1. To 1928 o Στάλιν και “αριστερή” πτέρυγα εντός του κόμματος που τον υποστήριζε, ανέτρεψαν τη Νέα Οικονομική Πολιτική, που είχε ξεκινήσει ο Λένιν με τη βοήθεια κυρίως του Μπουχάριν και των “δεξιών”. Αργότερα εκδίωξε και τους «δεξιούς» Μπουχάριν, Ρίκοβ και Τόμσκι, όπως νωρίτερα είχε αποβάλει τους Τρότσκι, Ζηνοβίεφ και Καμένεφ. Έτσι επεκράτησε ως πανίσχυρος ηγέτης μα όχι ως απόλυτος δικτάτορας της χώρας.
Υπήρχαν ακόμη μερικοί όπως ο Σ. Κίροφ που αποτελούσαν αντίπαλο δέος. Κατά χιλιάδες αυτοί και οι συνεργάτες τους θα εκμηδενίζονταν με εκτελέσεις, εξορίες κι εκτοπίσεις μέχρι και το 1938 αρχίζοντας μαζικά και δημόσια με τις “Δίκες της Μόσχας” το 1936. Οι παλιοί σύντροφοι, Ζηνοβίεφ, Καμένεφ κλπ, όλοι εκτελέστηκαν εκείνα τα χρόνια. Από τα 21 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος του 1917 καταδικάστηκαν τα 11. Από τα 31 της ΚΕ τα έτη 1918-21 καταδικάστηκαν τα 18. Για τις χιλιάδες αξιωματικών από συνταγματάρχη και άνω έχω γράψει σε προηγούμενα άρθρα: εδώ αναφέρω μόνο τον ίδιο τον στρατάρχη Τουχατσέφσκι που εκτελέστηκε τον Ιούνιο, 1937.
Τώρα, το 1938 ο Στάλιν έγινε ο απόλυτος κυρίαρχος.
2. Οι εκατοντάδες χιλιάδες που εκτελέστηκαν πριν το 1938 κατά τη διάρκεια της γενικής κολεκτιβοποίησης γεωργίας και βιομηχανίας, (μόνο το 1937 εκτελέστηκαν σχεδόν 387.000 κουλάκοι!) ή της οικοδόμησης διάφορων δημόσιων έργων (γεφύρια, διώρυγες, σιδηρόδρομοι κλπ), και οι εκατοντάδες χιλιάδες μετά, συνολικά φθάνουν αρκετά εκατομμύρια. Σε καμιά άλλη χώρα στην Ιστορία δεν εξοντώθηκαν τόσοι πολίτες – ούτε στη Γερμανία του Χίτλερ.
Στα δύο έτη 1932-33 πέθαναν πάνω από 5 εκμ, 3+ στην Ουκρανία από όπου ο Στάλιν έπαιρνε δια της βίας τη σιτοπαραγωγή αφήνοντας τους Ουκρανούς να πεθαίνουν της πείνας, και άλλα 2 εκμ στην υπόλοιπη Σοβιετία διότι μεγάλη ποσότητα εξαγόταν και δεν δινόταν στους ίδιους τους σοβιετικούς. Διότι ο Στάλιν ήθελε σκληρό συνάλλαγμα. (Συγκρίνετε την πολιτική του κ. Τσίπρα με την υπερφορολόγηση και την σχεδόν πλήρη φτωχοποίηση των πολιτών για να υπάρχουν τα “μαξιλάρια ασφάλειας”!) Αυτά τα δυο χρόνια, ενώ οι ντόπιοι πέθαιναν της πείνας (αφού είχαν φάει σκύλους, γάτες και αρουραίους και όσο γρασίδι έβρισκαν), στο εξωτερικό πουλήθηκαν σχεδόν 4 εκμ τόνοι σιτηρών!
3. Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι θανατώθηκαν για έναν ή άλλο λόγο στις κατακτημένες χώρες, όπως η Φινλανδία, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία, Πολωνία (πάνω από 200.000) κλπ. Αυτά τα στοιχεία μπορεί να τα βρει κάποιος εύκολα στο Διαδίκτυο.
Εύκολα προσβάσιμες και ανιχνεύσιμες είναι και οι θηριωδίες του Στάλιν κατά των πολιτών γενικά. Αναφέρω μόνο το γεγονός πως δεν διευκόλυνε και δεν επέτρεψε τη μετακίνηση κάποιου μέρους του πληθυσμού του Λένινγκραντ καθώς οι Γερμανοί προχωρούσαν στην περικύκλωση της πόλης. Αργότερα επίσης εμπόδισε οποιαδήποτε ομαδική μετακίνηση και δεν έστελνε τρόφιμα ή ανεφοδιασμό πολεμικού υλικού. Ο πληθυσμός τότε ήταν 2 εκμ. Το ένα τρίτο πέθανε από στερήσεις και βομβαρδισμούς – δηλαδή 650.000 κατά τις 900 μέρες που κράτησε η πολιορκία της πόλης.
4. Πολλές είναι οι απόψεις που μπορούν να μνημονευθούν επιπρόσθετα και θα εξετάσω μια γενική άποψη που κυβερνούσε τη ζωή των πολιτών της Σοβιετίας και ειδικά των μη-κομματικών. Εδώ σήμερα εξετάζω μερικά στοιχεία τα οποία πάλι μπορεί ο αναγνώστης να βρει και να εμπλουτίσει με πληροφορίες από το διαδίκτυο.
Υπήρχε φοβερή, απίστευτη γραφειοκρατία. Το ανέκδοτο για τις καμήλες και τα κουνέλια που διηγήθηκα στο Πολιτική Οικονομία 113: Η Σοβιετία του Στάλιν παρέχει ένα καλό δείγμα του βάθους κι εύρους της. Χιλιάδες κομματάρχες σε περιφέρειες, πόλεις και χωριά κυβερνούσαν με τις άπειρες ντιρεκτίβες τους το άτεγκτο χάος στις επιχειρήσεις, τις κολεκτίβες και τα συνδικάτα.
Αν κάτι αποτύχαινε (και όσα αποτύχαιναν ήταν πολύ περισσότερα από αυτά που πετύχαιναν), υπήρχαν οι διάφοροι “εχθροί του λαού” στους οποίους ριχνόταν το φταίξιμο – υπονομευτές, σαμποτέρ, προδότες κλπ.
Υπήρχαν τέτοιες ελλείψεις σε αγαθά που το 1939 η αστυνομία του Λένινγκραντ σημείωσε μια ουρά σχεδόν 6.000 (έξι χιλιάδων) ατόμων μπροστά στο μοναδικό κατάστημα υποδημάτων!
Και αυτά παρά τη ραγδαία εκβιομηχάνιση της χώρας!
