1. Ο Κ. Κάουτσκι έγραψε μια μελέτη το 1921 που ήταν η τελική απάντηση του στους Λένιν και Τρότσκι στην έντονη διαμάχη με τους κορυφαίους Μπολσεβίκους – Von der Demokratie zur Staatsklaverie (Βερολίνο) – Από τη Δημοκρατία στη Σκλαβιά του Κράτους.
Σε αυτό αντικρούει το μπολσεβίκικο (και γενικότερα αναρχοαριστερό) δόγμα πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα γράφοντας: «Και όμως ο σκοπός δεν δικαιολογεί όλα τα μέσα – μόνο αυτά που είναι συμβατά. Ακατάλληλα μέσα δεν δικαιολογούνται από τον σκοπό. Όπως δεν πρέπει να υποστηρίζουμε το δικαίωμα να ζούμε θυσιάζοντας όλα όσα δίνουν περιεχόμενο και σκοπό στη ζωή, έτσι δεν υπερασπιζόμαστε τις αρχές μας με το να τις εγκαταλείπουμε. Καλές προθέσεις μπορεί να αθωώνουν κάποιον από τα διαστρεμμένα του μέσα, μα τα μέσα παραμένουν καταδικαστέα.»
Αργότερα θα υποδείξει τα μεγάλα οφέλη της δημοκρατίας (σε αντίθεση με την όποια μονοκρατία): «Το προλεταριάτο κέρδισε το ισότιμο οικουμενικό δικαίωμα ψήφου με μακρόχρονο και σκληρό αγώνα. Αυτό είναι πασίγνωστο γεγονός, το οποίο όμως οι κομμουνιστές και οι φίλοι τους μοιάζουν να έχουν ξεχάσει εντελώς. Η δημοκρατία με την ισότιμη, οικουμενική ψήφο είναι η μέθοδος με την οποία η ταξική πάλη μπορεί να μετατραπεί από πάλη στο υλικό επίπεδο σε πάλη στο νοητικό.»
2. Είναι φανερό πως οι αναρχοαριστεροί προτιμούν τη φασιστική δικτατορία τους με τον τρόμο, τη βία και την καταπίεση ακόμα και σήμερα, όπως τότε, διότι δεν έχουν πειστικά επιχειρήματα και προτιμούν την πάλη στο υλικό επίπεδο με μπράτσα, μπότες και μπόμπες.
Αλλά που οδήγησαν αυτά; Σε μια αδυσώπητη δικτατορία τρόμου, πρώτα του Λένιν και των συντρόφων του και, μετά, στην τρισχειρότερη, του Στάλιν. Όπως γράψαμε στο προηγούμενο, το προλεταριάτο στην πραγματικότητα σκλαβώθηκε, όπως επεσήμανε ο Κ. Κάουτσκι, που τώρα συνεχίζει: «Ο καπιταλισμός γιορτάζει πάλι την ανάστασή του [στη Ρωσία] με μορφές πιο καταπιεστικές και τρομακτικές για τους εργαζόμενους … μαύρη αγορά και νομισματική κερδοσκοπία. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός έγινε τώρα κρατικός.»
Σε αντίθεση με τους καθυστερημένους μπολσεβίκους και συνοδοιπόρους τους ως την εποχή μας (αρχές 2019), ο Κ. Κάουτσκι διέβλεπε πως «η οικονομική πρόοδος όλη θα αναπτυχθεί στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού… Δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε με ένα σάλτο από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό… Είναι μια διαδικασία κοινωνικής συνεργασίας… [Αυτή] δεν θα επιτευχθεί με δικτατορίες και κανόνια και πολυβόλα, ούτε με τον αφανισμό των αντιπάλων, αλλά μόνο με δημοκρατία και ανθρωπισμό».
