1. Αυτά γράφτηκαν την παραμονή των εκλογών. Δεν χρειάζονται ανασκευή.
Παρότι πολλές νέες σκέψεις έχουν παρουσιαστεί για τη διαφαινόμενη νίκη της ΝΔ και τις απαιτήσεις από την κοινωνία, σήμερα στρέφομαι στην απερχόμενη καρικατούρα μα καταστροφική κυβέρνηση τσιπριστών.
Και η πρώτη σκέψη σχετίζεται με τη δήθεν συνέντευξη του κ. Τσίπρα στον ΣΚΑΪ (Τσίπρας και ΣΚΑΪ: βλακείες!) με τους Παπαχελά και Κοσιώνη.
Επαναλαμβάνω, τη θεωρώ ανόητη, κακοστημένη εκ μέρους του ΣΚΑΪ, άτολμη και βλαπτική για το πολιτικό ήθος της χώρας. Έπρεπε με διαλεγμένα σποτάκια (και υπάρχουν δεκάδες) να αναδείξουν στον απαράμιλλο και αμετανόητο απατεώνα πόσο αμόρφωτος και ασυνάρτητος είναι, μια ντροπή για τον πολιτικό κόσμο.
Εμφανίστηκε με τον αχώριστο κυνισμό του ακηλίδωτου κομμουνιστή, αφού είχε ο ίδιος κάνει τον ΣΚΑΪ εχθρικό βοθροκάναλο, τώρα για να επιδείξει τη δήθεν τόλμη του γνωρίζοντας πως θα κάλυπτε κάθε σημείο με την αψίκορη ψευδολογία του και προσβλητική παραπλάνηση. Δεν είχε τίποτα να χάσει!
Παρέλαβε μια «ανθρωπιστική κρίση» είπε ψευδόμενος ασύστολα – και σίγουρα έπαψαν μετά τον Ιανουάριο 2015 οι τσιπρικές κατακραυγές για παιδάκια που λιποθυμούσαν και αυτοκτονίες (που αντίθετα αυξήθηκαν!).
Στην πραγματικότητα, ο Γ. Παπανδρέου παρέλαβε πρωτογενές έλλειμμα 24 δις το 2009 (μα «λεφτά υπάρχουν») και ο Σαμαράς 6 δις το 2011. Ο δε Τσίπρας παρέλαβε πρωτογενές πλεόνασμα 640 εκμ το 2015 και αν δεν έβγαινε στην εξουσία, δεν θα υπήρχε το 3ο και μνησίκακο μνημόνιό του! Αυτός προκάλεσε πρόσθετη λιτότητα!
2. Οι απαξιωτικές και προσβλητικές αναφορές του στην «εχθρική/επιθετική» συνέντευξη των οργάνων του Μητσοτάκη, δηλ τους δύο δημοσιογράφους της συνέντευξης, όπως τους παρουσίαζε στις επόμενες προεκλογικές αρλούμπες του, έδειξαν πως αυτά είχε κατά νου.
Και τίποτα στην συμπεριφορά του κ. Τσίπρα δεν βελτιώθηκε μετά τη συνέντευξη. Ακόμα και τον ηπιότερο τόνο τον υιοθέτησε νωρίτερα.
Μα ο διαλεκτισμός του λενινισμού απαιτεί διχασμό. Ο λενινιστής θα πεθάνει από ανία αν δεν έχει εχθρούς να πολεμά. Έτσι η ομιλία του παρέμεινε επιθετική, διχαστική, (εμείς ή εκείνοι, οι πολλοί και οι λίγοι), πάντα ανατρεπτική και προσβλητική για τη μέση έστω νοημοσύνη.
Ακόμα και ως αντιπολίτευση του 4% ενεθάρρυνε την πολιτική της βίας και παραβατικότητας στην Κερατέα, στις Σκουριές και όπου αλλού.
