1. Πέθανε πρόσφατα ο Θ. Βασιλάκης, ιδρυτής και ιδιοκτήτης της Aegean που σιγά σιγά αντικατέστησε την Ολυμπιακή (των 5 ηπείρων). Αυτή η πτυχή της επιχειρηματικότητας δείχνει ξεκάθαρα αφενός την αποτυχία της κρατικής προσπάθειας και αφετέρου την ξεδιάντροπη χρήση των ΔΕΚΟ για κομματική, ψηφοθηρική εκμετάλλευση.
Η Ολυμπιακή ξεκίνησε ως κρατική εταιρεία ‘Τεχνικαί Αεροπορικαί Εκμεταλλεύσεις’ και το 1956 ήταν ήδη προβληματική. Τον Ιούλιο την εξαγόρασε ο Ωνάσης και την μετονόμασε Ολυμπιακές Αερογραμμές, με λογότυπο τους 6 κύκλους.
Η εταιρεία συνήλθε και αναπτύχθηκε ραγδαία. Μα όταν στις 22/1/1972 πέθανε ο γιος Αλέξανδρος Ωνάσης σε αεροπορικό δυστύχημα, ο πατέρας Ωνάσης έχασε το ενδιαφέρον του για επιχειρήσεις και τον Ιανουάριο 1975 μεταβίβασε την Ολυμπιακή, μια υγιέστατη κερδοφόρα εταιρεία, στο Ελληνικό Δημόσιο. Ο ίδιος πέθανε στο Παρίσι τον Μάϊο.
2. Πολύ σύντομα άρχισαν οι απαιτήσεις των υπαλλήλων που τώρα ήταν δημόσιοι κι έφτιαξαν νέο συνδικαλισμό. Άρχισαν και οι απεργίες, φυσικά. Απανωτές. Για μεγαλύτερους μισθούς, λιγότερη εργασία, δωρεάν ταξίδια και άλλα οφέλη.
Η μεγαλύτερη απεργία ήταν για 35 μέρες από τον Δεκέμβριο 1977 ως τον Ιανουάριο 1978 καλύπτοντας, βέβαια, και την εορταστική περίοδο για να πονέσουν τους ταξιδιώτες!
Οι πιο μεγάλοι θυμούνται τις ακυρώσεις και τις καθυστερήσεις πτήσεων, που συχνά γίνονταν χωρίς εξηγήσεις στο κοινό που περίμενε αγανακτισμένα. Καμιά ιδιωτική επιχείρηση δεν φερόταν τόσο περιφρονητικά στους πελάτες της όσο η δημόσια, τρισάθλια Ολυμπιακή.
Το 1981 το προσωπικό της εταιρείας αριθμούσε 3.500 έχοντας αυξηθεί κατά 1.000 περίπου. Το 1985 επί του μεγάλου Αείμνηστου απατεώνα έφθασαν τις 9.859 εκ των οποίων οι 900 εργάζονταν στο εξωτερικό. Η εταιρεία είχε μετατραπεί σε φέουδο της κυβέρνησης για να διορίζει ημετέρους!
3. Συγκρίνετε τώρα την ανάπτυξη και δομή της Aegean που άρχισε την εμπορική δραστηριότητά της με τις πρώτες πτήσεις της το 1999 σε ένα πολύ σκληρό ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Στα 19 της χρόνια πέρασε από διάφορες φάσεις και κρίσεις. Η πιο σοβαρή κρίση παρουσιάστηκε στην περίοδο 2010-12 λόγω της γενικότερης οικονομικής κρίσης διεθνώς. Για τρία χρόνια είχε ζημιές.
Προσέξτε. Στην αρχή της κρίσης το προσωπικό αριθμούσε 2.413. Στα επόμενα χρόνια οι εργαζόμενοι μειώθηκαν σταδιακά έτσι που στο τέλος του 2012 ο αριθμός των υπαλλήλων ήταν 1.347.
Ναι 1.000 εργαζόμενοι απολύθηκαν. Αλλιώς η εταιρεία θα χρεοκοπούσε και οι υπόλοιποι 1.347 επίσης θα έχαναν τη τη δουλειά τους. Οι απολύσεις ήταν ένα από τα διάφορα διαρθρωτικά μέτρα που η διοίκηση πήρε για να παραμείνει βιώσιμη η εταιρεία και να μην χαθούν κι άλλες θέσεις εργασίας.
Μετά, καθώς η επιχείρηση γύρισε στην κερδοφορία ακολούθησαν νέες προσλήψεις. Στο τέλος του 2017 η εταιρεία λειτουργούσε άριστα και το προσωπικό ανήλθε σε 2.943 υπαλλήλους.
4. Η σύγκριση δείχνει ανάγλυφα τη διαφορά μεταξύ κρατικής επιχειρηματικότητας και ιδιωτικής.
Στην πρώτη έχουμε παράνοια: η κάθε κυβέρνηση επιδιώκει πρόσκαιρα κομματικά οφέλη αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες της επιχείρησης και της κοινωνίας. Αρνείται δε να πάρει τα επιβαλλόμενα μέτρα που θα σώσουν την επιχείρηση. Ένα από αυτά συχνά είναι η μείωση προσωπικού. Αν και όταν η επιχείρηση πάρει τα πάνω της και όντως χρειάζεται και άλλους εργαζόμενους, τότε ας γίνουν νέες προσλήψεις.
Η ιδιωτική επιχειρηματικότητα γνωρίζει πως αν φαλίρει θα κλείσει και όλοι θα υποστούν ζημιά. Γι’ αυτό δεν διστάζει να πάρει τα επιβαλλόμενα μέτρα που θα δώσουν ζωή στην εταιρεία. Ο επιχειρηματίας προσέχει διότι τα χρήματα είναι δικά του.
Όταν η διαχείριση της κρατικής Ολυμπιακής γίνεται κανόνας για όλες τις άλλες ΔΕΚΟ, τότε και η διαχείριση της σύνολης Πολιτείας είναι ελαττωματική και, φυσικά καταλήγει σε χρεωκοπία. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται τα χρήματα του Δημοσίου που είναι τελικά των φορολογούμενων πολιτών. Δεν είναι δικά της, δεν είναι προσωπικά λεφτά του πρωθυπουργού και των υπουργών. Δεν τους νοιάζει! Ξέρουν πως οι ηλίθιες μάζες θα τους ξαναψηφίσουν!