3. Ας μη νομισθεί παραταύτα πως ο Κ. Κάουτσκι κατανοεί τις βασικές αιτίες των ανάπηρων πολιτικών συστημάτων που έχουν επικρατήσει από το 1918 και δώθε ή τα αμιγώς οικονομικά δρώμενα της ίδιας περιόδου ή νωρίτερα. Όποιος είχε (κι έχει) τέτοια κατανόηση δεν θα γινόταν μαρξιστής. Διότι ούτε ο Μαρξ κατανόησε πλήρως τα πολιτικο-οικονομικά συστήματα της εποχής του και τις δυνάμεις που τα διαμόρφωναν – και συνεχίζουν να το κάνουν…
Ο Κ. Κάουτσκι απομακρύνεται αρκετά από τον Μαρξ, περισσότερο από τις αντιλήψεις του Ένγκελς και, βέβαια, πολύ περισσότερο από τις στρεβλώσεις στη θεώρηση και τις διαστροφές στην πρακτική του Λένιν.
Είναι πολλά τα σημεία, μα θα μείνουμε με τρία: το σπέρμα της τρομοκρατικής πρακτικής στον Μαρξ· την στρεβλή αντίληψη περί ιδιωτικής περιουσίας· τον ρόλο της γης.
4. (α) Στο έργο του Marxism and Bolshevism (American League for Democratic Socialism, 1934), στο 2ο τμήμα, ο Κ. Κάουτσκι βλέπει πως στα άρθρα του για το Πάλη των Τάξεων στη Γαλλία (αρχές 1850) ο Μαρξ θεωρεί τους Ιακωβίνους (από την επανάσταση 1789) και τους οπαδούς του Μπλανκί ως το γνήσιο κόμμα των Γάλλων εργαζομένων – και ας τους είχε αποκηρύξει ως βίαιους συνωμότες το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848). Οι Ιακωβίνοι και οι Μπλανκιστές είχαν επιδοθεί σε βίαιες και τρομοκρατικές πράξεις. Ο Λένιν και οι σύντροφοι είχαν, λοιπόν, μαρξική άδεια!
(β) Όπως κάθε μαρξιστής, και ο Κ. Κάουτσκι θεωρεί πως με την κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας, θα επέλθει ο πολυπόθητος σωτήριος σοσιαλισμός καθώς αυτή είναι μια κύρια αιτία για τις αδικίες του καπιταλισμού. Όπως πολλοί άλλοι, δεν ξεχωρίζει μεταξύ εδάφους σκέτου, που είναι απόλυτα ακίνητο, και έργων πάνω ή από κάτω του, όπως καλλιέργειες, κτήρια κλπ., ή και ρούχα, έπιπλα, οχήματα, ζωντανά κλπ., που είναι κινητά κι έχουν δημιουργηθεί από εργασία, ενώ η εδαφική επιφάνεια είναι δοσμένη από τη Φύση. Αυτή η εδαφική επιφάνεια είναι που δεν πρέπει να γίνεται ιδιωτική περιουσία, όχι τα ρούχα που φορούμε, τα τρόφιμα που τρώμε, τα σπίτια που κατοικούμε. Οι μαρξιστές δεν μοιάζουν να κατανοούν τη διαφορά!
(γ) Ο Μαρξ στο Κεφάλαιο 1.7.24 γράφει πως η πρώτη μεγάλη στρέβλωση είναι η στέρηση των χωρικών από τα κοινοτικά εδάφη που έγιναν στον 16ο – 19ο αιώνα ιδιωτική περιουσία μεγάλων τσιφλικάδων. Και στο Κριτική του Προγράμματος Γκότα (1875) έγραψε – «Το μονοπώλιο της εγγείου προσόδου αποτελεί τη βάση του καπιταλιστικού μονοπωλίου». Εντούτοις, μαρξιστές και σοσιαλιστές αγνοούν αυτές τις επισημάνσεις του Μαρξ, πως δηλαδή είναι το σύστημα γαιοκτησίας (ιδιωτικοποίησης του εδάφους, που αφήνει εκατομμύρια πολιτών δίχως πρόσβαση εκτός και αν πληρώσουν) που δημιουργεί και συντηρεί τον καπιταλισμό και τις αδικίες του.
Αυτό το θέμα έχει εξεταστεί μαζί με τη Γεωφορολόγηση σε πολλά άλλα άρθρα μας.
