1. Πρόκειται για σύγχρονο μύθο που διαιωνίζουν ανεγκέφαλοι αναρχοαριστεροί είτε από σκέτη άγνοια είτε από συμφέρον, υλικό ή πολιτικό ή και τα δύο. Δεν υπάρχει ταξική πάλη διότι απλούστατα δεν υπάρχουν τάξεις, έτσι όπως τις θέλουν οι αναρχοαριστεροί που παπαγαλίζουν μαρξιστικές ανοησίες. Και με «μαρξιστικές ανοησίες» εννοώ πως ακόμα και ορισμένες πολύ ορθές ιδέες του Μαρξ οι μαρξιστές τις έχουν διαστρεβλώσει διαβολικά, ενώ μερικές άλλες (πάλι ορθές) ούτε που τις αναφέρουν.
Από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848) και σε όλες τις επόμενες δημοσιεύσεις του, ο Μαρξ έγραψε πολλά για τις «τάξεις» και την «ταξική πάλη» μα πουθενά δεν εξήγησε πλήρως τι εννοούσε με τον όρο αυτό, όπως πουθενά δεν έδωσε μια ορθολογική, αναλυτική περιγραφή των υλικών μέσων παραγωγής.
Ήταν εξ αρχής αντίθετος με την πολιτική των συνδικάτων ή εργατικών κινημάτων που προσπαθούσαν να βελτιώσουν τις συνθήκες της εργατικής τάξης μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Ήθελε να υιοθετήσουν μια έντονη επαναστατική τακτική για το άλμα στον σοσιαλισμό.
2. Ένα από τα πολλά σφάλματα στη μαρξική θεωρία ήταν η εμμονή του, βασισμένη στους «νόμους» του διαλεκτικού, υλιστικού προτσέσου της Ιστορίας, πως ο καπιταλισμός θα επέφερε μια αυξανόμενη εξαθλίωση των εργαζομένων. Πίστευε και διακήρυττε πως ήταν μάταιο να προσπαθείς να βελτιώσεις τις συνθήκες εργασίας και ζωής των εργαζομένων στο καπιταλιστικό καθεστώς. Οποιαδήποτε βελτίωση θα ήταν επιφανειακή και πρόσκαιρη (Value, Price & Profit, δημοσιεύθηκε στα Αγγλικά, 1865).
Αυτή η εμμονή του δεν είναι παράξενη, αν σκεφθούμε πως ήθελε την επανάσταση, τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό – σύμφωνα με τη μεγάλη θεωρία του.
Μα ζούσε στην Αγγλία κι έβλεπε ιδίοις όμμασι πως οι συνθήκες των εργαζομένων βελτιώνονταν ραγδαία. Επιπλέον, ο Ένγκελς πρέπει να τον πληροφορούσε με αξιοπιστία κι επάρκεια από τη δική του άμεση επιχειρηματική πείρα. Οι ώρες εργασίας είχαν μειωθεί. Οι μισθοί αυξάνονταν κατά διαστήματα. Υπήρχαν επιθεωρητές για τις συνθήκες στα εργοστάσια και τα εργοτάξια.
Οι συνθήκες των εργαζομένων στη δεκαετία 1860 και πολύ περισσότερο 1870, δεν είχαν καμιά σύγκριση με αυτές στις αρχές του 19ου αιώνα τις οποίες καυτηρίαζε τόσο έντονα ο λόρδος Βύρωνας.
3. Ο Μαρξ δεν έζησε για να δει την Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, 1917. Μα είδε τις εξεγέρσεις κι επαναστάσεις στην Ευρώπη. Καμιά δεν οδήγησε σε σοσιαλισμό ή έστω σε βελτίωση των συνθηκών ζωής των προλετάριων. Όλες ήταν σαν τρύπες στο νερό: καμιά δεν άφησε κάποιο παρήγορο ενδεικτικό αποτέλεσμα.
Ούτε ιστορικά ούτε λογικά μπορούσε ο Μαρξ (ή οποιοσδήποτε) να βλέπει πως το ιστορικό γίγνεσθαι, ακόμα και με τη δική του διαλεκτική, υλιστική ανάλυση, θα οδηγούσε στην πλήρη διάλυση των τάξεων, στη συγχώνευσή τους στην αταξική κοινωνία του κομμουνισμού.
