1. Είναι αξιοπερίεργο πως ακόμα κι ευφυέστατοι άνθρωποι δεν δείχνουν να κατανοούν πολύ απλά φαινόμενα και τις μεταξύ τους σχέσεις. Όπου εμπλέκονται άνθρωποι, δηλαδή στον μεγάλο κόσμο που δημιούργησαν γενεές και γενεές ανθρώπων από αμνημονεύτων χρόνων χαμένων στην ομίχλη της Ιστορίας, εκεί πάντα λειτουργούν επιθυμίες, οράματα, σχεδιασμοί, φιλοδοξίες. Πολύ σπάνια φαίνονται, εκτός από εξαιρετικούς, δυσεύρετους ανθρώπους, να λειτουργούν η λογική, ηθική αξιολόγηση, διάκριση.
Η κυρία Κατσουνάκη της εφημερίδας Καθημερινή άρθρα της οποίας έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα μας, έγραψε μια ωραία εκτίμηση της γενικής κατάστασης στην διάρκεια των μέτρων που εφαρμόστηκαν για την ανάσχεση του κορονοϊού και στην απαρχή της σταδιακής άρσης τους. Και γράφει:
“Η βίαιη είσοδος του ιού στη ζωή μας ανέτρεψε οικονομικά μεγέθη, ρυθμούς και ‘κανονικότητες’. Για την ακρίβεια δεν ανέτρεψε· επιτάχυνε την αλλαγή τους. Απαιτεί πολιτικούς με οξυμένη συναισθηματική νοημοσύνη, ευελιξία, αξιοπιστία. Εξαγγελίες που δεν πραγματοποιούνται και υποσχέσεις που δεν τηρούνται σημαίνουν πλέον το τέλος και όχι την αρχή μιας αναρρίχησης στην εξουσία”.
2. Ναι, σε ιδανικές συνθήκες με ιδανικούς λογικούς ανθρώπους, οι σωστοί πολιτικοί θα παρουσιάζονταν και θα διοικούσαν. Αυτό θα γινόταν μάλιστα και δίχως πανδημική ή οικονομική κρίση.
Μα δεν είμαστε ένας πληθυσμός ιδανικών λογικών ανθρώπων. Το ότι “οι χειρισμοί της σημερινής κυβέρνησης [Μητσοτάκη] στο θέμα της πανδημίας περιόρισαν τον φόβο των πολιτών της, της έδωσαν -στις δημοσκοπήσεις- υψηλά ποσοστά θετικής αξιολόγησης” δεν σημαίνει πολλά σε βάθος χρόνου. Μια μικρή έστω αναποδιά σε δύο ή τρεις μήνες θα προκαλέσουν μεγάλη κατρακύλα σε αυτά τα ποσοστά.
Ο κίνδυνος που αναγνωρίστηκε από όλους τους ενήλικες σαράντα ετών και πάνω επέφερε την υπακοή στους ανορθόδοξους μα απαραίτητους κανόνες. Ας μην υπήρχαν οι αστυνομικοί και τα πρόστιμα και θα βλέπαμε, όπως όντως είδαμε σε αρκετούς άμυαλους δικούς μας και σε άλλες χώρες, πλήρη απείθεια και αλαλούμ και ας ανέβαιναν οι αριθμοί κρουσμάτων και νεκρών.
3. Το πρώτο πράγμα που μετρά για τις μάζες είναι η ζωούλα μου. Δεν νομίζω πως το αμφισβητεί αυτό κανείς. Το δεύτερο είναι η τσεπούλα μου. Ούτε αυτό θα αμφισβητηθεί. Και το τρίτο είναι οι προοπτικές επιβίωσης μα και καλοπέρασης.
Μπορώ να επιμηκύνω τη συζήτηση και να αναλύσω σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια κάθε ιδέα που αναφέρω. Μα τα ουσιαστικά έχουν ειπωθεί.
Ο λαός είναι άστατος, επιπόλαιος, λιπόψυχος, συμφεροντολόγος. Αυτοί εκλέγουν.
Και στη χώρα μας ένα 25% των ψηφοφόρων, τουλάχιστον για τώρα, προτιμά μια αναρχοαριστερή κυβέρνηση παρά “πολιτικούς με οξυμένη συναισθηματική νοημοσύνη, ευελιξία, αξιοπιστία” – που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν, ούτε πρόκειται να παρουσιαστούν.
