1. Παραθέτω τη γνώμη επώνυμων προσωπικοτήτων και μιας ανώνυμης από το Διαδίκτυο για τον ύπουλο βαθμιαίο τρόπο που η τυραννία και καταπίεση μεγαλώνει. Και ξεκινώ με τον Thomas Paine (τέλη 18ου αιώνα) που, για τις ανατρεπτικές φιλελεύθερες ιδέες του, καταζητούμενος στην Αγγλία, έζησε στην Αμερική υποστηρίζοντας την Επανάσταση των Αποικιών. Το βιβλίο του Agrarian Justice είναι κλασικό ανάγνωσμα.
«Οι μεγαλύτερες τυραννίες πάντα προωθούνται στο όνομα των ευγενέστερων ιδανικών». Και, όντως, πόση νοητική δηλητηρίαση και καταπίεση επιβάλλεται ύπουλα σήμερα εν ονόματι της προόδου κι ευημερίας, ή ελευθεριών και δικαιωμάτων, μέσω πολιτικής ορθότητας και συναισθηματικών συνθημάτων από κυνικούς εξουσιολάγνους λαϊκιστικές;…
Μα ο Πέιν σπάνια διαβάζεται και οι πιο πολλοί πανεπιστημιακοί και άλλοι τον απορρίπτουν ως ταραξία χωρίς να ξέρουν ουσιαστικά τι άλλο πρέσβευε!
2. Και μια ανώνυμη μα καθολικά αποδεκτή γνώμη:
«Δεν άρχισε με τους θαλάμους αερίων. Άρχισε με ένα κόμμα που ελέγχει τα μίντια και τα μηνύματα, που αποφασίζει τι είναι αλήθεια και λογοκρίνει [κάθε] έκφραση ενώ φιμώνει την αντιπολίτευση, που διχάζει τους πολίτες σε ‘εμείς κι εκείνοι’ και ενθαρρύνει τους υποστηρικτές του να παρενοχλούν εκείνους. Άρχισε όταν οι καλοί άνθρωποι έκαναν πως δεν έβλεπαν και το άφηναν να συμβεί.»
Το είδαμε στα ολοκληρωτικά καθεστώτα στη Σοβιετία των Μπολσεβίκων, στη Γερμανία των Ναζί, στην Κίνα του Μάο, στην Καμπότζη του Πολ Ποτ.
3. Αναγνωρίζουμε το σπέρμα του κακού όταν έχει πια βλαστήσει και καρποφορήσει, μα δεν ήταν αθέατο ή έστω δυσδιάκριτο στο ξεκίνημα. Μα από ανοησία, από κάποιον περιορισμό, από επιθυμία για προσωπικό όφελος ή συναισθηματισμό, οι άνθρωποι το αγνοούμε.
Η Δρ Mildred Jefferson (6/4/1927 – 15/10/2010) ήταν γιατρός και πολιτική και κοινωνική ακτιβίστρια. Ήταν η πρώτη Μαύρη που αποφοίτησε (1951) ως χειρουργός από την Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Έγινε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια Χειρουργικής (1984) στην Ιατρική Σχολή του Boston University και η πρώτη γυναίκα μέλος της Boston Surgical Society. Ήταν επίσης Πρόεδρος της National Right to Life Committee. Λόγω του Ιπποκράτειου όρκου της τάχθηκε κατά αμβλώσεων.
«Σήμερα είναι το αγέννητο παιδί. Αύριο, οι ηλικιωμένοι ίσως ή τα ανίατα άτομα. Ποιος ξέρει, δε, αργότερα ίσως όποιοι έχουν πολιτικά ή ηθικά πιστεύω που δεν ταιριάζουν στη στρεβλή νέα τάξη;…»
Έχει δίκιο; Γιατί ναι ή όχι; Ποιοι γνωρίζουν με βεβαιότητα;
Και οι γυναίκες που λένε πως είναι δικό τους το σώμα τους και πως αυτές πρέπει να αποφασίζουν πώς θα το διαχειρίζονται;
Είναι όντως δικό τους το σώμα; Για πόσο μπορούν να το κρατήσουν νέο και ζωντανό;
Ποιοι γνωρίζουν με βεβαιότητα;
