ΚΚ25: Φασισμός Αριστεράς

1. Το άρθρο γράφτηκε το 2016 μα έγινε επίκαιρο πάλι με τις αρλούμπες του κ. Κοντονή που με το 15% των υποστηρικτών της τσιπρικής κυβέρνησης (άντε και 8% του ΚΚΕ), ισχυρίζονται πως εκπροσωπούν τον Ελληνικό λαό!

Στις 23 Αυγούστου τηρείται στην Ευρώπη, υποτίθεται, η Μνήμη των Θυμάτων του Ναζισμού και Σταλινισμού ταυτόχρονα. Μόνο τα θύματα του πολέμου 1939-1945 ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια – το κόστος για να απαλλαγεί η γηραιά μας ήπειρος από τον ψυχοπαθή Χίτλερ και τους φρενοβλαβείς ακόλουθούς του. Τα θύματα του Στάλιν ήταν ίσως λιγότερα μα ο ακριβής αριθμός παραμένει άγνωστος γύρω στα 15-20 εκατομμύρια, παρότι η κατάσταση ήταν εμπόλεμη μόνο στο σαλεμένο νου του Στάλιν και των δικών του παρανοϊκών απαράτσικ (1923-41 και 1945-53 – κι έπειτα των διαδόχων του). Η ημέρα καθιερώθηκε το 2009.

Λίγα ακούγονται σε αυτή την καθιερωμένη επέτειο και σίγουρα τίποτα στη χώρα μας όπου ο φασιστερισμός απέκτησε «ηθικό πλεονέκτημα» – σάμπως και δεν ήταν ο ζαβλακωμένος Ζαχαριάδης και οι ζηλωτές του που, παρά τη διαφωνία του Στάλιν, έφεραν το αιματοκύλισμα του Εμφυλίου. (Φέτος ακούστηκαν περισσότερα ευτυχώς.)

Εγώ είδα μόνο ένα σύντομο άρθρο του Ν. Βατόπουλου στην Καθημερινή (24/8/16), το οποίο εστίαζε χαμηλότονα, μα με ακρίβεια, στον ψυχισμό της πλειοψηφίας των ηλίθιων Ελλήνων που δεν θέλουν να κοιτάξουν ή να ακούσουν άβολες αλήθειες.

2. Παρά την εξάπλωση της παιδείας, την ανάπτυξη των μέσων ενημέρωσης και την καθολική κατάρρευση του αισχρού συστήματος της σοσιαλιστικής Σοβιετίας, ο πολύς κόσμος εξακολουθεί να πιστεύει στον μύθο του «ηθικού πλεονεκτήματος» της φασιστεράς, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και του δήθεν «κοινωνικού πειράματος της Ιστορίας» με την Ρωσική επανάσταση των μπαχαλάκηδων μπολσεβίκων και την κατοπινή απάνθρωπη σοβιετική αυτοκρατορία.

Όπως σήμερα, πολύ περισσότερο τότε, ήταν αδύνατο ακόμα και για υποτιθέμενους σοβαρούς, νουνεχείς μεσοαστούς και καπάτσους καπιταλιστές να καταλάβουν πως ο κομμουνισμός είναι μια μορφή πολιτικής πανούκλας. Ακόμα και στη Βρετανία που είχε απαράμιλλο πραγματισμό και οξυδέρκεια στην πολιτική, η άρχουσα τάξη, παρότι βοήθησε ενεργά τους Λευκούς ενάντια στα μπουλούκια των μπολσεβίκων, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό να έχει κάποιο υλικό κέρδος από την υπόθεση – για να μην αναφέρουμε τις λεγεώνες επιστημόνων και τεχνοκρατών από τη Δύση που έσπευδαν εθελοντικά να βοηθήσουν (και να εγκλωβιστούν σ’) το τερατούργημα του Λένιν, του Στάλιν και των λούμπεν συντρόφων τους.

Δεν μπορείς να κάνεις συμφωνίες ή συνθήκες με την πανούκλα. Μόλις ανταλλάξεις χειραψία και χνώτα, η πανούκλα θα σε μολύνει.

3. Η μεσοαστική νοοτροπία με τον άρρωστο, συναισθηματικό ανθρωπισμό της εύκολα κατακρίνει σήμερα του παλαιούς και νέους Ναζί, μα κοιτάει αλλού και σιωπά σε σχέση με τον παλαιό και νέο σταλινισμό – παρότι αυτός επιδεικνύει τα ίδια φασιστικά χαρακτηριστικά. Εξεγείρονται μάλιστα οι ευαίσθητοι αριστεροί αν αναφερθούν οι γενοκτονίες των Σοβιετικών στην Ουκρανία (1932-3 περίπου 7 εκμ με λιμοκτονία κι εκτελέσεις, το φριχτό «χολόντομορ»), στην ίδια τη Ρωσία (εκκαθαρίσεις 1936-8 πάνω από 1 εκμ με εκτελέσεις των Ζηνοβίεφ, Καμένεφ, Μπουχάριν, Ρίκοβ, Τόμσκι κλπ κλπ και αγρότες «πράκτορες του εχθρού»)!

