Στις Σκανδιναβικές χώρες (Δανία, Σουηδία, Νορβηγία και Ισλανδία) οι κυβερνήσεις τείνουν, παρότι δεν εκλείπει ο πολιτικαντισμός, να είναι πιο έντιμες από άλλες πολιτισμένες Δημοκρατίες και σίγουρα από τις ΗΠΑ. Έχουν παράδοση του Κράτους Δικαίου ίσως ισχυρότερη ακόμα και από αυτήν του Ηνωμένου Βασιλείου (=Βρετανίας).
Ένα καλό παράδειγμα είναι η καταδίκη του πρωθυπουργού Geir H. Haarde το 2010 στην Ισλανδία για αμέλεια κι εμπλοκή στη χρεοκοπία της χώρας με το κραχ του 2008. Έρευνες έδειξαν πως πολλοί άλλοι στον πολιτικό και τραπεζικό τομέα είχαν εμπλακεί κι έτσι επιχειρηματίες και τραπεζίτες έφυγαν βιαστικά από τη χώρα. Τον Απρίλιο του 2016 επίσης ο πρωθυπουργός S.D. Gunnlaugsson αναγκάστηκε να παραιτηθεί γιατί το όνομά του ήταν στις λίστες του Παναμά με ύποπτες καταθέσεις.
Παρόμοιες καταδίκες πολιτικών υπόπτων εμπλεκόμενων σε διαφθορά σημειώθηκαν και στις άλλες χώρες τις Σκανδιναβίας.
Στις ΗΠΑ βλέπουμε μεγάλη διαφθορά και πολιτικούς με λερωμένη τη φωλιά τους να συνεχίζουν τη δράση τους στην πολιτική και συχνά να επανεκλέγονται. Είναι η “ιδιωτική πρωτοβουλία” που ξεπερνά κάθε όριο νόμου μα και ηθικής.
Στις ΗΠΑ το σύστημα των δυο κομμάτων έχει παγιωθεί και φαίνεται πλέον αδύνατο να εμφανιστεί ένα νέο ανεπτυγμένο κόμμα. Η διαφορά στις πολιτικές Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων είναι ελάχιστη μα η αντιπαλότητα έντονη και συχνά εχθρική. Οι ψηφοφόροι επιλέγουν (όχι πάντα) τον λιγότερο διεφθαρμένο υποψήφιο. Ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν ο πάτος!
Στη Σουηδία υπάρχουν στο Κοινοβούλιο 8 κόμματα. Υπάρχουν τρία κόμματα δεξιών και αριστερών με ακραίες φασιστικές πολιτικές. Μα ακόμα κι αυτά δεν θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για διαφθορά.
Στη Δανία και Νορβηγία υπάρχει αντίστοιχος πλουραλισμός και πολύ λίγη διαφθορά – η οποία τιμωρείται σχεδόν αμέσως.
Όλη η κυβερνητική δραστηριότητα σε Κοινοβούλια, ΔΕΚΟ ή άλλες δημόσιες υπηρεσίες είναι δημοσίου ενδιαφέροντος – εκτός βέβαια από υποθέσεις εθνικής ασφάλειας. Ο κάθε πολίτης μπορεί σύμφωνα με διατάξεις του Συντάγματος να μπει σε οποιοδήποτε κρατικό κτήριο, ή άλλο κτήριο που στεγάζει κρατική υπηρεσία, τοπική ή περιφερειακή, και να απαιτήσει να εξετάσει οποιοδήποτε κρατικό έγγραφο ή ίμεϊλ. Οι υπάλληλοι όχι μόνo δεν θα αρνηθούν να παραχωρήσουν αυτήν την εξυπηρέτηση μα δεν δικαιούνται να ρωτήσουν ούτε το όνομα του πολίτη ούτε τους λόγους για τους οποίους ενδιαφέρεται. Μόνο να πληρώσει το κόστος εκτύπωσης ή φωτοαντιγραφής κάποιου εγγράφου.
Έτσι όλες οι συναλλαγές και φορολογικές δηλώσεις των πολιτικών είναι διαθέσιμες στο ευρύτερο κοινό που τους ψηφίζει. Η παραμικρή οικονομική ή άλλη ατασθαλία θα δημοσιευθεί και ο άνθρωπος θα αποκλεισθεί από διορισμό σε δημόσια υπηρεσία ή εκλογική αναμέτρηση στο μέλλον.
Οποιαδήποτε οικονομική εμπλοκή δημόσιων αξιωματούχων με επιχειρηματίες, επίσης, αμέσως τους καθιστά παραβάτες κι εκπίπτουν από τη θέση τους. Οι παραβάτες τιμωρούνται άμεσα!
Συγκρίνετε αυτήν την πρακτική με τα συγχωροχάρτια που οι ελληνικές κυβερνήσεις δίνουν σε χιλιάδες επίορκους παραβάτες στις δημόσιες υπηρεσίες – στις άδειες οικοδομής ή στις εφορείες, όπου η λοβιτούρα βρίσκεται σε μόνιμη άνθιση.
Σε πολλές άλλες χώρες οι πολιτικοί εξαγοράζονται ή δέχονται (οικονομικά) δώρα από διάφορα κρυφά ή φανερά λόμπι επιχειρηματικών κύκλων, μερικοί από τους οποίους μπορεί να λειτουργούν και παράνομα με νοθείες, εισαγωγές κι εξαγωγές. Λαμπρό παράδειγμα πάλι τα λόμπι στις ΗΠΑ με τους πολυεκατομμυριούχους αντιπροσώπους και γερουσιαστές.
Η δυσκολία παντού είναι στο να εδραιωθεί η θέληση να εφαρμοστούν οι υφιστάμενοι νόμοι. Δυστυχώς στις περισσότερες χώρες οι πολιτικάντηδες είναι αδύναμοι, δειλοί κι ευαίσθητοι στην κολακεία και δωροδοκία.
