οι λέξεις “τεχνοκρατική” και “σοβαρή” περιττεύουν. Ναι, είμαι αυστηρός, διότι πρόκειται για διευθυντή έγκριτης εφημερίδας που θα έπρεπε να γράφει με μεγαλύτερη υπευθυνότητα κι όχι να ζαχαρώνει το χάπι και να αποσιωπά τα ονόματα των εγκληματιών της πολιτικής.
Ένα κύριο αίτιο για τη δεινή κατάσταση της χώρας είναι η παρουσία του κ. Σαμαρά στην πολιτική ο οποίος δεν δίστασε να προδώσει τη δική του παράταξη (που είσαι Πολιτική Άνοιξη;).
3. Δυστυχώς, ο κ. Παπαχελάς, προϊόν κι αυτός αυτής της χαντακωμένης χώρας, συνεχίζει με τις σοβαροφανείς, επιπόλαιες αναλύσεις του.
Αναφέρει το ενδεχόμενο η χώρα να περάσει “νομοτελειακά μια φάση Τσίπρα, να βγάλει από το αίμα της όλο το αριστερόστροφο μεταπολιτευτικό ιδεολόγημα”. Η αναρχο-αριστερή ιδεολογία είναι πολύ παλαιότερη από τη Μεταπολίτευση. Ξεκίνησε πριν τον εμφύλιο και τον πόλεμο του 1940 (με την ηρωική και μόνη αριστερή αντίσταση κατά των Γερμανών κατοχικών δυνάμεων και συνεργατών τους, όπως παρουσιάζει το θέμα η Αριστερά), μεγάλωσε επί Χούντας και παγιώθηκε επί “αειμνήστου” Ανδρέα!
Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για καμιά ιδεολογία και γι’ αυτό συνδυάζω αριστερά και αναρχία. Είναι μια φράση που καλύπτει τρία διαφορετικά ρεύματα επιθυμίας. Οι πολιτικοί και οι συν αυτοίς συνδικαλιστές θέλουν απλά και ωμά εξουσία για να νέμονται τον πλούτο της χώρας. Οι ψηφοφόροι χωρίζονται σε δύο. Το ένα μεγάλο κι εύπιστο, ίσως και αφελές, τμήμα θέλει κάποια δικαιοσύνη, δηλ. να έχουν οι φτωχοί ένα καλύτερο εισόδημα να ζούνε την οικογένεια τους και να σπουδάσουνε τα παιδιά τους. Το δεύτερο είναι οι πωρωμένοι που, σαν τους πολιτικούς και συνδικαλιστές, θέλουν όσο το δυνατό περισσότερο πλούτο με όσο το δυνατό λιγότερη εργασία. (Οι παλαιές μαρξικές κι άλλες ιδέες έχουν πεταχτεί στον σκουπιδοτενεκέ από την εποχή της ένδοξης Ρωσικής Επανάστασης.) Αυτή η νοοτροπία δεν φεύγει με ευχολόγια.
4. Θα χρειασθεί, συνεχίζει ο κ. Παπαχελάς, “μια βιολογικά νέα γενιά για να πάει μπροστά η χώρα”.
Δεν εξηγεί φυσικά πώς η “βιολογικά νέα γενιά” δίχως την κατάλληλη εκπαίδευση θα οδηγήσει μπροστά τη χώρα. Η φράση είναι μια μπαρούφα.
Αυτό που πιθανώς οραματίζεται, όπως και πολλοί άλλοι ενδεχομένως, είναι μία νέα (όχι βιολογικά!) τάξη ανθρώπων αμερόληπτων, έντιμων, φιλόπονων, έξυπνων, (επι-) μορφωμένων, αξιόπιστων, υπεύθυνων, που θα εργάζονται όχι για τον εαυτούλη και τους “ημέτερους” αλλά για το σύνολο έθνος. Τέτοιοι άνθρωποι, κκ Παπαχελάδες, δεν γεννιούνται “βιολογικά” αλλά παράγονται με καλή συστηματική ανατροφή από ικανούς, φιλαλήθεις και φιλότιμους γονείς και μετά από ικανούς, φιλαλήθεις και καλοσπουδαγμένους δασκάλους και καθηγητές.