Ούτε ο Λένιν, ούτε ο Τρότσκι ούτε κανένας άλλος από εκείνο το τσούρμο, και σίγουρα καθόλου ο Στάλιν, δεν ήξεραν το παραμικρό περί διακυβέρνησης και οικονομίας. Η μία οικονομική κρίση διαδεχόταν την άλλη παρά τους διάφορους σχεδιασμούς. (Όπως εδώ σήμερα, έτσι κι εκεί τότε οι λαμπρές επιτυχίες ήταν μόνο σε επίσημες ομιλίες, στα κομματικά έντυπα και στις αρλούμπες των κομισάριων. Όπως εδώ σήμερα ισοπεδώθηκαν σχεδόν οι πάντες στη φτωχοποίηση, έτσι κι εκεί φτωχοποιήθηκαν οι πάντες εκτός από την ανώτερη κομματική κάστα.) Κρατισμός, καταλήστευση των γαιών και κάθε επιχείρησης, σαδιστικός φορομπηχτισμός μα κι ένας ληστρικός εσωτερικός δανεισμός από τους κυβερνώντες που άφηνε δίχως ρευστότητα την ευρύτερη κοινωνία για να συντηρείται το υπερτροφικό διεφθαρμένο Δημόσιο και να προωθείται ραγδαία η βαριά βιομηχανία (όπλων και διαστήματος) με σύνθλιψη της εργατιάς και αγροτιάς.

Οι Ναζί και οι σταλινικοί (και οι δικοί μας τσιπριστές) – όλοι θέλουν απόλυτη εξουσία και να την κρατήσουν όσο περισσότερο μπορούν με το ψέμα και τη βία ή με δόλια και ύπουλη αντισυνταγματικότητα.

4. Ο Βατόπουλος αναφέρει πως στην χαζοχαρούμενη χώρα μας υπάρχει κυριαρχία (ύπουλη και σχεδόν ανεπίγνωστη) των αντιλήψεων της στρατιωτικά ηττημένης Αριστεράς και πως όταν αναφέρονται τα εγκλήματα του σταλινισμού ενοχλούνται όλα τα αριστερά κόμματα. Διότι, θα έλεγα, θίγεται η φασιστική ευαισθησία τους.

Αναφέρει ακόμα ο Βατόπουλος ως παράδειγμα την ήπια εξέγερση των Πολωνών, την επιβολή τότε στρατιωτικού νόμου από τον στρατηγό Γιαρουζέλσκι και τη σχεδόν ανύπαρκτη ανταπόκριση των Ελλήνων και της Πασοκαρίας, ενώ οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι έκαναν διαβήματα και οργάνωναν αγρύπνιες για τους δοκιμαζόμενους Πολωνούς.

Θα έπρεπε να αναφέρει την εξέγερση των Ούγγρων το 1956 οπότε ο Χρουστσώφ έστειλε τα τανκς για να επιβάλει τη σοβιετική «λαοκρατία» και τη μεταγενέστερη Άνοιξη της Πράγας οπότε πάλι η Σοβιετία έδειξε τη «δημοκρατική» πυγμή της.

Ακόμα πιο νωπό παράδειγμα ήταν στην ηλίθια Ελλαδίτσα μας η προβολή της ταινίας «Ελένη» που, βασισμένη στο βιβλίο του Ελληνο-Αμερικάνου Νικόλα Γκέιτζ, έδειχνε το παιδομάζωμα από τους κομμουνιστές τον καιρό του Εμφυλίου. Με τη συνηθισμένη τακτική του, το ΚΚΕ  και άλλοι αριστεροί κατέβηκαν σε διαδηλώσεις και δια της βίας εμπόδιζαν τους πολίτες να δουν την ταινία ωσότου οι κινηματογράφοι έπαψαν να την προβάλλουν. Αντί για επιχειρήματα, βρισιές και βία μπράβων!

Αυτές ήταν και θα είναι οι «δημοκρατικές» ευαισθησίες των κομμουνιστών και του αναρχοαριστερού τσούρμου των τσιπριστών. Και δυστυχώς ο μύθος του (ανύπαρκτου) ηθικού πλεονεκτήματος θα εξακολουθεί να δηλητηριάζει τη νοοτροπία του έθνους.