1. Πέρασαν τρεις μέρες προτού αντιληφθώ πως ήρθε κι έφυγε η 3η Σεπτεμβρίου που για τους Πασόκους είναι μια ακόμη εθνική επέτειος. Το έναυσμα μου ήρθε από αλλού μα, φυσικά, σχετιζόταν με την 3/9!
Η ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ έχει επανειλημμένα δηλώσει πως όχι μόνο δεν θα δεχθεί περικοπή των προνομιακών μισθών της μα ούτε και την εξάλειψη της έκπτωσης στην κατανάλωση ρεύματος στο 75%. Οι εργαζόμενοι και συνδικαλιστές αυτού του εκτρώματος αδιαφορούν πλήρως για το ότι οι λοιποί φορολογούμενοι πρέπει να τους επιδοτούν μα και το ότι οι δικές τους μισθολογικές απαιτήσεις έφεραν την κρατική επιχείρηση στο χείλος της άτακτης χρεοκοπίας – η οποία θα παρέσυρε ίσως όλη την οικονομία της χώρας.
Από πού πηγάζει τόση αλήτικη κυνικότητα;
Η κυβέρνηση της ΝΔ με αρμόδιο υπουργό τον κ. Χατζηδάκη προσπαθεί (από Ιουλ – Σεπ 2019) να εξυγιάνει την επιχείρηση και να την κάνει ελκυστική για επενδυτές. Η όλη προσπάθεια είναι μια ακόμα ένδειξη πως η ΝΔ δεν έχει ούτε το θάρρος ούτε τη γνώση να κάνει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
2. Η ιστορία άρχισε, όπως κάθε ιστορία, στον ψυχολογικό κόσμο των αιτιών όπου υπερίσχυσε η πίστη στην αξία «εγώ να έχω το καλύτερο δυνατόν εισόδημα με την λιγότερη δυνατή προσπάθεια» – άσχετα με το πώς επηρεάζονται άλλοι.
Ιστορικά αυτή η αξία εκφράστηκε το 1981 επί Αείμνηστου απατεώνα Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος την υλοποίησε διότι ήθελε να έχει ένα μεγάλο μαζικό κόμμα που θα του εξασφάλιζε την εξουσία για πολλά έτη και την εκπορνευμένη καλοπέρασή του.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι μεγάλη φυσιογνωμία στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, πρώτον διότι πολλοί ψευτοδιανοούμενοι της Αναρχοαριστεράς τον θεωρούν τέτοιο και, δεύτερον, διότι ακριβώς, όπως και άλλοι μεγάλοι καταστροφείς, σαν τον Χίτλερ ή τον Στάλιν, είναι ιστορικές φυσιογνωμίες.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου εδραίωσε λοιπόν αυτόν τον αισχρότατο συνδικαλισμό για δικό του και κομματικό όφελος – όταν έφερε «τον λαό στην εξουσία» και μαζί όλα τα κοινωνικά καθάρματα τύπου Τσοχατζόπουλου.
3. Η αναρχοαριστερή/μαρξιστική νοοτροπία διαχύθηκε με τις αρλούμπες του ίδιου σε ομιλίες και δημοσιεύσεις, των πρασινοφρουρών του και των ψευτοδιανοούμενων της εποχής που βρήκαν την ευκαιρία να εκφρασθούν και να προπαγανδίζουν τις αναρχοαριστερές τοξικότητές τους ελεύθερα.
Ο συνδικαλισμός, χάρη στους βαθυπράσινους πασοκάριους ρίζωσε πολύ βαθιά και θέριεψε. Ακόμα και λεγόμενοι συνετοί πολιτικάντηδες σαν τους Αρσένη, Αυγερινό, Γιαννίτση, Παπαδόπουλο, Πεπονή, Σημίτη κλπ. έκαναν πως δεν έβλεπαν. Είναι δε θρασύτατοι μερικοί (Γιαννίτσης, Παπαδόπουλος, Σημίτης) και προσφέρουν αφειδώς συμβουλές για την κοινωνικο-οικονομική βελτίωση της χώρας (τώρα κι επί Σύριζα)!
Η βάση για την χρεοκοπία της χώρας μπήκε με φροντίδα, αδίστακτα, από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τους τοτινούς πρωτοκλασάτους. Η μεταγενέστερη εξέλιξη ήταν αργή και βασανιστική, με οάσεις καλοπέρασης (αστακομακαρονάδες της εποχής των παροχών) και θωράκισης της οικονομίας (επί ακάματου Κωστάκη, 2004-9) με χιλιάδες διορισμούς!
Οι αιτίες που λειτούργησαν όλη την ώρα ήταν απληστία, αλαζονεία και άγνοια μέσω πλατειασμού, κρατικού συνδικαλισμού και κρατικοδίαιτων διαπλεκόμενων.
4. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε με ακλόνητη αποφασιστικότητα επιτύχει την ένταξη της χώρας στην ΕΕ – κυρίως στο θεσμικό πλαίσιο το οποίο παρά τις παραφωνίες και τα φάλτσα του Ανδρέα Παπανδρέου δεν αμφισβητήθηκε σε βαθμό ολέθριο ούτε από τον κ. Τσίπρα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν κατέστρεψε αυτή τη θέση διότι έβλεπε, όπως ο κ. Τσίπρας αργότερα, πως ήταν η πηγή χρηματοδότησης για τη στήριξη της δικής του εξουσίας. Μα ήταν φανερό πως ήθελε ένα νεοπερονικό αυταρχικό εξάμβλωμα εξουσίας. Δημιούργησε τον αναρχοαριστερό σκληρό συντηρητισμό δηλητηριάζοντας τον κοινό κόσμο με φτηνή συνθηματολογία: δημοκρατισμός, κοινωνική απελευθέρωση, εθνική κυριαρχία, αντιαμερικανισμός, αντιευρωπαϊσμός και φιλία προς «αδέσμευτους» λαϊκιστές.
Η κυβέρνηση Σημίτη πέτυχε την ένταξη μας στον σκληρό οικονομικό πυρήνα της ΕΕ, ευτυχώς. Μα δεν κατόρθωσε, ούτε καν προσπάθησε, να περιορίσει την άθλια παράδοση του πλατειασμού, των κρατικών μισθοδίαιτων που αυξάνονταν και των συνδικαλιστών που δυνάμωναν.
5. Μπορεί να έρθουν επενδύσεις. Και μάλιστα της τάξης των 100 δις που χρειάζονται για να πάρει την ανάπτυξη που χρειάζεται η χώρα.
Αλλά θα είναι βραχύβια η όποια βελτίωση.
Δυστυχώς η αναρχοαριστερή ιδεολογία είναι πολύ βαθιά ριζωμένη στη νοοτροπία των Ελλήνων. Οι μάζες, που πρέπει να φθάνουν το 60% του πληθυσμού, είναι αντι-δυτικοί, δικαιωματιστές με ισχυρή πίστη στον κρατισμό. Δεν καταλαβαίνουν πως μόνο ένας ανθηρός ιδιωτικός τομέας μπορεί να παράγει τον πλούτο που όλοι επιθυμούν.
Θα μπορούσε να το κάνει κι ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, αν οι πολίτες ήταν εκπαιδευμένοι στην αγιότητα κι εργάζονταν με ζήλο για το καλό των άλλων. Αλλά δεν βλέπω καμιά τέτοια προοπτική.
