1. Πρότινος διάβασα σε άρθρο δικό του στην Καθημερινή (7 Μαΐου, 2017) πως και ο καθηγητής Ν. Μαραντζίδης του Πανεπ. Μακεδονίας, πέρασε από την κολυμπήθρα του κομμουνισμού στα νιάτα του. Στη δεκαετία 1980 υπήρξε κι αυτός μέλος της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, της πολιτικής νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού. Έτσι γνώρισε από πρώτο χέρι την παράνοια στην οποία παραδέρνουν οι κομμουνιστές (του πεφωτισμένου, δημοκρατικού δήθεν κόμματος), οι άνθρωποι με την αθλιότερη νοοτροπία στον σύγχρονο κόσμο.
Σταδιακά συνειδητοποίησε ο συμπαθής καθηγητής αρθρογράφος πως ο κομμουνισμός, έστω στην ηπιότερη εκείνη μορφή του, “όχι μόνο δεν απελευθέρωνε, αλλά αντιθέτως αποτελούσε ένα καταπιεστικό ολοκληρωτικό σύστημα που βασικά τρομοκρατούσε κι εξευτέλιζε τους ανθρώπους”.
2. Στη συνέχεια ανακάλυψε τον “κυνισμό” ως διαδεδομένη ιδιότητα της αριστερής ταυτότητας: είναι, γράφει, “η ικανότητα να υποστηρίξεις ο,τιδήποτε, προκειμένου να μην υπονομεύσεις την οργάνωση και τη θέση της… επιτρέπει τη διγλωσσία και τον φαρισαϊσμό, οι αξίες υπάρχουν για να υπηρετούν το κόμμα… όχι τον άνθρωπο αυτόν καθεαυτό”.
Αλλά όπου μπορούν, αυτοί οι φαρισαίοι των σύγχρονων πολιτικών ιδεοληψιών στα εγχειρίδια τους γράφουν για τον Άνθρωπο, όλα για τον Άνθρωπο, μια εντελώς αφηρημένη έννοια, υπαρκτή μόνο για προπαγάνδα. Ενώ το ουσιαστικό ενδιαφέρον ήταν και είναι πάντα το κόμμα και η εξουσία.
Και ο Μαραντζίδης, σαν εμένα, προερχόταν από οικογένεια αριστερών από τη μεριά του πατέρα του, ο οποίος όμως είχε προτιμήσει τον σοσιαλισμό και συχνά κορόιδευε τον γιό του.
3. Από τις πρώτες του εμπειρίες του κομμουνιστικού κυνισμού ήταν το επεισόδιο της Πολωνίας. Και αυτό τον εμπόδισε να πλευρίσει το σταλινικό ορθόδοξο ΚΚΕ που ξεδιάντροπα συντασσόταν με τη Σοβιετία. Είχαν βέβαια προηγηθεί η εξέγερση στην Ουγγαρία και η “άνοιξη της Πράγας” όπου και στις δυο περιπτώσεις η Σοβιετία έδειξε το πραγματικό, απάνθρωπο πρόσωπο του κομμουνισμού.
Ο Λεχ Βαλέσα τότε και η “Αλληλεγγύη” διαμαρτύρονταν και ζητούσαν περισσότερη ελευθερία και αξιοπρέπεια που στερούσε το ΚΚΠ που κυβερνούσε. Ο στρατηγός Γιαρουζέλσκι ανέλαβε τότε διαλύοντας όποιες ελπίδες είχαν οι φιλελεύθεροι Πολωνοί καθώς επέβαλε νέο καταπιεστικό καθεστώς. Αλλά τουλάχιστον η Πολωνία είχε γλιτώσει από τις σαρκοβόρες ερπύστριες των σοβιετικών τανκς.
Και ο Μαραντζίδης απορούσε πως “οι δικοί του”, οι Έλληνες κομμουνιστές κατηγορούσαν το δεξιό κράτος που παραβίαζε τα ανθρώπινα δικαιώματα καθώς η αστυνομία ασκούσε υπερβολική βία, μα έκλειναν τα μάτια και δεν “έλεγαν κουβέντα για τις μαζικές δολοφονίες” στα φιλικά κομμουνιστικά καθεστώτα.
4. Έτσι ανακάλυψε πως ο κομμουνισμός μεταμορφώνει τους οπαδούς σε κυνικούς, όπως η Κίρκη μεταμόρφωνε ανθρώπους σε γουρούνια.
Σίγουρα δεν υπάρχει χειρότερη εξαχρείωση από αυτήν: να επιδιώκεις δήθεν κοινωνική απελευθέρωση, αξιοπρέπεια, αδελφοσύνη και δικαιοσύνη στη χώρα σου και από την άλλη να καταπιέζεις και να εξευτελίζεις όσους θεωρείς αντιπάλους και αντιφρονούντες με τυραννικούς τρόπους – ακόμα και τους χθεσινούς σου συντρόφους.
Αργότερα ήρθε στον Μαραντζίδη και η αποκάλυψη της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου. Το ΚΚΕ Εσωτερικού διατηρούσε φιλικούς δεσμούς διότι το ΚΚΡουμανίας, έχοντας πλούσιους φυσικούς πόρους στη χώρα τους και πετρέλαιο, τηρούσε κάποια ανεξαρτησία από τη Σοβιετία. Από την άλλη, όμως, οι φήμες πλήθαιναν ολοένα για το πλέον απάνθρωπο κομμουνιστικό καθεστώς του ζεύγους Τσαουσέσκου και τις τρομακτικές πρακτικές του, καθώς ΄Ελληνες φοιτητές γύριζαν από τη Ρουμανία.
Το θέμα συζητήθηκε σε κομματική συνεδρίαση. Η απάντηση ήταν πως ο Τσαουσέσκου υποστηρίζει το ελληνικό ΚΚΕ Εσωτ., στέλνει χαρτί για την έκδοση της “Αυγής” (τότε φερέφωνου του κόμματος) και βοηθάει γενικά.
5. Έτσι τελείωσε η εκπαιδευτική περιπέτεια του Νίκου Μαραντζίδη στον κομμουνιστικό Επιστημονισμό. Και φυσικά έκοψε κάθε σχέση με αυτόν.
Μα του μένει ένα στοιχείο αφέλειας. Γράφει πως απορεί που οι τρεις Συριζαίοι Ευρωβουλευτές (Παπαδημούλης, Κούνεβα και Κούλογλου) τάχθηκαν εναντίον του ψηφίσματος που στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καταδίκαζε τις τυραννικές πρακτικές του Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Τους περιγράφει “ευαίσθητοι σε θέματα δικαιωμάτων, άνθρωποι με παρελθόν και παρουσία στον αντιδικτατορικό αγώνα”. Και τι μ’αυτά;…
Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτούλη τους, την οικονομική, κοινωνική τους αναρρίχηση πολιτικά και τα δικά τους συμφέροντα. Τα άλλα είναι για το θεαθήναι.
Κανονικότατος κυνισμός!