Ναι, υπήρξε το δουλοκτητικό καθεστώς, μετά το φεουδαρχικό και στον 19ο αιώνα το καπιταλιστικό. Μα δουλοκτησία υπήρχε ακόμα στην Ασία και στην Αφρική και στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ παρά την επιταχυνόμενη εκβιομηχάνιση των βόρειων πολιτειών. Καπιταλισμός υπήρχε και βόρεια μα και νότια! Η φεουδαρχία επίσης κρατούσε καλά σε πολλές χώρες όχι μόνο στην Ασία και Αφρική μα και στην Ευρώπη – Ρωσία, Πολωνία, Αυστρο-Ουγγαρία κλπ
4. Ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Ένγκελς, ούτε οι ανεγκέφαλοι οπαδοί κατάλαβαν πως οι τάξεις και τα καθεστώτα είναι ρευστά και αλλάζουν καθώς αλλάζουν οι επιθυμίες που κινητοποιούν συλλογισμούς και σχεδιασμούς και μετά τροποποιήσεις καθώς αλλάζουν οι εξωτερικές συνθήκες.
Οι δουλοκτήτες ήταν και φεουδάρχες και καπιταλιστές. Πολλοί καπιταλιστές ξεπέφτουν και γίνονται προλετάριοι κι ελεύθεροι επαγγελματίες. Πολλοί προλετάριοι γίνονται καπιταλιστές και γαιοκτήμονες (=φεουδάρχες).
Οι αριστοκράτες πάντα ήταν και φεουδάρχες και, παλαιότερα, δουλοκτήτες. Με την εκβιομηχάνιση έγιναν και καπιταλιστές (ή οι καπιταλιστές έγιναν αριστοκράτες).
Οπωσδήποτε η τεχνολογία επιφέρει αλλαγές μεγάλες στη δομή της κοινωνίας και οι σχέσεις αλλάζουν με τη μόρφωση και την εξειδίκευση. Η ίδια η τεχνολογία αλλάζει με τη δράση της νοημοσύνης. Απολύτως τίποτα στο υλικό περιβάλλον (εκτός από φυτά και μακρόχρονες χημικές διαδικασίες) δεν εξελίσσεται ή αναπτύσσεται δίχως την παρέμβαση της ανθρώπινης νοημοσύνης κι εφευρετικότητας.
Το κοινωνικό καθεστώς στη Ρωσία δεν άλλαξε λόγω τεχνολογίας, αναπόφευκτων ιστορικών αναγκών και άλλων μαρξιστικών θεωριών. Άλλαξε λόγω της φιλοδοξίας και νοημοσύνης του Λένιν και των ακολούθων του.
5. Η ανθρώπινη νοημοσύνη κυβερνά κάθε αλλαγή ή ανάλλαχτη συνέχεια σε ιδεολογίες, τέχνες, θρησκείες, επιστήμες, τεχνολογίες, κοινωνικές δομές, θεσμούς κλπ.
Σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία στη γνωστή μας ιστορία από το 2.500 πκχ. πάντα υπήρξαν τέσσερεις απαραίτητες λειτουργίες – όχι τάξεις: πνευματική διδασκαλία· κυβερνητική (προστασία, δικαιοσύνη) · παραγωγική (πρωτογενής, δευτερογενής, εμπόριο) · υπηρετική.
Αν κάποιος γεννιόταν σε οικογένεια ιερέα, μάλλον ακολουθούσε τον πατέρα του. Ομοίως με τον αγρότη ή τον οπλοποιό κλπ. Μα οι νέοι συχνά άλλαζαν επάγγελμα και ρόλο. Οι άνθρωποι κινούνταν από τη μια στην άλλη λειτουργία. Κάποτε παγιώνονταν οι τάξεις, άλλοτε διαλύονταν.
Ο τρίτος τόμος του έργου Κεφάλαιο του Μαρξ τελειώνει λέγοντας πως οι τάξεις ακόμα και στην Αγγλία δεν προβάλλουν σε καθαρή μορφή. Και κλείνει με το ερώτημα, «Τι δημιουργεί τις τρεις μεγάλες τάξεις – μισθωτούς, γαιοκτήμονες, κεφαλαιούχους;»
Υπάρχουν οι 4 λειτουργίες απαραίτητες για τη σύσταση και δομή κάθε ανθρώπινης κοινωνίας. Υπάρχει ρευστότητα στους ανθρώπους, στην τεχνολογία στα υλικά και στα μέσα παραγωγής. Από τη σύγκλισή τους παράγονται οι (μεταβαλλόμενες) τάξεις.