Αλλά που θα βρούμε τέτοιους γονείς και δασκάλους;… Δεν φυτρώνουν με ευχολόγια δημοσιογράφων και αρλούμπες λογιοτάτων.
5. Ο κ. Παπαχελάς γράφει σάμπως κι εξαρτάται από τον ίδιο και ομοίους του κατά πόσον θα ακολουθήσει μια ή άλλη πολιτική εκδοχή. Και τελειώνει το άρθρο του με αναφορά σε όσους πιστεύουν στο “δημιουργικό χάος” (που είναι το “ναδίρ” της “φάσης Τσίπρα” ή κάτι παρόμοιο). “Πρέπει να αναρωτηθούν και αυτοί κι εμείς όλοι, με τι κόστος θα γίνει αυτό [δηλ. το βύθισμα στο ναδίρ και δημιουργικό χάος προτού αναδυθεί η βιολογικά νέα γενιά που θα φέρει την Αναγέννηση] και αν θα το αντέξει ο τόπος”.
Πρώτα πρώτα, δεν υπήρξε, ακόμα και στον Ησίοδο, ούτε θα υπάρξει, εκτός σε φαντασιώσεις, δημιουργικό χάος! Υπάρχει το χάος, ναι, αλλά το ίδιο δεν δημιουργεί. Η δημιουργική δύναμη βρίσκεται πάντα πάνω ή έξω από το χάος και χρησιμοποιεί με σχέδιο, νόμο και σύστημα, δηλ. με Νοημοσύνη, τα υλικά του χάους για ανόρθωση της Τάξης.
Αν φθάσουμε στο ναδίρ (με Σύριζα ή ό,τι άλλο), δεν πρόκειται, επειδή κάποιοι το φανταζόμαστε, αυτόματα να ακολουθήσει άνοδος και αναγέννηση, όσο κι αν το ελπίζουμε ή το ευχόμαστε. Υπάρχει και κάθοδος και αφανισμός – όπως με τους Μάγια ή τους Χετταίους και τόσους άλλους λαούς.
Η Αναγέννηση απαιτεί πολλή εργασία. Είμαστε όντα με ΝΟΥ όχι μόνο το βιολογικό υλικό μας σώμα. Η τάξη, δικαιοσύνη, αρμονία, ειρήνη και όμοιες ιδιότητες παράγονται με νοητική εργασία την οποία θεμελιώνει μια άριστη ανατροφή και παιδεία από άριστους γονείς και δασκάλους.
Κοιτάξτε ερευνητικά γύρω πώς συμπεριφέρονται οι μάζες των νέων και τι αναζητούν. Τα προϊόντα της ανατροφής και παιδείας ενός αναρχο-αριστερού καθεστώτος θα είναι ασύλληπτα χειρότερα από την αλητεία, μαγκιά και χυδαιότητα που έχουν πλημμυρίσει τη σημερινή κοινωνία μας.
Μπορεί να υπάρξει μια ανάταση. Αυτή δεν θα είναι μεγάλη ούτε θα διαρκέσει.
6. Και όμως δεν είμαι καθόλου απαισιόδοξος. Υπάρχουν ευτυχώς δυνάμεις ανώτερες από τους πολιτικούς, οικονομολόγους και δημοσιογράφους, που καθορίζουν τη ζωή μας – ο Nους της φύσης, της Γης και του Ήλιου… Όσοι δεν φροντίζουν μόνο τον εαυτούλη τους και τους ημέτερους δεν θα δυστυχήσουν όσο χαμηλά κι αν γλιστρήσει η κοινωνία μας. Όμως οι άλλοι…
Πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια ο Αναξίμανδρος έλεγε –
“Η γένεση των όντων έχει την ίδια πηγή με την καταστροφή τους
σύμφωνα με την Ανάγκη. Διότι αυτά τιμωρούν το ένα το άλλο
και πληρώνουν για την αδικία τους σύμφωνα με την τάξη του χρόνου.”
