1. Η Κατίνα Τέντα-Λατίφη είναι κομμουνίστρια, αγωνίστρια, και ανήκει τώρα στο χώρο των «ανανεωτικών» (δηλαδή τσιπριστών με τα τωρινά δεδομένα). Το 2005 συνεισέφερε άρθρο στο Μαρτυρίες για τον Εμφύλιο και την ελληνική Αριστερά που εξέδωσε ο νυν τσιπριστής ευρωβουλευτής Σ. Κούλογλου και δημοσίευσε η Εστία. Γράφει για την εμπειρία της εξορίας της μετά τον Εμφύλιο στη Ρουμανία, μια σημαντική χώρα στην αχανή Σοβιετία.
Με βάση το σοβιετικό μοντέλο τα κεφάλαια που είχε το κράτος έπρεπε να τοποθετούνται κατά προτεραιότητα στην παραγωγή μηχανημάτων… της βαριάς βιομηχανίας. [Η] ελαφρά βιομηχανία παρήγαγαν καταναλωτικά αγαθά… Τα 4/5 [επενδύσεων] πήγαιναν στη βαριά βιομηχανία. Το αποτέλεσμα ήταν ο κόσμος να μη βρίσκει επαρκή καταναλωτικά αγαθά και να δημιουργούνται τεράστιες ουρές. Από την έλλειψη τροφίμων και ρούχων προκλήθηκε μια δεύτερη παράνομη οικονομία σε όλη τη χώρα. Όπως τα πάντα ήταν κρατικά, οι κοοπερατίβες πουλούσαν η μια τα λαχανικά, η άλλη το κρέας, η άλλη τα ρούχα κοκ. Ο υπάλληλος της κάθε κοοπερατίβας, εκτός από αυτά που κρατούσε για τον εαυτό του κρυφά, έδινε π.χ. φρούτα ή αυγά στον κρεοπώλη για να του δώσει κρέας. Ο κρεοπώλης έδινε κρέας για να πάρει τυρί ή ρούχο… Μια υπόγεια ανταλλαγή που δεν τους στοίχιζε τίποτε γιατί ανήκαν στο κράτος. Έτσι δικτυώθηκε μια παράλληλη παράνομη οικονομία που… έκανε πιο δυσεύρετα τα προϊόντα… Το μοντέλο δεν άλλαζε γιατί … η ανεπτυγμένη, ισχυρή βαριά βιομηχανία κατοχυρώνει την ανεξαρτησία της χώρας.
Με άλλα λόγια, οι πάντες έκλεβαν! Μα η κα Λατίφη δεν βλέπει πως είναι οι άνθρωποι που κλέβουν και η παιδεία στο σοσιαλιστικό/μαρξιστικό/κομμουνιστικό σύστημα που τους παράγει δεν είναι διόλου καλύτερη από αυτήν του «καπιταλιστικού». Ίσως στον καπιταλισμό να είναι όντως καλύτερη.
2. Αυτό που η κα Λατίφη επίσης δεν λέει είναι πως το σύστημα προστασίας (μπλατ), που επικρατεί στη Ρωσία ακόμα και σήμερα, λειτουργούσε από την ένδοξη εποχή της βίαιης εκβιομηχάνισης και κολεκτιβοποίησης από την μεγαλοφυία του Στάλιν μετά το 1928, κυρίως στη δεκαετία 1930.
Επιπλέον, το πρόβλημα στέγης στις μεγάλες πόλεις (Μόσχα, Λένινγκραντ=Αγ. Πετρούπολη, Στάλινγκραντ= Βόλγογκραντ, Καζάν κλπ.) ήταν όπως του Λονδίνου, του Βερολίνου και του Παρισιού γύρω στο 1890-1900. Οι Σοβιετικοί ζούσαν στοιβαγμένοι σε κοινόχρηστα διαμερίσματα όπου κάθε δωμάτιο φιλοξενούσε μια ή και δύο οικογένειες. Το ένα τρίτο στη Μόσχα δεν διέθετε αποχέτευση. Μπορούμε να φαντασθούμε τα ποσοστά σε άλλες πόλεις.
Μετά, στο «εμπόριο» οι λέξεις «πουλώ, αγοράζω» είχαν εξαφανιστεί. Τα αγαθά δεν πουλιόνταν αλλά «παραχωρούνταν». Έτσι χρησιμοποιούνταν όροι όπως «οργανώνω» ή «πιάνω». Διότι οι κομματάρχες και άλλοι μεγάλοι ή μικροί αξιωματούχοι αντάμειβαν τους υποτελείς, υφισταμένους και παρατρεχάμενούς τους, με παραχώρηση καλύτερης στέγης – ή τρόφιμα ή ρουχισμό, ανάλογα.
3. «Μπλατ» λοιπόν ήταν η γενική κοινωνική κατάσταση: ένα σύστημα όχι σοσιαλισμού ή κομμουνισμού όπως διατυπωνόταν ο νέος μύθος, μα «προστασίας» όπως στον Νονό ή άλλη μαφιόζικη διευθέτηση, όπου ο καθένας φρόντιζε να έχει κάποιο προστάτη.
Τώρα κι αν υπήρχαν «τάξεις» στη δήθεν αταξική κοινωνία. Οι κοινοί μεροκαματιάρηδες, οι κλητήρες και οι καθαρίστριες, είχαν την προστασία του προϊσταμένου τους ή του λογιστή του κολχόζ ή του τμηματάρχη της κοοπερατίβας. Αυτοί πάλι προστατεύονταν από τους διευθυντές των μονάδων, τους επικεφαλείς των συνοικιών ή τους τοπικούς επιτρόπους του κόμματος. Και αυτοί είχαν την προστασία των ανωτέρων κομματικών… Και πάει ως τον Γενικό. Γραμματέα του ΚΚΣΕ στο πολιτμπιρό…
Έτσι οργανωνόταν η ζωή με τις πιο απλές σχέσεις της σε ένα διαδίκτυο ανταλλαγών κι εξυπηρετήσεων που επίσημα δεν υπήρχε μα οι πάντες ήταν δικτυωμένοι και μπλεγμένοι ως τα αυτιά.
Μια νέα «ταξική α-συνειδησί-α», γιγάντια γραφειοκρατία και διαφανέστατη μα δυσαναπλήρωτη διαφθορά!
Τέτοιος ήταν ο κομμουνισμός στη Σοβιετία. Μπλα-μπλα-μπλατ!