Οι αντίπαλοι έπρεπε πολιτικά να εξοντωθούν με κάθε τρόπο. Κι έτσι τα λόγια του απαξίωναν, λοιδορούσαν και σάλπιζαν μίσος από τότε – για την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, τον Ολάντ, και όλους τους Ευρωπαίους, μα και τους ντόπιους «γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές, προδότες».
3. Το μίσος είναι η μνησικακία κατά της τάξης, σταθερότητας, προόδου, κουλτούρας κι ευημερίας μέσω ανάπτυξης κι επιχειρηματικότητας. Είναι αξιοσημείωτο πως με κάποιες αξιοθρήνητες εξαιρέσεις σαν τους Πελεγρίνη και Κουράκη, κανείς στο κυβερνητικό τσούρμο δεν διέπρεψε πουθενά αφήνοντας αξιόλογο έργο στο επιχειρείν, στα γράμματα, στις τέχνες. Η κα Κονιόρδου, μια ηθοποιός αμφίβολου ταλέντου διέπρεψε ως υπουργός πολιτισμού δια της αδιαφορίας της και αδράνειας.
Ως αντιπολίτευση έτρεφαν και συνεργάζονταν με τους λούμπεν «αγανακτισμένους» και τους συμφεροντολόγους «δεν-πληρώνω». Επίσης συντρόφευαν και στήριζαν τους ποικίλους ταραχοποιούς, διαδηλωτές, καταληψίες, εμπρηστές, καταστροφείς.
Κι έσπευδαν (οι Βούτσης, Καλογήρου, Σπίρτζης, Τσίπρας ξάδελφος) να συμπαρασταθούν σε κάθε αναρχοαριστερό κακοποιό ως δήθεν «αγωνιστή» στα δικαστήρια. Τέτοιοι ήταν εκ νοοτροπίας.
Συμπαραστάθηκαν ακόμα και ως κυβέρνηση σε αυτά όλα τα καθάρματα κι επέδειξαν αφενός ακατανόητη ανοχή και θαλπωρή στους κουκουλοφόρους μπαχαλάκηδες του «ασύλου» και αφετέρου έκδηλη αδιαφορία προς την ασφάλεια των νομοταγών πολιτών και τους πληγέντες.
4. Μετά, αυτός ο δήθεν αριστερός του ηθικού πλεονεκτήματος και της προόδου (!), με ένα κόμμα καρκίνωμα, χρησιμοποιεί ως δεκανίκι για την παραμονή του στην εξουσία ένα κίβδηλο ακροδεξιό μόρφωμα χυδαιότητας («στα τέσσερα»).
Και ποια ήταν η παντιέρα του από καταστατικής ιδρύσεως του κόμματος και γαλούχησης του αγράβατου ηγέτη; Να φύγουμε από την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ για να μπορέσουν αυτός και τα κατακάθια της κοινωνίας να επιβάλουν ένα καθεστώς λενινιστικής λατινοαμερικανικής μπανανίας (Τσε Γκεβάρα, Κάστρο, Τσάβεζ)!
Τι να πρωτοθυμηθούμε;
Τον τορπιλισμό κάθε νόμου που απέβλεπε στην ανάπτυξη και βελτίωση της χώρας; Τη συστηματική απόρριψη και θεληματική αναστολή κάθε διαδικασίας (αξιολόγηση και αξιοκρατία) για τη βελτίωση της κρατικής μηχανής; Τις προσπάθειες χειραγώγησης των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης ως την τελευταία στιγμή; Τη χρήση της Δικαιοσύνης για σκευωρίες κατά πολιτικών αντιπάλων; Τους αναρίθμητους διορισμούς ανίκανων συγγενών και κομματόσκυλων για την άλωση του κράτους; Την εξαχρείωση της έννοιας της αριστείας και της Παιδείας γενικά; Τον τουρισμό με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο και το «δικαίωμα για διακοπές» με πούρα στο χλιδάτο κότερο, που αρχικά δεν είχαν γίνει;…
Είναι μια καταθλιπτική εξαθλίωση του ήθους διακυβέρνησης και θεσμών που θα χρειαστούν πολλά έτη για να εξυγιανθούν.
