1. Η μεγαλύτερη αρετή των κομμουνιστών είναι η απάτη, λένε μερικοί.
Άλλοι τονίζουν την ανικανότητα.
Στην τωρινή κυβέρνηση της Ελλάδας, που έχει την ιδιάζουσα τσιπρική απόχρωση αριστερισμού/κομμουνισμού, βλέπουμε ανάγλυφες και τις δυο – και απάτη και ανικανότητα.
Αυτό υποθέτω είναι φυσικό. Η απάτη συνακόλουθα και αναπόφευκτα ενέχει ψευδαπάτη και αυτή αυταπάτη. Όπου υπάρχει αυταπάτη και οποιαδήποτε άλλη άποψη απάτης, πρέπει να υπάρχει και ανικανότητα. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ομολόγησε πως έτρεφε (μαζί με τους συντρόφους του) αυταπάτες κι έτσι εξήγησε σε μεγάλο βαθμό την απαράμιλλη αποτυχία του σε κάθε τομέα κοινωνικής πολιτικής.
Δεν είναι συχνό φαινόμενο μια κυβέρνηση να χάνει πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους της σε λιγότερο από 2 χρόνια και από 36% να πέφτει στο 16%!
2. Αυτό που θέλω να τονίσω εδώ είναι το γεγονός πως ο ίδιος ο κομμουνισμός, η υιοθέτηση μιας αναρχοαριστερής ιδεολογίας, παράγει ανικανότητα.
Ή να το θέσω αλλιώς: η ανικανότητα είναι σύμφυτη με την αυταπάτη και αυτή ή οποιαδήποτε άποψη απάτης είναι σύμφυτη με οποιαδήποτε εκδοχή της αναρχοαριστερής ιδεοληψίας.
Γιατί κατέρρευσε η Σοβιετία, η μαμά Μόσχα και όλες οι μαμμόθρεφτές της «λαοκρατίες», αφού πρώτα η κοινωνία της οδηγήθηκε σε απόλυτη φτωχοποίηση, ενώ κατασκεύαζαν άπειρους πυρηνικούς πυραύλους κι έστελναν σπούτνικ στο παγερό διάστημα;
Διότι ενστερνίστηκε την ψευδαπάτη και όλες τις συνακόλουθες απόψεις απάτης πως ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός ήταν η σοφία που θα οδηγούσε σε απεριόριστη ευημερία κι ευτυχία όλο τον κόσμο!
Μια πλανερή, λαθεμένη, απατηλή ιδεοληψία εξ ανάγκης επιβάλλει περιορισμούς στη λειτουργία της νοημοσύνης κι επιφέρει ανικανότητα.
3. Βλέπουμε ακόμα και σήμερα την ανικανότητα του κομμουνισμού στη Βενεζουέλα με όλη τη φρίκη της φτώχειας, φθοράς και διαφθοράς, αλλά, φυσικά, και στη Βόρεια Κορέα με τους βαλλιστικούς και τα βασανιστήριά της και, άμεσα, στη χώρα του υπαρκτού Ελληνισμού.
Το φαινόμενο είναι διαχρονικό. Η ανικανότητα είναι εγγενής στον κομμουνισμό και όλες τις εκδοχές του μέσω της αυταπάτης η οποία δεν αποβάλλεται διόλου εύκολα.
Διαβάζοντας Το τιμωρό χέρι του λαού του Ιάσωνα Χανδρινού (Θεμέλιο 2012) εντυπωσιάζομαι αφενός από τη γενναιότητα και μαχητικότητα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ [=βασικά κομμουνιστές] στην Αθήνα μα και την ασυγχώρητη, σχεδόν παρανοϊκή ανικανότητα πολλών στελεχών.
4. Στη σελίδα 105 διαβάζω: «Ο ίδιος ο αρχηγός του ΕΛΑΣ Αθήνας Σπ. Κωτσάκης, κατά τη διάρκεια incognito επίσκεψής του στην περιοχή της 1ης ταξιαρχίας, πυροβολήθηκε 3 φορές από έναν μαχητή του ΟΠΛΑ [=εκτελεστικό όργανο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ] ο οποίος τον θεώρησε ύποπτο απλά και μόνο επειδή φορούσε κοστούμι… κι ερχόταν από την Πλατεία Αγάμων, μια από τις ‘χαφιεδοσυνοικίες’ της Αθήνας»!
Στη σελίδα 223 πάλι, δυο μαχητές συνέλαβαν δυο αθώους πολίτες (ο ένας του Ερυθρού Σταυρού) και τους διέταξαν να γυμνωθούν και να φύγουν. Όταν αυτοί άρχισαν να τρέχουν, τους πυροβόλησαν πισώπλατα και τους θανάτωσαν. Μετά οι εκτελεστές διέδωσαν πως τα δυο θύματα «έφεραν ταυτότητες των Ες-Ες στις κάλτσες τους»!
Αναμφισβήτητα, οι αντιστασιακοί σκότωσαν πολλούς κατακτητές και συνεργάτες και πολύ καλά έπραξαν. Αλλά «όχι σπάνια, μέλη και στελέχη του Κόμματος [=ΚΚΕ που καθοδηγούσε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ] υπεράνω πάσης υποψίας εκτελέστηκαν ως συνεργάτες της Ασφάλειας» (σ.108)!!!
Η ανικανότητα είναι μια εγγενής ιδιότητα του κομμουνισμού.
