1. Στην αρχαιότητα ο Πλάτων ευνοούσε το μοντέλο της Σπάρτης που ήταν πιο αυστηρή ζωή σε όλα και οι άνθρωποι πιο ντόμπροι, πιο ικανοί πολεμιστές, πιο απέριττοι σε όλα. Οι Αθηναίοι, δημοκράτες και μη, έγιναν πιο μαλθακοί μετά την άδηλη μα υπαρκτή αυτοκρατορία τους.
Κι εγώ προτιμώ το Κινέζικο σύστημα.
Ούτως ή άλλως, στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη και, κυριότερα, στην Παιδεία, δείχνουν να έχουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα από τις ΗΠΑ, την ΕΕ συλλογικά και οποιαδήποτε χώρα της ξεχωριστά (Γαλλία ή Γερμανία).
Έχουν κλέψει πολλή τεχνολογία από τη Δύση. Επίσης έχουν φθηνή εργασία. Αυτά όμως δεν εξηγούν την πρωτοκαθεδρία τους στην Παιδεία όπου στους διεθνείς διαγωνισμούς PISA (μαθητές 15 ετών) και στους αποφοίτους STEM (Επιστήμες, Τεχνολογία, Μηχανική, Μαθηματικά) υπερέχουν των Δυτικών κατά πολύ.
Ούτε το γεγονός πως τελειώνουν ένα μεγάλο έργο σε χρόνο πολύ λιγότερο από ό,τι χρειάζονται οι Δυτικοί.
2. Έχουν μονοκομματική, απολυταρχική κυβέρνηση. Μα αυτό δεν αρκεί. Και οι Σοβιετικοί την είχαν, και άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα, και οι Κινέζοι οι ίδιοι επί Μάο, μα δεν υπήρξε παρόμοια ανάπτυξη. Ούτε καμιά δημοκρατία της Δύσης (εκτός της Αμερικής στα χρόνια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου) πέτυχε τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης στην παραγωγή.
Πολύ ορθά, λοιπόν, οι Κινέζοι μιλούν για “σοσιαλισμό με κινέζικα χαρακτηριστικά”.
Ανάμεσα σε αυτά τα χαρακτηριστικά είναι μια μακραίωνη παράδοση εργατικότητας. Επίσης παράδοση πίστης σε συλλογική προσπάθεια για το καλό της κοινότητας και του Έθνους. Η απολυταρχία του ΚΚΚ συμβάλλει αναμφίβολα σε αυτά όλα καθώς δεν επιτρέπει χάσιμο χρόνου. Ταυτόχρονα προωθήθηκε η ιδιόμορφη πολιτισμική παράδοση στη φιλοσοφία, ποίηση, μουσική, θέατρο, ζωγραφική, αρχιτεκτονική.
3. Το νέο κύριο στοιχεία είναι όμως η αξιοκρατία. Κάτι που λείπει παντελώς από τις δυτικές δημοκρατίες όπου κάθε ηλίθιος ουρλιάζει τη γνώμη του και απαιτεί να ακουστεί από όλους – και συχνά εκλέγεται από τον αμόρφωτο κοσμάκη σε υψηλότατα αξιώματα.
Ο σημερινός ηγέτης στην Κίνα Xi Jinping έφθασε στα υψηλότερα κλιμάκια του ΚΚΚ μετά από 30 έτη αφού ξεκίνησε από τις πιο χαμηλές βαθμίδες. Και αυτό ισχύει – εκτός από λίγες εξαιρέσεις νεποτισμού – εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον.
Όσοι εγγράφονται στο ΚΚ ξεκινούν από το ισόγειο – ή και το υπόγειο! Και μόνο όταν αποδείξουν πως έχουν ικανότητα και θέληση για σκληρή εργασία πάνω από τις πανεπιστημιακές περγαμηνές τους, παίρνουν προαγωγή και προχωρούν. Σε κάθε επίπεδο ή βαθμίδα γίνονται εκλογές όπου αναδεικνύονται οι άξιοι από τους ομόβαθμούς τους. Όσοι δεν εργάζονται δεν προβιβάζονται.
4. Και στην Κίνα λειτουργεί από το 1990 τουλάχιστον μια ιδιόμορφη δημοκρατία δίχως την ελευθερία έκφρασης που εμείς θαυμάζουμε, παρότι συχνότατα είναι μειονέκτημα καθώς εκδηλώνεται σε χρονοβόρο αντίλογο, κοροϊδία, εξύβριση, εξαπάτηση και ψευδολογία.
α) Πολλές πολιτικές ανάπτυξης δεν προωθούνται λόγω αλλαγής κυβέρνησης και νέων (κομματικών) προτεραιοτήτων.
β) Συχνά εκλέγονται στην κυβέρνηση άνθρωποι ανίκανοι και συμφεροντολόγοι από αμαθείς μάζες: Μιχαλολιάκος, Βελόπουλος, Λεβέντης και τόσοι άλλοι τύποι. Στο εξωτερικό είχαμε Τραμπ στις ΗΠΑ (και Bush και Clinton κλπ). Στην Βρετανία Κάμερον και τώρα Τζόνσον. Στην Ιταλία Μπερλουσκόνι, Σαλβίνι κλπ.
Αποκλείεται να ανέλθουν ψηλά τέτοιοι τύποι στην Κίνα.
γ) Οι κομματικές διαμάχες εμποδίζουν την αποτελεσματική νομοθετική διαδικασία.
δ) Οι μακροπρόθεσμες πολιτικές είναι ατελείς συχνότατα, διότι είναι προϊόντα συμβιβασμού.
Η πρόσφατη κρίση στην ΕΕ (Ιαν. 2021) με την αγορά και τη διανομή των εμβολίων κατά του κορωνοϊού λόγω εμπλοκής διαφορετικών συμφερόντων και γραφειοκρατίας δείχνει ανάγλυφα και οδυνηρά το πρόβλημα.
Η δυτική δημοκρατία απαιτεί υψηλό επίπεδο μόρφωσης και πληροφόρησης καθώς και εξαιρετική ικανότητα αξιολόγησης και διάκρισης του σημαντικού και καλού για το σύνολο Έθνος. Αυτές οι ιδιότητες λείπουν και δεν ενθαρρύνονται στο δυτικό κατεστημένο, στο γνωστό μας σοσιαλδημοκρατικό καθεστώς. Λείπει και η έγκαιρη λήψη καθαρών αποφάσεων και εφαρμογή μέτρων για το καλό του συνόλου!
